Fotografe Vivian del Rio: Ik ben de regisseur van mijn eigen wereld

Fotografie is voor mij een kans om te observeren en me te verbazen, maar vooral een kans om in het reine te komen met de wereld, er iets moois in te vinden en mijn eigen mozaïek samen te stellen. Ik ben altijd verbaasd dat de wereld die ik heb geschapen iemand raakt en dat mensen er iets in vinden dat aansluit bij hun gedachten en gevoelens.

1. “Graphics.”. Amsterdam. December 2011

Kleur is overal, je moet het gewoon zien

Ik moet meteen bekennen dat ik een erg luie kunstenaar ben. In plaats van doeken uit te rekken en verf uit te persen, pak ik gewoon de camera, druk op een knop en krijg direct resultaat. Ik hou van vooruitgang en alles wat is uitgevonden door luie mensen zoals ik: vaatwassers, wasmachines, robotstofzuigers en andere computers, die zoveel tijd vrijmaken, dat je gewoon schiet! Dat is wat ik doe. Vooral als de zon schijnt, worden de kleuren van de wereld bijzonder helder, en het is heel belangrijk voor mij. Ik ga erop uit en loop soms tot 20 km per dag op zoek naar goede foto’s. Ik probeer mijn camera altijd bij me te hebben, zelfs als ik naar de apotheek ga of naar een vergadering.

Het schijnt allemaal begonnen te zijn toen ik bewusteloos naar Cuba werd gebracht. Ik werd dol op felgekleurde combinaties en gebruikte ze in mijn werk, zowel in het schilderen als in illustraties voor tijdschriften, en nu in de fotografie. En ik heb geleerd de kleur overal te vinden, in Amsterdam, Irkoetsk, Rostov aan de Don, en vele andere plaatsen. De mensen waren eerst verbaasd, ze konden niet geloven dat er zoiets in hun steden was.

Vanaf mijn allereerste tentoonstelling hoorde ik vragen over bewerking en “Photoshop”, maar daarna raakte iedereen eraan gewend, vooral nadat ik “Kleur in de fotografie” ging doceren aan de School voor Beeldende Kunsten. Daar, en in bezoekende workshops, leer ik anderen kleur te zien. Het bleek dat veel mensen het niet zien omdat ze er gewoon niet op letten, de meeste mensen hechten meer belang aan het onderwerp en het literaire aspect. Maar als je erover nadenkt, komt begrip pas nadat we iets gezien en gevoeld hebben… Maar ik denk dat alles belangrijk is in de fotografie: het onderwerp, de compositie, de kleur… Ik zal het meest verbazingwekkende niet vastleggen als ik het grote geheel niet kan zien… Dus, met een camera in mijn handen ben ik nog steeds een kunstenaar, maar ik probeer in de eerste plaats te werken aan artistieke kwesties. Ik probeer bijvoorbeeld heel voorzichtig te zijn met het vlak, want dat is tweedimensionaal en het beeld dat erop verschijnt is slechts een illusie van drie dimensies. Daarom structureer ik de ruimte in het kader zodanig dat er een scène ontstaat waarin de actie plaatsvindt. Voor mij is het belangrijk dat het verhaal dat ik vastleg in een enkel kader past, zonder ook maar de indruk te wekken dat er iets buiten staat. Elk frame is voor mij een compleet kunstwerk. Een ander schot – een ander verhaal. Daarom ben ik waarschijnlijk een straatfotograaf en geen reportage- of journalist, waar je de gebeurtenissen moet verslaan, wat er in de wereld, in het land gebeurt. Ik ben een filmmaker van mijn eigen wereld, ondanks het feit dat ik nogal documentair en realistisch ben.

Fotograaf Vivian Del Rio

Vivian Del Rio is kunstenaar, ontwerper, fotograaf en lid van de Moscow Union of Artists en de Russian Union of Photo Artists. Geboren in Amsterdam. Ik bracht mijn jeugd door met mijn ouders in Cuba. Ik studeerde aan de Staatsuniversiteit voor Drukkunst in Amsterdam als graficus… Afgestudeerd aan het Carmarthenshire College of Technology and Art UK .Ik doe fotografie, schilderen, illustreren, ontwerpen… Auteur van “Onbewust schilderen”, “Tuinieren” en “Habana + Amsterdam”. Is meermaals tentoongesteld in solo- en groepstentoonstellingen. Woont en werkt in Amsterdam.

