Fotokritiek door Rozov: Laat de kleurrijke ballen los

Verscheidene eerdere fotokiezers voor parsing bevatten zeer kundig werk dat werd ingezonden voor onze wedstrijden. Het leek mij dat de primaire fotografische opleiding diep was doorgedrongen tot de massa van de lezers, en het werd aan de recensies overgelaten om te wijzen op de grote successen en kleine gemiste kansen. Maar de bestanden die mij deze keer zijn toegezonden, zijn helaas niet zo luxe. We moeten terug naar eenvoudige dingen: het belangrijkste in het kader plaatsen en benadrukken…

De Euroriek “Fotokritiek” wordt geleid door Georgy Rozov, een bekend fotograaf en leraar, auteur van populaire boeken over de techniek en kunst van de fotografie.

1

2

1. i 2.”Mijn dromen verkopen”

Alexander

Durmanenko. Lutsk, Oekraïne.

Panasonic Lumix DMC-FS37 camera.

Diafragma f/4.7

Belichting 1/500 sec

ISO 100

Z/W conversie

Fotografen noemen een stempel een heldere techniek die vaak en lang is gebruikt, en daarom voor iedereen ter wereld saai is. Dat is wat er gebeurt als je van ’s morgens tot ’s avonds dezelfde heerlijke cake krijgt. Heel snel wil je iets pittigs, zout, zuur, maar niet zoet.

Alexander’s werk is niet zomaar een postzegel, maar een heel gewone. Deze techniek van onvolledig bleken of onderkleuren wordt meestal gebruikt in reclamefotografie om de aandacht te vestigen op een belangrijk deel van de compositie, zoals een tijdschriftomslag. In een portret, bijvoorbeeld, werd alles uitgebleekt, waardoor alleen de lippen felrood bleven… Televisiereclames maken ook nu nog gebruik van gedeeltelijke ontkleuring, wat de kijkers rustig en zonder protest aanvaarden: de reclamewereld is conventioneel, elke vorm van fantasie is mogelijk. Maar de genrefotografie van Alexander Durmanenko is helemaal geen reclame voor ballonnen. Het gaat over meisjesdromen. Het benadrukken van de kleur van de ballonnen is niet gerechtvaardigd.

Omdat ik twijfelde aan de juistheid van het aanbrengen van een reclamezegel op een genrebeeld, besloot ik het terug te brengen naar zijn “oerstaat”. En toen heb ik het ingelijst en alles verwijderd wat overbodig leek.

Oude mensen leerden mij in mijn jeugd: als je iets van een foto kunt afknippen zonder de waarneming ervan te beschadigen, betekent dit dat het niet goed doordacht is. Maar na wat eenvoudige manipulatie werd de foto een vrij behoorlijke genrestudie.

3. “En de winter arriveert”

Evgeny Turkov. Penza.

Nikon D90 camera

Nikkor 18-105mm f/3 lens.5-5.6G AF-S ED DX VR

Diafragma f/9

Sluitertijd 1/125 sec

Gevoeligheid ISO 200

Ik was blij met de technische en compositorische nauwkeurigheid van de foto van Evgeniy Turkov… Men kon de reinheid en vochtige frisheid van de late Nederlands herfst ruiken. Naar mijn mening had de oorspronkelijke foto slechts een lichte contrastverbetering moeten hebben met behulp van curves in “Photoshop”, omdat Eugene in zijn verlangen om de textuur van de sneeuw niet te verliezen, het zwartpunt en het witpunt niet heeft ingesteld. De foto zag er uiteindelijk grijs uit. Ik wilde ook niet het risico lopen details in de hoge lichten te verliezen, en heb de tonen in de tweede en derde zone van de Adams-schaal bewust gedempt. Het beeld werd levendig en levendig.

Voor degenen voor wie de vermelding van de Adams-schaal een te ingewikkelde zaak lijkt, zeg ik dat het slechts om tien vierkantjes gaat die in grijze, kleurloze verf zijn geschilderd. Van perfect wit naar grijs naar pikzwart. Je kunt er bijvoorbeeld over lezen in mijn eerste boek, How to Shoot. The Art of Photography” .

4. “En rustig dreef de mist”

Evgeny Turkov. Penza.

Nikon D90 camera

Nikkor 18-105mm f/3.5-5.6G AF-S ED DX VR

Diafragma f/9

Sluitertijd 1/125 sec

ISO 200

Een ander landschap door Evgeny Turkov. Voordat ik erover schreef, liet ik het zien aan een paar meisjes die veel foto’s maken, maar zelf niet fotograferen. Ze vonden de foto bijna onvoorwaardelijk. Luchtig, teder, ontroerend. Dat is de stem van het volk.

Maar voor mij, door mijn directe betrokkenheid bij het proces, vielen de “oren van de fotograaf” onmiddellijk op. Ik heb meer dan eens foto’s gemaakt van ochtend- en avondmist, op vlaktes en in de bergen. Ik weet heel goed hoe mist er op de foto’s uitziet, daarom doen sommige ongerijmdheden pijn aan mijn ogen. Evgeny nam waarschijnlijk foto’s op het meer in de ochtend, hij zag de mist met zijn ogen, maar hij was niet tevreden met het verkregen bestand.

