Fotokritiek door Rozov: ervaring helpt ons, maar niet iedereen heeft die…

Deze fotoanalyse bevat foto’s die door lezers zijn ingezonden voor de fotowedstrijd van het tijdschrift Photo&Technique, waarvan de resultaten zijn gepubliceerd in nr. 6 48 2014. Foto’s die werden ingezonden voor een door Nikon aangekondigde wedstrijd moesten “een puzzel vormen” die een beeld geeft van de diversiteit van het leven dat ons allen omringt. De puzzel is een succes, naar mijn smaak. Een gevlekte look… Zelfs aangenaam voor het oog totdat je elk beeld afzonderlijk opent. En dan, bij vergroting, zijn de bonte voorproefjes van vierkantjes uit de puzzel opeens helemaal alleen, zonder hulp, zonder make-up, ze zien eruit als een solist die zonder begeleiding zingt, a capella. Als je kunt zingen, hulde aan jou. Je houdt geen noot vast – het is pijnlijk om naar iedereen om je heen te luisteren. Ik heb een puzzel gemaakt van de leukste previews, degenen die ik zo aantrekkelijk vond als babes. En zo zijn ze a capella geworden, zeg ik je nu.

Georgy Rozov, beroemd fotograaf en leraar, auteur van populaire boeken over de techniek en kunst van de fotografie, was de moderator van de Euroriek “Fotokritiek”.

De foto van Dina Nurdinova, die hoofdzakelijk van verslaggevers afkomstig is, is gemaakt met behulp van een bekende techniek. Een camera wordt op een statief geplaatst en twee bewegende en stilstaande objecten komen in beeld… De eerste vlekt, de tweede blijft scherp en benadrukt de beweging van de eerste. Een methode die moeilijk te beheersen is, omdat ze een succesvolle combinatie van vele componenten vereist. Ik begin met een snelle lens, bij voorkeur een met een vast brandpunt. Dergelijke lenzen zijn beter in het vervagen van de onscherpe zone, waardoor het gemakkelijker is om de uitgesmeerde massa marcherende vrouwen van de achtergrond te halen.

Niet elk statief is voldoende – je hebt een stabiel statief nodig als het zwak is moet je het met iets belasten: de poten van elk statief stoppen met trillen als je bijvoorbeeld een paar bakstenen of een zware koffer met je spullen ophangt . Een stilstaand voorwerp moet stilstaan en niet ademen, scherp blijven en niet op een bewegende massa lijken. Je moet de sluitertijd nauwkeurig afstellen om de exacte mate van bewegingsonscherpte te krijgen die je in dit specifieke geval nodig hebt.

En de sluitertijd verandert elke keer – afhankelijk van de snelheid van een man, een treinwagon, een transportband… En de sluitertijd wordt aangepast met een wilde methode, d.w.z. met vallen en opstaan. Soms moet je een compromis sluiten tussen willen vegen en scherp houden. Als het fenomeen vluchtig is, zoals in dit geval, wordt de taak van de fotograaf ernstig bemoeilijkt… Ervaring is onze gids, maar niet iedereen heeft de tijd gehad om die te verzamelen.

Een variant met Rosov’s bewerking

Je moet alle onnodige heldere of scherpe plekken verwijderen die de aandacht kunnen afleiden van de belangrijkste objecten in het kader. Als je het niet op de camera kunt, zul je het op de computer moeten leren. De tekenen van interventie mogen niet zichtbaar zijn voor de kijker.

Helaas voldeed Dina niet aan alle bovenstaande voorwaarden. De zeeman op de voorgrond is een beetje besmeurd. En ik weet niet zeker of het bewoog. Er is een goede kans dat het statief bewoog… Dina’s lens heeft alle kwaliteiten van een goedkope kitzoom: hij heeft een slecht bokeh en een zeer grote scherptediepte, waardoor de achtergrond altijd obsceen scherp en dus agressief blijft. Op de voorgrond schittert het bijna witte plaveisel met een whitewash, wat de aandacht afleidt van de amusante verbleking van de rechterbenen van het vrouwelijke bataljon. En boven de huidige pylonen wordt het ritmische patroon doorbroken door zuilen, de omtrek van de kapel, ramen, verticale muur van het gebouw, verkeerslichten… Ik had geen andere keuze dan het overtollige te verwijderen in een poging de onvolkomenheden van de opname op de een of andere manier te herstellen om het idee te bevestigen dat de basis van dit werk heel behoorlijk is. Na verwerking ziet het er niet slecht uit. Laten we de schets voor het vastleggen van beweging als een succes beschouwen.

Een heel schattig tafereeltje van een kind en een kat samen. Fotografisch nauwkeurig, met een zeer precies gevangen moment van de bewegingen van de acterende personages. De plas met de weerspiegeling van de geeuw van de goot en de staart van de kat bij de pijp zijn heel mooi. Donkere ingangsdeur balanceert links en rechts op de foto. Proficiat aan de auteur met zijn succes!

