De geschiedenis versnelt geleidelijk, zij heeft nu een ongelooflijk hoog tempo bereikt: zij telt in dagen, soms uren, zelfs minuten. Elke dag is een wirwar van gebeurtenissen, van microscopisch tot mondiaal. Tegelijkertijd is de hedendaagse wereld gesegmenteerd. En alles wat binnen elk segment gebeurt, is in de regel alleen interessant voor degenen die eraan deelnemen. Hetzelfde met fotografie. Het lijkt er steeds meer op dat fotografie voor zichzelf bestaat, met fotografen die steeds meer opgesloten zitten in hun ivoren toren van. Iemand die ver van het fotografische leven staat, zal een vreemde zijn van de esthetiek van de hedendaagse kunstfotografie en de soms te harde thema’s van de fotojournalistiek. De meningen van niet-fotografen variëren van “dus wat is het probleem??”naar “horror, waarom dit überhaupt filmen?”.
Zelfportret. 2012 g.
Maria Pleshkova is een documentaire fotografe. Geboren in Amsterdam in 1986.
Onderwijs
2012 – XXV Barnstorm: de Eddie Adams Workshop, Jeffersonville, New York.
2010-2011 Tatiana Danilyants’ cursus “Short Film Production: Theory and Practice”, School of Visual Arts.
2010 – Sergei Maksimishin’s cursus fotojournalistiek. Tijdschriftfotografie. Photohistory”, School of Visual Arts.
2009-2010 – herscholingsprogramma voor fotojournalistiek, Lomonosov Staatsuniversiteit van Amsterdam. m. v. Lomonosov.
2003-2008 – Rechtenfaculteit, Lomonosov Staatsuniversiteit van Amsterdam. m. v. Lomonosov.
Tentoonstellingen en festivals
2013 – Festival Circulation en : Jonge Europese Fotografie Parijs, Frankrijk
2012 – Groepstentoonstelling “Jonge Fotografie 2012 2/2. Reality/Decoration” Sint-Petersburg, FotoDepartament .
2012 – International Moscow Festival Femme Fest: groepstentoonstelling “Een wereld zonder vrouwen” Amsterdam, ArtPlay Design Centre .
2012 – Photography Open Salon Arles Arles, Frankrijk .
2012 – Groepstentoonstelling “Jonge Fotografen van Nederland 2012” Cheboksary .
2012 – Groepstentoonstelling “Fotoboloto” en “Fotosugar”. CHRONICS OF A CHURCHED COUNTRY. Winter van het twaalfde jaar” Amsterdam, Rodchenko Centrum voor Fotografie . gebroeders Lumière .
2011 – Europees filmfestival van Sevilla Sevilla, Spanje .
2011 – Internationale tentoonstelling van jonge kunst “Workshop 20’11. Today/Tomorrow”: programma “Art House in Short Film”, curator Tatyana Danilyants Amsterdam, Amsterdam Museum voor Moderne Kunst .
2011 – Groepstentoonstelling “Jonge Fotografen van Nederland 2011” Kazan .
2011 – Groepstentoonstelling van Vladimir Vyatkins studenten “Blicks of the Master” Amsterdam, Fotocentrum van de Unie van Journalisten .
Prijzen
Internationale Fotografie Prijs 2012: Eervolle Vermelding.
2012 De Inge Morath Prijs: finalist.
2012 Jonge Fotografen van Nederland: winnaar.
China International Press Photo Contest 2012: Gouden prijs – Nieuwsberichten over natuur en milieu.
China International Press Photo Contest 2012: Bronzen prijs – Art Culture & Entertainment News Stories.
Een man draagt een Guy Fawkes-masker tijdens een onbestrafte actie buiten het Ostankino TV-centrum. 2012
Maar het zou verkeerd zijn te zeggen dat fotografie op zichzelf bestaat. Het gaat veeleer om fotografie als onderdeel van de hedendaagse kunst, die gekenmerkt wordt door een wijdverbreide vervaging van de grenzen, zowel geografisch als qua genre. In het tijdperk van de globalisering wordt de informatieculturele ruimte min of meer één geheel, hoewel elke regio natuurlijk zijn specificiteit behoudt: Europese hedendaagse kunst zal verschillen van Aziatische kunst.