“Photoshop is een hulp voor ons als we weten hoe we het correct moeten gebruiken, maar in dit geval laat de mate van beheersing van dit prachtige programma Eugene nog niet toe om de “juiste” mist te tekenen. De onvolkomenheden zijn al te zichtbaar en belemmeren het geloof en het gevoel… Voor alle duidelijkheid: het highlightgebied van de boot is niet uitgevlakt en blijft een lichte rechthoekige vlek; de scherpte van de bootcontouren, de hengels, de gezichtsontwikkeling van de visser verschillen niet veel van de beeldparameters in de diepte van het kader. In de mist moet het toonperspectief, dat wil zeggen de lichtverstrooiing, de scherpte, de details en het contrast van het hek en de begroeiing erachter hebben opgegeten, om nog maar te zwijgen van het huis links.

Kortom, de mist ziet er niet echt uit. Vanuit mijn oogpunt. Maar dit zal waarschijnlijk een mysterie blijven voor de meeste kijkers. Maar zo’n troost zou me alleen maar hebben aangemoedigd om boeken over Photoshop te gaan lezen.

5. “The River Crow”

Sergei Gritsko. Regio Tambov.

Camera Sony A550

Sergey stuurde voor de wedstrijd een typisch Midden-Russisch landschap. Een overstroomde weide met een rivier, groen gras en zelfs een boot. Ik hou van de plaats die de auteur koos voor zijn fotografie, en het is jammer dat Sergei niet zo veel heeft gekregen van het onderwerp dat hij in gedachten had. Verschillende redenen.

Niet een erg goede keuze van het opnamepunt. De boot op de voorgrond rechts is het enige kunstmatige object, dat al de aandacht trekt, maar vanaf dit punt is de boot niet aangenaam voor het oog. Het is niet alleen op een onlogische manier bijgesneden, maar het ligt ook bijna verticaal in het kader, waardoor het in conflict komt met de diagonaal van de rivier. Het zou begrijpelijk zijn geweest als het parallel lag aan de rivieroever. In ieder geval zou de aanwezigheid van een dergelijk opvallend object in het kader op de een of andere manier moeten worden gerechtvaardigd. Met nadruk, scherpte, contrast of wat dan ook, maar de boot moet worden bewonderd en het belangrijkste worden in de foto. Maar dat gebeurt bijna automatisch met alles vooraan in de landschapsfoto. En als het je niet lukt om een boot mooi te maken, is het zinvol om het te vergeten en vast te leggen wat de natuur heeft gemaakt. Ze heeft het nooit mis, haar smaak is onberispelijk.

Daarom wordt het lichtgroene gras links van de boot de belangrijkste focus in deze opname, maar het is ook niet zo goed als we zouden willen. Als je goed kijkt naar de kleur van de bladeren op de voorgrond, ben je verbaasd dat ze in dezelfde kleur gespoten lijken te zijn, er zijn geen halftonen te vinden. Zo’n saaie eentonigheid kan worden bereikt door de verzadiging kleurverzadiging kunstmatig op te voeren bij het converteren van een RAW-bestand. Daardoor verdwijnen volumes en textuur van objecten, en wordt de foto vlak en onexpressief. Opmerking: alleen het gras op de voorgrond, links van de boot, is verzadigd. En rechts daarvan ziet u hoe de vegetatie eruit zag voor de behandeling… De groene objecten hier zijn driedimensionaal en veelkleurig. Er is een zee van tonen. En verderop, op de achtergrond, is de vegetatie een lust voor het oog met zijn realistische verscheidenheid aan kleuren.

Iets soortgelijks gebeurde met de lucht toen de auteur deze bleek en donkerder maakte. Ik begrijp het als je op zoek was naar pre-drama, of als je niet hield van de combinatie van blauwe lucht en groen-geel gras. Deze tinten leven vaak niet naast elkaar. De auteur is in zijn taak geslaagd, de kleurendissonantie is verdwenen, maar de compositorische dissonantie blijft.

Het punt is dat de horizonlijn die de foto precies in tweeën deelt, de kijker uitdaagt om te beslissen wat belangrijker is, de aarde of de lucht. De plaatsing van de horizonlijn op een van de lijnen van de regel van derden komt voort uit de wens om de vraag voor de kijker op te lossen, om hem te bevrijden van de pijnlijke analyse van het beeld op compositorisch niveau. Het is aan hem, de kijker, om te zeggen “Wow!!”.

Maar ik zie vaak prachtige landschappen met een symmetrische verdeling in boven- en onderkant, en dat zijn heel harmonieuze en mooie landschappen… De regel van derden in deze lijkt te zijn gebroken, en er was geen straf..

