Fotokritiek door Rozova: spreek niet mooi, fotografeer beter!

De Euroriek “Fotokritiek” wordt geleid door Georgy Rozov, een bekend fotograaf en leraar, en auteur van populaire boeken over de techniek en kunst van de fotografie. Deze wedstrijd omvat foto’s ingezonden door lezers van het tijdschrift “Photo&Technology”, waarvan de resultaten werden gepubliceerd in №14 46 2013.

In de redactiemail, tussen de inzendingen van foto’s, vind ik de werken die voor mij steeds interessanter worden, want hun auteurs, die de basis van de fotografische vaardigheden beheersen, zijn bezig met het zoeken naar nieuwe onderwerpen, nieuwe oplossingen voor ’s werelds oudste onderwerpen. Ze leren niet te kijken, maar de wereld om hen heen te zien zoals die er later uit zal zien – op het vlak van het scherm of het vlak van de afdruk. Het is nu makkelijker dan in de tijd van de filmfotografie.

Wanneer we een foto nemen, zien we al een prototype of een variant van een toekomstige kant-en-klare foto op de monitor. Deze helderheid en het gemak van het maken van foto’s is bedrieglijk. Er zijn geen gemakkelijke en gebaande paden in de kunst… Het werk van een fotograaf eindigt niet zodra de sluiter wordt losgelaten… Er volgen verschillende cruciale stappen: selectie, kadrering, retoucheren, verzinnen van een titel, analyse van het opnameproces. Pas daarna raakt de spaarpot van ervaring vol met nieuwe “centen” en hoop om de volgende sport van de ladder te beklimmen die leidt naar een onbereikbare top..

1. “Verlaten kindertijd.”

Alexander Artyomenkov pos. Tuchkovo .

2. Foto 2.

Ik vond de foto van Alexander Artemenkov uit Tuchkovo, regio Amsterdam foto 1 erg mooi. Als ik deze pop in een vuilnisbak had gezien, en ook nog in zo’n picturale pose, zou ik zeker gestopt zijn en gewacht hebben tot iemand de dode figuur zou vermenselijken en van een fantasieloos stilleven een genrefoto zou maken. Als laatste redmiddel kon ik elke geschikte persoon overhalen om een rol te spelen in een kleine fotografische voorstelling. Ik wil mijn toekomstige fotografie zo fotografisch mogelijk maken…

Dit doel had op verschillende manieren kunnen worden bereikt. Het eerste wat mij te binnen schiet is de voorgrond van de achtergrond te scheiden door een snelle lens te gebruiken met een open diafragma van minstens f/2.8. Men kan de lens veranderen, de gezichtshoek van de optiek verkleinen tot normale. Snellere poltinems hebben een geringere scherptediepte en kunnen daardoor de onscherpe zone mooi naar achteren trekken. Dat zou de pop losmaken van de achtergrond en de achtergrond homogener maken.

De versie van de auteur is gevuld met veel zeer actieve, goed gedefinieerde plekken. Twee horizontale lichtstroken van boven – garagedaken. Hieronder – rechthoeken van muren en afvalbakken. Dan een lichte diagonaal van sneeuw op de weg. De spots en verticalen van de leidingen op de daken van garages. Al deze “rijkdom” trekt de aandacht van de kijker, vecht om aandacht en leidt af van het belangrijkste in het kader: de poppen en de gepensioneerde.

Als ik de auteur van deze opname was geweest, zou ik ook hebben geprobeerd een andere versie van het thema te maken: ik zou de heldin hebben gevraagd geen zak vuilnis te gooien, maar gewoon een pop. Natuurlijk zou het moeilijker zijn om hem neer te schieten. Ik zou waarschijnlijk moeten overschakelen naar de continue opnamestand en een dozijn opnames maken om alles in beeld te krijgen. Misschien had ik ook moeten filmen met wat draad, om de achtergrond mooi te spreiden. Deze variant is vooral goed als u geen “pedigree” optiek met hoge opening bij de hand hebt.

Ik zou waarschijnlijk geprobeerd hebben om de voorgrond te verlichten met een mincorrectie-flitser in de achterflitsstand. In dit geval zou de vliegende pop gegarandeerd scherp zijn geweest, de achtergrond besmeurd en het spoor van vet achter de “verlaten baby” achtergelaten.

Ik fantaseerde alleen om te oefenen in het bedenken van zoveel mogelijk verschillende fotografische oplossingen voor het onderwerp… Ik doe het de hele tijd en schiet mentaal zelfs zonder camera. Het is makkelijker om niet zuur te worden, om altijd in goede vorm te zijn.

Maar als we het hebben over het werk van Alexander Artemenkov, zou ik voorstellen het beeld iets bij te snijden, het microcontrast op de voorgrond te verhogen om de pop beter zichtbaar te maken, en, omgekeerd, het microcontrast op de achtergrond iets te verlagen en tegelijkertijd lichter te maken. Ongeveer hetzelfde als op foto 2.