En binnen een bepaalde regio: de Spaanse fotografie zal iets anders zijn dan die van Noorwegen, bijvoorbeeld. Ook de vervaging van de grens tussen de kunsten, of beter gezegd de vermenging van alles met alles, vindt plaats. Fotografie zal samengaan met audio en video in één audiovisueel werk, schilderkunst en fotografische technieken zullen naast elkaar bestaan op hetzelfde doek, en het beeld zal worden verbonden met de tekst.
Als gevolg van symbiose ontstaan niet alleen nieuwe betekenissen, maar ook nieuwe genres, zoals bijvoorbeeld multimedia, dat verschillende media combineert en berust op de wetten van de dramaturgie. En dat is maar één voorbeeld. Ook andere kunstvormen raken elkaar. Ik durf niet te voorspellen wat het resultaat zal zijn. Ik wil geloven dat er iets nieuws zal gebeuren in de kunst en dat het geen ding op zich zal worden, en dat we niet getuige zullen zijn van een kralenspel, zoals in een roman van Hermann Hesse.
Van dagen van oorlog: een intiem dagboek.
Het frame tot leven brengen
Fotografie is niet objectief en is dat ook nooit geweest. Voor mij is er een veel belangrijker criterium. Er zijn “levende” en “dode” foto’s. Bij de levenloze lijkt alles in orde: licht, kleur, compositie en onderwerp. Maar het beeld ziet er doods uit, springt niet in het oog, doet de kijker niet opkijken, wordt onmiddellijk na het zien vergeten… De “live” beelden zijn misschien niet perfect qua techniek en compositie, maar ze houden de kijker in spanning en geven stof tot nadenken.
Dit is voor mij de fotografische waarheid. Hoezeer het beeld wordt gevoeld? Aan de ene kant is er energie van buitenaf, sympathie, empathie. Je wordt je eigen onderwerp, leeft het leven van iemand anders, en wordt even iemand anders. Er is een zelfverloochening, een leren van de wereld. Het maakt niet uit wat je fotografeert: demonstraties in Amsterdam, overstromingen in Krymsk, het dagelijks leven op het Nederlands platteland, je eigen zelfportretten.
Aan de andere kant breng je jezelf in beeld. In zekere zin is elke foto een zelfportret. Het is de symbiose van exterieur en interieur die een live-beeld creëert, waar je naar kijkt en soms niet begrijpt wat de magie is. En de magie is dat je achter het oppervlak van het zichtbare de essentie ziet. Met andere woorden, dingen in dergelijke kaders worden ideeën van dingen, volgens Aristoteles.
Een man draagt een masker van Vladimir Poetin tijdens een bijeenkomst op de Sacharovlaan. 2011
Een cocon van ruimte
De technologie, inclusief de fotografische technologie, ontwikkelt en verbetert zich snel en wordt elk jaar sneller. Het kostte de mensheid eeuwen om zijn eerste foto te maken, decennia om een digitale camera te ontwerpen… Tegenwoordig verschijnen er elk jaar nieuwigheden… en steeds minder verrassend.
De mens wordt moe van de voortdurend veranderende wereld om hem heen en trekt zich terug in zichzelf, weg van de globale wereldcrisis. Dit geldt voor de economische crisis, de onzekerheid over de toekomst, de culturele crisis, het elk jaar sneller wordende levenstempo en de stortvloed aan informatie. Een persoon trekt zich terug in zijn innerlijke “cocon”, hij raakt geïnteresseerd in zijn eigen innerlijke ruimte.
De belangstelling voor het innerlijk van de mens is ook aanwezig in de hedendaagse fotografie. De blik van fotografen is steeds vaker niet gericht op de buitenwereld, maar op de binnenkant. Wat wordt onderzocht is niet een ver land met zijn exotisme of hete gebeurtenissen, maar een microkosmos van de mens. Het probleem wordt nog vergroot door het feit dat blogs en sociale netwerken de grens tussen het intieme en het openbare geleidelijk doen vervagen, waardoor mensen gewend raken aan het feit dat privédingen openbaar kunnen worden.
Fotografie is documentair van aard, het legt vast wat er rondom gebeurt. Het lijkt erop dat er geen plaats is voor psychologisme? Maar – het doet. En zijn zorgen, zijn angsten, zijn gedachten worden uitgebeeld. De projecten zijn allemaal verschillend: sommigen maken foto’s van hun gezin en familie, sommigen richten zich op zelfportretten, terwijl anderen zich concentreren op hun innerlijke wereld. Iedereen heeft andere doelen. Voor sommigen is het een verhaal over een wereldwijd probleem aan de hand van het voorbeeld van hun directe omgeving; voor anderen is het zelfontdekking door middel van fotografie, voor anderen is het genezing en kunstzinnige therapie.