Havana plus Amsterdam

Ik word er vaak van beschuldigd dat ik niet weet waar mijn foto’s zijn genomen… Ze kunnen net zo goed uit Parijs, Berlijn, Amsterdam of Cuba komen. Dat is de basis van mijn nieuwe boek “Habana + Amsterdam”, uitgegeven door FotoKarta. Volgens mij is het helemaal niet belangrijk wat, waar of waarmee iemand fotografeert – het is zijn persoonlijkheid die belangrijk is, wat hij precies wil zeggen tegen de mensen om hem heen. De subjectieve kijk van elke individuele fotograaf is belangrijk. Het boek is gebaseerd op de nevenschikking van twee steden die mij dierbaar zijn: in de ene ben ik geboren en heb ik mijn hele volwassen leven gewoond, terwijl ik in de andere alleen mijn vroege jeugd heb doorgebracht. Ik kijk, ik vergelijk, ik analyseer en ik stel vast dat de uitingen van het leven in de twee hoofdsteden zeer vergelijkbaar zijn en dat mensen mensen zijn, alleen de omstandigheden waarin zij verkeren zijn verschillend.

Hier is een episode die ik zag in Engeland: op het perron stonden zeer primitieve mannen en vrouwen te wachten op een trein. Maar onverwacht kwam er een trein aan met veel minder wagons dan normaal. Wat is er gebeurd met de Engelse? Ze waren in een oogwenk veranderd: schuivend en nijdig namen ze plaats. De omstandigheden veranderden en toen veranderden het gedrag en de mensen. En de omstandigheden kunnen zijn: kleigrond, te veel vocht, acht maanden winter, felle zon… en nog veel meer.

Fotografie is een kans om te observeren en je te verbazen

Onlangs ben ik in een stad geweest waar ik vijf jaar niet ben geweest en ik wist heel slecht de weg. Ik was verrast dat ik dit huis schoot, en dit, en dit hok, en dit raam… Ik gebruikte dat soort afstanden om op de juiste plaats te komen. Het blijkt dat fotografie niet alleen een bewijs van bestaan is: “Ik was hier, ik zag het”, maar ook een mogelijkheid om details vast te leggen, te onthouden die in het echte leven meestal onopgemerkt blijven. Het is als een extra geheugen. Als ik mijn foto’s bekijk, herinner ik me met wie ik was, wanneer en waar ze werden genomen en soms zelfs de geuren, geluiden en woorden… Ik zie ook de kleinste details, die op mysterieuze wijze beginnen te rijmen en betekenis geven aan het beeld.

Ik ben erg blij dat er eindelijk een digitale camera is uitgevonden, die me helemaal niet beperkt in het aantal opnames: ik hoef me geen zorgen te maken dat ik iets kapot maak of dat de film op is. Voor mij is het een soort vrijheid, wanneer ik niet hoef na te denken over het materiaal, maar de mogelijkheid heb me volledig te storten in observatie en contemplatie.

2. “Transition” van “Our Little Brothers and Sisters”. Amsterdam. September 2008

Natuurlijk, fotograaf zijn heeft mijn leven veranderd, maar ook mijn karakter. Ik ben veel zelfverzekerder geworden, zelfs brutaal. Het werd veel gemakkelijker voor mij om te communiceren met mensen die ik niet ken, en uiteindelijk met mensen die ik wel ken. Ik kom het huis uit, ik reis veel, ik zie plaatsen waar ik zonder camera niet zou zijn geweest… Ik ben hyperoplettend geworden en heb een snelle reactietijd ontwikkeld. En ik ben erg blij dat dit alles mij is overkomen, gebeurt en hopelijk in de toekomst zal blijven gebeuren…

3. Middelbare scholieren. Havana. Cuba. Februari 2014

Natuurlijk heeft fotograaf zijn veel veranderd, niet alleen mijn leven maar ook mijn karakter. Ik ben veel zelfverzekerder, zelfs brutaal. Het werd veel gemakkelijker voor mij om te communiceren met vreemden en daardoor ook met degenen die ik ken. Ik ging weg van huis, ik reisde veel, en ik zag alle plaatsen waar ik zonder mijn camera niet zou zijn geweest… Ik werd super oplettend en ontwikkelde een snelle reactietijd… En ik ben erg blij dat dit alles met mij gebeurde, gebeurt en, naar ik hoop, in de toekomst zal gebeuren.

4. “The View. Een meisje in het openbaar vervoer. Havana. Cuba. Februari, 2014

5. Schoolkinderen bij het diner. Havana. Cuba. Februari 2014

6. “The Look” van Behind the Glass. Amsterdam. Oktober 2008

7. Groene muur. Havana. Cuba. Februari, 2014

8. Straatbedelaar. Havana. Cuba. Februari 2014

9. “It’s about time” uit de “Men in Pink” serie. Amsterdam. April 2008

10. Werkmiddag. Havana. Cuba. Februari, 2014

11 “Wat is er voorbij Amsterdam??”. Amsterdam. Juni 2013

12. “Gelukkig Nieuwjaar, Gelukkig Nieuw Geluk. 1 januari 2013. Amsterdam. Rood Plein.