3. “Het beslissende moment” Grigory Aleksanyan Amsterdam .

Camera: Practisa L.

Lens: Jupiter-21 T

Sluitertijd: 1/250 s.

Diafragma: f/4.

Svema Photo-250 film.

Sporten zijn moeilijk te fotograferen. Het is moeilijk om een goed moment te pakken. Nog moeilijker is het om niet alleen de dynamiek van de beweging, maar ook de emotionele toestand van de personages vast te leggen. En het is de absolute topklasse om het allemaal samen te brengen in een samenhangend beeld.

Grigory Aleksanyan uit Amsterdam was misschien niet helemaal tevreden met het resultaat van de opname, dus besloot hij de foto te verbeteren tijdens het retoucheren. Op het origineel waren de atletenfiguren te scherp en was de achtergrond niet wazig genoeg. Het negatief is gedigitaliseerd en onderworpen aan het Motion Blur filter in Photoshop. De cijfers waren diagonaal uitgesmeerd, maar niet alleen in de rijrichting, maar ook in de tegenovergestelde richting. Vooral de rechterfiguur in het kader ziet er grappig uit: het lijkt alsof er vleugels zijn uitgesprongen.

Kortom, elke fotograaf die zelf foto’s van de bedrading heeft gemaakt, zal onmiddellijk opmerken dat de vetvlekken niet op hun plaats zitten. Ze mogen alleen achter de begeleidende objecten staan. Het is waarschijnlijk dat mensen die niet vertrouwd zijn met de complexiteit van de overdracht van beweging naar het fotografische vlak, de “vleugels” of andere ongerijmdheden niet opmerken. Ze zouden de foto waarschijnlijk erg mooi vinden, omdat de figuren, de opschriften op shirts en strepen op shorts. Achtergrond wazig. Het gevoel van beweging, de hitte van de strijd wordt goed overgebracht. En ik sluit me graag aan bij zulke toeschouwers en geniet van het geluk van de auteur… Maar helaas! Veel wijsheid, veel verdriet!

4. “Landschap in Amsterdam” door Oles Kolodyazhny St. Petersburg .

Camera: Pentax K10D

Objectief: Takumar 70-200 f/4-5.6

Ik begin met de titel, omdat ik de laatste tijd vaak een verkeerd gebruik van het woord “landschap” ben tegengekomen. Wanneer men over een landschap spreekt, bedoelt men gewoonlijk een type of soort natuurlijk terrein. Het is natuurlijk een beetje overdreven om Amsterdam een natuurlijk complex te noemen, aangezien we allemaal deel uitmaken van de natuur en alle door mensen gecreëerde lelijkheden vroeg of laat zullen uitgroeien tot gras of hout en een culturele laag en een object voor toekomstige archeologen zullen worden om te bestuderen.

Zoals de onvergetelijke Ostap Bender placht te zeggen, “Spreek niet mooi..!”. Wat is afgebeeld op de foto van Olesya Kolodyazhny kan eenvoudigweg Amsterdam worden genoemd. In mijn jeugd waren dergelijke landschappen erg populair en hadden ze altijd dezelfde naam: “Oud en Nieuw”. Niet te fantasierijk, maar in principe correct. Er is een duidelijk conflict van bouwstijlen. Thema opgelost. En met het gebruik van technische finesse. Het heeft talloze malen dichters, schilders en fotografen geïnspireerd. En zal meer dan een miljoen keer inspireren, terwijl het interessant blijft in de mate van het talent van de vertolker… De auteur gebruikte een telescoop.

Ik zou zelfs durven gokken dat de foto hands-on is genomen en dat er geen trillingen zijn dankzij een gestabiliseerde sensor. De autofocus van de auteur laat haar echter in de steek – de scherpte ligt op de gebouwen in de City: je kunt er zelfs de letters op de reclamebanner lezen..

Maar de kerkkoepels op de voorgrond “zweven”. En zelfs als ze perfect scherp waren, zou er in dit werk geen vrede en harmonie heersen. De ronde vormen op de voorgrond en de hoekige figuren op de achtergrond kunnen nooit samengaan. Misschien zou alles samenkomen als de scherptediepte ondieper was geweest. De achtergrond zou wazig kunnen zijn, verwaterd tot ambiguïteit. Er zou een interessante foto gemaakt kunnen zijn.

5. “Imaginarium” door Olya Simakhina ged. Cheboksary .

Camera: Nikon D5100

Objectief: AF-S Nikkor 18-105mm f/3.5-5.6

Olga Simakhina uit de stad Cheboksary stuurde een flip… Er zijn er zoveel tegenwoordig – dat is de mode. Maar vaker zit het zo in het voorhoofd dat er geen magie aan te pas komt. De foto blijft even naturalistisch als voordat ik hem omdraaide. Denk erover na: ondersteboven betekent dat alles op zijn kop staat, en de nieuwe foto moet er anders uitzien dan het origineel.