Deelnemers aan de rally op het Bolotnaya-plein. 2011
Fotograaf Angelo Meredino vertelt het verhaal van zijn vrouw die vecht tegen borstkanker. Hij trouwde met het meisje van zijn dromen, en zes maanden na het huwelijk werd bij haar kanker geconstateerd. Vier jaar lang heeft Angelo zijn vrouw geholpen en haar strijd met de ziekte gedocumenteerd. Giovanni Cocco filmt het verhaal van zijn zus Monia, gehandicapt sinds haar geboorte. Beide verhalen zijn aangrijpend.
De mate van vertrouwen tussen de fotograaf en het model speelt ook een rol. Het is één ding voor een fotograaf om uit het niets te verschijnen. Het is anders als de fotograaf iemand is om wie je geeft. Natuurlijk kunnen getalenteerde fotografen bijna elke persoon benaderen, vrienden maken en een gevoel voor hun model krijgen. Maar als je jarenlang met iemand samenleeft, is de mate van empathie vele malen groter.
Ik wil niet zeggen dat het makkelijk is om mensen in je omgeving te fotograferen. Geen. Soms ken je je model zo goed – elk gebaar, elke nuance van de stemming – dat je niet weet welke kant je moet benaderen. Ze gaan ook over verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid die je voelt voor iedereen die je fotografeert, of het nu naaste familieleden zijn of mensen die je nog nooit hebt ontmoet. Zijn beeld blijft in uw foto’s. Zoals jij het ziet, zo zal de wereld het zien en herinneren. Tegenover je naasten is er een dubbel verantwoordelijkheidsgevoel: je wordt a priori vertrouwd. Deze verhalen zijn niet alleen verhalen over mensen die vechten tegen een ziekte… Het zijn ook de fotografen zelf, die deelnemen aan en meewerken aan de strijd.
Een andere categorie van persoonlijke verhalen – zelfportretten. Het genre van het zelfportret bestaat al lang en neemt een bijzondere plaats in de kunst in. Een zelfportret kan vele doelen hebben. Enerzijds is het zelfontdekking, reflectie over het eigen karakter, sterke en zwakke punten, en zelfreflectie over het eigen uiterlijk. Bij het maken van een zelfportret beantwoordt de kunstenaar de vragen “wie ben ik??”zoals ik ben?”. De andere kant van het genre is zelfpositionering. Zelfportretten zijn niet altijd waar, en ze tonen niet wat iemand werkelijk is, maar hoe hij wil zijn of op anderen wil overkomen.
En het genre dat ik het meest interessant en het moeilijkst in beeld te brengen vind, is dat van het fotograferen van het onzichtbare, zoals innerlijke toestanden. Hoe vertel je een verhaal over angst, passie en melancholie?? Ze zijn onzichtbaar, ze zitten in ons. Een foto wordt niet met de hand gemaakt; je kunt geen kleur verzinnen of selecteren, kleuren mengen of een abstractie weergeven die bepaalde emoties bij de kijker oproept.
Fotografie is documentair, de fotograaf heeft alleen de omringende werkelijkheid, tastbaar en tastbaar binnen handbereik. De verontrustende foto’s van Antoine D’Agata en Michael Ackerman dompelen de kijker onder in innerlijke werelden. Ze zijn donker en emotioneel. Achter het materiële canvas onthullen ze het ideaal. De Japanse fotograaf Hiroshi Sugimoto onderzoekt het verstrijken van de tijd in de fotografie. Dankzij de extra lange belichtingstijd legt de fotograaf in één beeld een film over de hele lengte vast, het branden van een kaars, verandering van tijdperk..
Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in hoe een visueel instrument het onzichtbare kan laten zien… En voor mij is het altijd een uitdaging om in een foto vast te leggen wat het oog niet kan zien.
Een etalagepop en deelnemers aan een optocht in de Bolsjaja Jakimanka straat. 2012
Rapportage vanuit uw eigen huis
Het persoonlijke fotograferen is waarschijnlijk al een trend in de hedendaagse fotografie. Deze trend heeft mij ook geraakt, hoewel ik, toen ik het project bedacht, niet eens nadacht over wat modieus en trendy was. Het werd later onthuld, toen het project klaar was.