Xenia Nyandoma.

De auteur had geen titel en zei niet precies waar hij dit landschap fotografeerde, maar ik kan aannemen dat we naar het noorden van Nederland kijken. Het bos is nat, de grond is drassig, en daarom zijn de bomen zwak… Ik kan op geen enkele manier zeggen dat ik dit soort plek leuk vind. Maar ik ben bereid te geloven dat dit landschap iemands ziel verwarmt, dat nostalgische herinneringen kunnen worden geassocieerd met zo’n magere schoonheid. Het landschap zelf en het landschap in het beeldvlak zijn echter twee heel verschillende dingen. De eigenaardigheden van de perceptie van fotografie zijn vrij goed bestudeerd, en de regels werden lang geleden door onze voorgangers geformuleerd, die helpen om geen fouten te maken die worden bestraft met de hoogste graad van afwijzing wanneer de kijker gewoon door de foto bladert.

Het laat niets achter in zijn geheugen. Jammer voor de maker, hè?? In dit geval heeft de auteur zijn foto samengesteld zonder er rekening mee te houden dat de lichte luchtdriehoek zo helder is dat het oog van de kijker erop gefixeerd is omdat deze lege witte driehoek bijna de helft van de fotohoogte in beslag neemt. Ik kan alleen maar raden dat de fotograaf mijn aandacht wilde vestigen op de schoonheid van het gras op de voorgrond. Maar dan had het frame al op het moment van de opname anders opgebouwd moeten zijn. Bijvoorbeeld, hurken en de camera naar voren kantelen om de lucht buiten beeld te houden of juist een beetje vast te leggen. Om mijn suggestie te visualiseren, heb ik geprobeerd deze opname te maken. Het is bijna vierkant geworden, maar dat heeft het niet erger gemaakt, integendeel.

Vitaly van Maloyaroslavets stuurde niet één, maar meerdere inzendingen. En ze zijn allemaal heel goed gedaan, vanuit fotografisch oogpunt, bijna foutloos. Eén ding snap ik niet: “wat wilde de dichter zeggen met de vogel van god??”. Als we de rest van Vitaly’s foto’s analyseren, kunnen we aannemen dat de auteur de aandacht van de kijker hoopt te trekken met een lichte, bijna onschuldige affectatie, waarbij hij verschillende alledaagse situaties verzint die vanuit zijn standpunt grappig zijn en vervolgens worden opgevoerd door niet-professionele acteurs.

Ik moet bekennen dat ik de auteur nooit geloofde en zelfs niet één keer glimlachte… Ik had medelijden met het meisje op de foto. Ik zag mezelf naakt zitten op het koude oppervlak van een vieze badkuip die speciaal voor deze opname naar het boerenerf was gebracht. Om te geloven dat deze kruik er altijd is, dat het vee er uit gevoed wordt, en dat de muze van de fotograaf er in gewassen wordt..?.. Nee, zoals Stanislavsky zei, ik geloof het niet. Men kan natuurlijk aannemen dat het een naaktfoto is. Dus worden we uitgenodigd om de schoonheid van het naakte lichaam van een vrouw te bewonderen. Het thema is evergreen, maar volgens mij is het niet onderzocht. De ganzen zien er overtuigender en mooier uit.

Kateryna Moskaluk schoot een zeer grafisch winterlandschap. Bijna foutloos. Bijna, want hij ziet er traag uit. In zulke gevallen zeggen fotografen dat de witte en zwarte punten niet kloppen. Met andere woorden, er zijn geen volledig zwarte tonen in het beeld en helemaal geen wit vooral. Dat is wat haar grijs maakt, niet het bellen. Zo moet het landschap eruit zien op een bewolkte en grijze dag. Maar de schaduwen van de sneeuwbarrières zijn een overtuigende aanwijzing dat de zon op is. Geen enkele wolk bedekt het. Daarom heb ik dit prachtige werk enigszins bewerkt om het aan de lezer te presenteren in de volheid van het toonbereik.

Variant met Georgy Rozov’s bewerkingen

Uitstekend landschap met prachtige diagonale plooien op de grond en patroon van schaduwen. De bescheiden en onweerstaanbare charme van de monochrome geelgroene tinten. De foto ziet er al goed uit zonder mijn tussenkomst. Maar ik kan niet nalaten te zeggen dat er nog een ander recept is dat de auteur niet heeft gebruikt om het landschap wat fleuriger, feestelijker, sappiger te maken.

Het bijna tegenlicht, dat wordt gekenmerkt door hoge contrasten tussen het licht en de schaduw van het beeld, doet mij geloven dat we in dit geval de helderheid in het licht iets moeten verhogen en de schaduwen moeten onderdrukken. Elke grafische editor kan dat in een halve minuut. Het doet wonderen voor de transformatie van gekleurde vlekken. Verdonkeren maakt de kleur rijker, arceren maakt hem donkerder, en overbelichten maakt hem witter. U kunt twee versies vergelijken: voor mijn interventie en erna. En kies degene die je leuk vindt. Ze hebben allebei bestaansrecht.