Olga is daarin geslaagd, en nog met veel smaak ook. Het is gekorreld voor de film. Dat wil zeggen dat het beeld opzettelijk is opgeruwd om het beeldend te maken, of beeldend in het Russisch… Scherpte werd toegepast op reflecties van een kruis en bomen in een plas. Objecten die belangrijk zijn voor de verbeelding van de toeschouwer zijn realistisch, herkenbaar en tonaal contrasterend met de heldere achtergrond van de lucht.

“Aarde en lucht” zijn vervaagd en tonaal benadrukt. De bestrating in het bovenste deel van het beeld is geworden als sombere onweerswolken.

“Imaginarium” bleek goed doordacht… Gefeliciteerd aan de maker met uw creatieve succes!

6. “Mijn Tempel.”. Yevgeny Merkushin Amsterdam .

Camera: Canon PowerShot SX 1 IS

7. Foto 7

.

De foto toont de kerk van Boris en Gleb in het Alexandrovsky district, regio Vladimir. Uit de begeleidende notitie blijkt dat de auteur veel waarde hechtte aan een correcte kleurweergave en daarom de handmatige witbalans inschakelde. Het is triest dat het niet gelukt is om de draden helemaal weg te werken, en ik wou dat ik de regenboog dichterbij had kunnen zetten.

Ik ben het er in principe mee eens. Draden moeten worden verwijderd. Ik heb ook de paal verwijderd: hij schildert het beeld niet, en ziet eruit als een vreemd voorwerp naast de pittoreske ruïnes. Ik vond dit sombere werk van Evgeny Merkushin erg mooi, en daarom wilde ik het perfectioneren. Ik heb geprobeerd te doen wat ik denk dat nodig is met deze foto. Ik heb bijvoorbeeld de perspectivische vervorming iets gecorrigeerd om de verticalen recht te trekken, de oranje zonnestralen boven op het gebouw benadrukt, regenbogen en graven op het kerkhof geaccentueerd. Dat wil zeggen, ik heb de fotometrisch belangrijke plekken op het beeldvlak aangegeven foto 7 .

8. “Undergrowth.”. Vladimir Paltchik St. Petersburg . Peterhof. Marlinski wal

Camera: Nikon D5000

Objectief: Sigma 18-200mm F3.5-6.3 DC OC HSM

De foto van Vladimir Palchik is gebouwd op de oppositie – vier correct en één misplaatst. En ook – over het conflict van zwart en wit, en ook – over het breken van het ritme. De versie van de auteur lijkt de aarde in een dwarsdoorsnede te tonen. Zoiets als een botsing tussen de hel en een andere hel… Ik kan het bovenste deel van het landschap niet “hemels” noemen. De wereldorde gereduceerd tot beknopte set van twee achtergronden en vijf door snoeiende tuinmannen gemartelde bomen lijkt niet op de hemel.

Maar dit bescheiden instrumentarium is voldoende om een fotografische parabel te maken over het reine en het onreine, of een versie van het verhaal van het lelijke eendje. Het verhaal is niet nieuw meer, maar altijd actueel. Ze heeft talloze malen gediend als inspiratie voor dichters, kunstenaars en fotografen. En het zal vele miljoenen keren dienst doen en interessant blijven voor zover het talent van zijn vertolker betreft.

In dit geval doet de versie van de auteur me denken aan een headerfoto voor een geïllustreerd tijdschrift: het bovenste deel bevat de kern van de verklaring, terwijl het zwarte veld de achtergrond is voor een of andere tekstuele mededeling. Ik heb zulke foto’s gemaakt voor “Ogonyok”, maar het is moeilijk voor mij om me zo’n werk voor te stellen op de muur van de tentoonstellingshal. En zo, bescheiden hoestend in mijn vuist, bied ik mijn eigen versie van bijsnijden aan…

9. “Geef me een zuchtje hemel!” Vladimir Palchik St. Petersburg

Camera: Nikon D5000

Objectief: Tokina 10-17mm F3.5-4.5 Fisheye

Nog een foto van Vladimir Palchik. Het is meesterlijk gemaakt. Geweldig gebruik van de groothoek, diagonale verticale scheefstand, lage hoek. En zelfs het splitsen van het beeld in drie delen maakte het niet kapot. Een zeker teken van een perfecte compositie – niet meer en niet minder!

Trouwens, sommige oude knarren kunnen nog steeds kwaadaardig opmerken dat alleen de lui geen foto’s hebben genomen van de werven en putten van St.

Het is moeilijk te zeggen: het onderwerp sprankelt niet van nieuwigheid, maar alles is niet nieuw onder de maan. En op weg naar hun eigen, individuele kijk op de wereld, naar hun eigen stijl, doorlopen alle fotografen een fase van leertijd en imitatie van de beste modellen. Ik heb het gevoel dat Vladimir Palchik nog maar één stap moet zetten op weg naar creatieve vrijheid en het verwerven van een eigen, individuele stijl.