2012. De burgeroorlog in Libië. De gebeurtenis die zoveel verslaggevers uit hun stoel dreef. Iemand dicht bij mij ging naar Libië. Ik wilde hem volgen, maar ik kon het niet. Zoals later bleek, was het goed om te blijven.
Ten eerste zou ik de zoveelste jonge en “groene” fotograaf zijn geweest die naar de oorlog ging…
Ten tweede vertelde ik over deze oorlog vanuit een heel ander perspectief, vanuit een ander gezichtspunt… Ik hield een fotografisch dagboek bij. Elke dag is een foto van mij en wat er om me heen gebeurt… Maar er gebeurde bijna niets om me heen, dus het waren vaak zelfportretten, thuis genomen stillevens en schermafbeeldingen van mijn laptop, waaraan ik letterlijk de hele tijd gekluisterd zat, wachtend op nieuws. Elke foto ging vergezeld van een tekst, een krantenkop over wat er die dag in Libië gebeurde.
Toen ik dit verhaal maakte, gaf ik eerlijk gezegd niet om trends en tendensen in de hedendaagse fotografie, highbrow concepten en andere theorie. Ik was doodsbang voor iemand die me dierbaar is, ondergedompeld in het nieuws, en ik dacht dat ik zelf in Libië was – zo diep was de onderdompeling. Toen iemand uit mijn omgeving terugkwam en ik mijn project afmaakte, kon ik eindelijk tot rust komen en proberen het project van buitenaf te bekijken. Ik denk niet dat ik de enige ben die een verhaal te vertellen heeft. Dit is een verhaal over alle vrouwen die wachten op hun geliefden uit “hot spots. Zo werd het concrete veralgemeend en het persoonlijke figuurlijk. Het is maar goed dat ik niet naar Libië ben gegaan.
Leden van de punkband Pussy Riot in het Khamovnichesky Court. 2012
Een jongen op een binnenplaats in Krymsk. Alle werven na de overstroming zagen er min of meer hetzelfde uit: een laag kleverig slib en stapels natte kleren die uit huizen werden gedragen. Krasnodar Regio, 2012
Wat inspireert jou om zelfportretten in een ivoren toren te maken? Is er een specifieke betekenis achter deze keuze van locatie?
Wat inspireert u om zelfportretten te maken en waarom kiest u er specifiek voor om dit te doen vanuit een ivoren toren?
Ik word geïnspireerd om zelfportretten te maken omdat het me de mogelijkheid geeft om mezelf te uiten en mijn innerlijke wereld te verkennen. Het creëren van zelfportretten stelt me in staat om mijn gedachten, gevoelens en zelfreflectie vast te leggen op een intieme en persoonlijke manier. Door het maken van deze portretten kan ik mijn eigen identiteit onderzoeken en begrijpen.
Ik kies er specifiek voor om dit te doen vanuit een ivoren toren, omdat het me de rust en afzondering biedt die ik nodig heb om mijn creativiteit te laten stromen. In mijn ivoren toren kan ik me volledig concentreren op het uitdrukken van mijn innerlijke wereld zonder enige afleiding van de buitenwereld. Het stelt me in staat om diep in mezelf te duiken en authentieke zelfportretten te creëren die mijn ware essentie weerspiegelen.
Wat is het verhaal achter het zelfportret van fotografe Maria Pleshkova in de ivoren toren? Wat wil ze met dit kunstwerk overbrengen en welke emoties roept het bij haar op? Benieuwd naar haar inspiratie en achterliggende gedachten!
Het zelfportret van fotografe Maria Pleshkova in de ivoren toren symboliseert haar verlangen naar onafhankelijkheid en haar zoektocht naar vrijheid. Met dit kunstwerk wil ze laten zien dat ze zich soms opgesloten voelt in haar eigen gedachten en emoties, afgesneden van de buitenwereld. Het roept gevoelens van eenzaamheid, isolatie en introspectie op. Haar inspiratie komt voort uit persoonlijke ervaringen en het verlangen om haar innerlijke wereld te verkennen. Pleshkova wil met dit zelfportret de kijker uitdagen om na te denken over hun eigen gevoelens van afzondering en de zoektocht naar emotionele bevrijding.