Een versie bewerkt door Georgy Rozov

Het gebruik van verloopfilters, vooral gekleurde, of “Photoshop”-verlopen om de verhouding tussen helderheid en kleur in een deel van de compositie van een foto te veranderen, kan de fotograaf echt helpen om de weerstand van het materiaal te overwinnen. Kan een betere foto maken, maar met een gebrek aan kennis, observatie en smaak kan het de foto om zeep helpen. In dit geval gebruikte de auteur de techniek om de lucht in te kleuren in de kleuren van de zonsondergang. In principe had de techniek heel goed kunnen werken, als de lichte kleuring niet alleen in de bovenste helft van de foto zat, maar ook in de onderste helft.

Let op het water en de schittering op de bulten van de rotsen: zij reflecteren het licht van de zonsondergang. En als de lucht in geel-oranje tinten wordt gekleurd, moeten ook het water en de ruggen van de rotsen op dezelfde manier worden gekleurd! Het is een natuurkundewet van de middelbare school: De invalshoek van licht is gelijk aan de reflectiehoek… Ik heb natuurkunde gestudeerd op school, dus de onbeholpenheid van de fotograaf is me niet vreemd. En toch is het beeld grafisch prachtig. En als het goed geretoucheerd is, kan het een poster worden en de muur van de kamer versieren…

Dat is dezelfde spil.Aki, de levensveranderende hud. v.Polenova

Diepe schemering

Mamiya 645E, 80/2.8, sluitertijd 10 min., Velvia 50

Vadim schiet op een glijbaan. “Velvia 50 is een goede film. Maar zelfs daarmee moet je niet zulke extreme experimenten doen… Tien minuten belichting voor landschapsfotografie is veel. Zelfs bij rustig weer kan er een lichte bries staan. Bomen, gras op de voorgrond, water in de rivier, wolken – alles rondom beweegt, dus de beweging is onvermijdelijk. Een andere moeilijkheid is het maken van foto’s in de schemering. Feit is dat het menselijk oog een schemerlandschap op een heel andere manier waarneemt dan de film of de camera.

Het oog kan perfect miljoenen kleuren zien in helder licht, maar in de schemering zijn alle katten grijs voor ons… En de film op een lange sluitertijd blijft kleuren weergeven in overeenstemming met hun fysieke kleurtemperatuur. De dag was bewolkt, en in de schemering was het diffuse licht niet gekleurd door de blauwe lucht. Wat we op de foto zien is helemaal geen schemering, maar eerder een grijze dag. De auteur moest de foto scannen en digitaliseren.

Daarbij probeerde hij het waarschijnlijk te veredelen, maar hield hij er geen rekening mee dat de voorgrond niet zo sterk opgehelderd had moeten worden en de lucht platgedrukt. De gebruikelijke routine van de waarnemer van donkere aarde beneden en heldere hemel boven is verstoord! Een foto wil ondersteboven voor het evenwicht. Kortom, ik denk niet dat je deze mislukte dia had moeten redden. Het is misschien beter om terug te keren naar dezelfde plek en het opnieuw te proberen in een beter licht…

Sprout van Alexander Zizenkov is gebaseerd op het gebruik van dezelfde techniek als foto 6. Met andere woorden, het grafische beeld moet doen denken aan een bekende octopus of een octopus… Het plezier van de herkenning is de basis van een positieve reactie op dergelijke afbeeldingen: de auteur heeft een schertsvertoning gemaakt en ik heb hem opgelost! De ontvangst werkt meestal.

Het zal deze keer ook werken. Maar veel mensen die gevoelig zijn voor de waarneming van geometrische vormen zullen waarschijnlijk ongelukkig mopperen en met spijt naar andere foto’s gaan kijken. Het punt is dat rechte lijnen van draden de ingewikkelde kronkels van de tentakels van een denkbeeldige octopus doden… De auteur voelde waarschijnlijk de zwakte van het beeld en besloot zich te verzekeren door de kijker een titel spiekbriefje toe te werpen, zodat niemand een hint van het angstaanjagende zeemonster in de met draden doorkruiste autobanen zou ontgaan.

Wat te doen met de draden, waarvan er veel zijn in onze steden..? Ik ken slechts twee oplossingen voor dit probleem die niet afhangen van het kabinet van de burgemeester maar van de fotograaf zelf. U kunt zoeken naar onderwerpen of opnamepunten die de draden in het kader van het cameravenster uitsluiten. Of, omgekeerd, kunt u zoeken naar een artistieke of geometrische orde in het weefsel van draden en daarop uw fotografische composities bouwen.