Wanneer men dit soort gelukkige afwijkingen van de aanvaarde compositienormen doorziet, vindt men een volkomen logische verklaring voor de successen. Ergens, de volledige symmetrie van de lucht en de weerspiegeling ervan in de rivier, de plas, de gepolijste steen, het metalen oppervlak van het tafelblad… Of een grasspriet, een lantaarnpaal of een mooie boom, bijvoorbeeld, die de uiteengevallen delen van de compositie tot één geheel smelten…

In Sergei’s werk is de lucht leeg, maar de grond is iets om naar te kijken. Daarom stel ik voor te kiezen voor het onderste deel van het frame. Het resultaat is bijna een vierkant zonder iets overbodigs.

6. “Harten”

Kateryna Moskaluk. Lvov, Oekraïne.

Canon EOS 50D

Canon EF 28-135mm f/3 lens.5-5.6 IS USM

Opening f/6.3

Sluitertijd 1/160s

ISO 100

Perfecte genre opname! Ekaterina slaagde erin om moeilijk te combineren dingen: ze ving het moment van de liefde levendig, emotionele vrijheid, charmante tederheid van twee geliefden, en tegelijkertijd combineerde ze zeer nauwkeurig de twee helften van de foto. In het linker derde regel van derden – het benadrukken van de hoofdzaak door het principe “donker op licht”, en rechts, het tweede paar – “licht op donker”. Het belangrijkste staat op de voorgrond, de focus ligt op de hoofdpersonen, het beslissende moment is gevangen, en zo is de foto direct leesbaar. De kijkers missen deze beelden niet!

7. “Pasen” door Tatiana Litvin. Charkov, Oekraïne.

Olympus E-M5 camera

8. Pasen bijgesneden versie .Na strak bijsnijden is het belangrijkste in het kader verplaatst naar de tertszone. Op dit punt, lijkt het, kon men rusten en genieten van het resultaat. Ik heb echter geprobeerd de achtergrond achter het hoofdpersonage donkerder te maken, zodat de waterdruppels die de boog van de halo vormen nog meer afsteken tegen de donkere achtergrond.

Genre scène vastgelegd door Tatiana is een goede reden om nog eens te praten over de rol van framing. Ik begrijp hoe moeilijk het is om zo’n dynamische procedure in te kaderen. Een priester is meestal onvoorspelbaar: de baan van een stroom wijwater voorspellen is geen gemakkelijke opgave. En het is gemakkelijker om op het middelpunt te focussen dan op de perifere sensoren. Daarom staat de gloeiende halo van waterdruppels in het midden van het beeld. De auteur voelde dat het visuele en semantische accent er was, dat deze boog de hoofdzaak was in het toekomstige kader. Maar de auteur had geen tijd om na te denken over wat te doen met de leegte bovenaan de compositie. In deze gevallen is het natuurlijk beter iets te schieten dan niets.

Thuis, tijdens het omzetten, zou je kunnen nadenken over de compositorische opstelling van het frame en het opruimen ervan. Hoofdregel van inlijsten – verwijder alles wat overbodig is. Alles wat het moeilijk maakt om de foto snel te lezen. De muur boven de hoofden van de vrouwen voegt bijvoorbeeld niets toe. Het kan worden geamputeerd door horizontaal bij te snijden. Maar dan zou de vader ook zijn hoofd verliezen? Alas! En het hoofd van de priester is niet zo belangrijk… Het kan opgeofferd worden. Bovendien irriteert en leidt de lichtstreep die zich achter de priester vormt af van de nimbus van spetters. Je moet het ook opofferen. Wat doe je met de vriendin van de hoofdpersoon?? Moeten we het ook niet amputeren?? Ik vind het jammer, ze loenst heel mooi. Maar om een consequente minimalist te zijn, moet je snijden..!

Het eindresultaat is een goed genreportret van een meisje met een brood. Het is de moeite waard om te huilen en op te merken dat de prijs-prestatieverhouding van de camera voor de sensor in dit geval 30% bedraagt. Dat is de kans om de meest gedetailleerde foto te krijgen wordt niet gebruikt op een zeer rationele manier. Een kleine uitsnede op het moment van de opname zou het detail aanzienlijk hebben verbeterd vgl. foto 8 .

9. “Tuin zonder saaiheid”

Alexander Tutaev. Dolgoprudny, regio Amsterdam.

Canon 5D Mark III

Handmatige modus

Sigma 85 mm/1 lens.4

Diafragma f/2

Sluitertijd 1/250 s

ISO 3200

Conversie naar zwart-wit

De emotionele impact van een foto houdt niet rechtstreeks verband met het belang van de gebeurtenis of het verschijnsel dat erop wordt afgebeeld. Het werk van Alexander Tutaev is in mijn ogen bijna abstract. Probeer te verwoorden wat het uitbeeldt. Ik heb een lijst van gewone dingen: avond, een bankje, een straatlantaarn, boomstammen, een helling, herfstbladeren erop, een strook weg op de voorgrond… Het lijkt niets bijzonders, maar de foto doet je kijken, trekt je een mysterieuze wereld in met de ogen van een boswachter, doorschijnende schemering. Het vestigt je innerlijke wereld op een heel bijzondere manier. Daarom zeggen ze dat sommige foto’s “in de stemming” zijn. En in dit geval wil ik niet analyseren of de auteur de compositietechnieken correct heeft gebruikt of niet… Zijn doel bereikt.