De randen van de tijd in een familiealbum

Ik had ooit een droom: ik was een klein meisje dat over een groen veld rende… De zon schijnt fel. Gras en wilde bloemen, madeliefjes en korenbloemen, bijna zo groot als ik – tussen hen ben ik als een sprookjesachtige kabouter. Ik ben ongewoon gemakkelijk, vrolijk en op mijn gemak… Maar plotseling, uit het niets, verschenen er zwarte canvas laarzen die mij de weg versperden. Je kunt de eigenaar van de laarzen niet zien: ze zijn zo groot – helemaal tot in de hemel! De laarzen komen recht op me af. Ik probeer weg te rennen, maar ze komen steeds dichterbij. Angst en vrees grijpen mijn benen – ik stop, hurk neer, kruip in elkaar. En de laarzen zijn al heel dichtbij – boven mij..

Groepsportret met betovergrootouders zittend in het midden . Dit is een van de oudste foto’s in ons familiealbum 10e jaar van de 20e eeuw . Helemaal rechts, op de tweede rij, staat mijn grootmoeder van mijn vaders kant – een toekomstige pianiste en muzieklerares. Het gebruik van een vergrootglas maakte een beeldende nadruk mogelijk. Te oordelen naar de geschilderde achtergrond, de draperie, de schermen die de lichtstroom regelen, de luipaardhuid op de vloer waar de jongste leden van mijn familie zitten, en het zachte lichtpatroon op de gezichten van de geportretteerden, kunnen we concluderen dat de opnamen plaatsvonden in een groot fotopaviljoen met natuurlijk licht, waarbij een van de wanden van de kamer volledig uit glas bestond. Helaas zijn er niet veel mensen op deze foto die ik bij hun voornaam kan noemen.

En dan word ik wakker. De angst ging onmiddellijk over, maar de nachtmerrie bleef de rest van mijn leven in mijn geheugen gegrift. En er zijn dromen die zich meerdere keren herhalen. En ze zijn zo fotografisch realistisch tot in de kleinste details en bijzonderheden , dat ze na verloop van tijd deel gaan uitmaken van het leven zelf; het geheugen kan geen onderscheid meer maken tussen werkelijkheid en fictie – wat echt was en wat een droom

Maar het is vaak andersom: hele episodes en gebeurtenissen verdwijnen uit het geheugen… En dan wordt een foto uit het familiealbum een reddingsbrug waarmee we terug in de tijd kunnen… Ze zijn een lakmoesproef, een indicator van de authenticiteit en sensualiteit van alles wat ons is overkomen…

Wat is geheugen?? Waarom is zij zo selectief in het bewaren van sommige momenten van ons leven en verbant zij andere, die niet minder belangrijk en betekenisvol zijn voor het waarnemen van zichzelf in deze wereld, naar uithoeken van het onderbewustzijn?? Hoe familiefoto’s ons leven kunnen beïnvloeden? Misschien is het familiealbum een materiële verbinding tussen tijden en generaties, en heeft het niet alleen tot taak herinneringen en de historische tijdlijn van het bestaan van de mens vast te leggen, maar ook spiritualiteit, Geloof, Hoop en Liefde te ondersteunen.

Maar misschien is het familiealbum een spiegel van het familiegeheugen en tegelijkertijd de draad van Ariadne die ons uit het labyrint van hopeloosheid en moreel falen kan leiden?.. Eerst in de ruimte van één familie, dan verder en dieper – het dorp, gehucht, stad en tenslotte excuseer mijn pathos ons geliefde en lang lijdende Moederland? We zijn allemaal op zoek naar een nationaal idee. Misschien is het familiealbum de eerste stap om haar te vinden en te realiseren

Ik heb mezelf deze gedachten en vragen meer dan eens gesteld, en in een poging ze te beantwoorden kwam ik uit bij “Edge of Time from the family album ,” dat op dit moment het hoofdthema van mijn werk en fotografisch onderzoek is geworden. Het is gebaseerd op de figuratieve reflecties van het geheugen, die het mogelijk maken op een nieuwe manier te kijken, diep na te denken en soms het verleden te heroverwegen.

Tegelijkertijd maakte het werk aan het project het mogelijk om verloren episodes uit het privéleven van mijn familie terug te vinden, waarin, als in een spiegel, de geschiedenis en de levensbotsingen van vele andere families worden weerspiegeld. De manier waarop de oude foto’s de vroegste foto in mijn familiealbum dateert van 1897 en moderne foto’s artistiek en documentair worden gereconstrueerd, het gebruik van vergrootglazen en loepen als picturale opmerking van de auteur , de directe en figuratieve breking van fotoafdrukken door prisma’s en spiegels riepen een krachtige emotionele en gevoelsmatige lading op die, naar ik hoop, de kijker zal raken, en voor sommigen een impuls kan worden voor het maken en onderzoeken van hun familiealbums.

Deze oude foto toont een groep schoolkinderen, waaronder mijn grootvader uiterst rechts . De foto is gedateerd 1911. Een oud vergrootglas, lichtaccent en kleurcontrast deden zijn gezicht afsteken tegen zijn metgezellen. Als achtergrond werd een oude zakspiegel met een tasje gekozen, die een soort kadervignet werd, en de textuur ervan, samen met het documentaire karakter en de opname van moderne elementen zonnegloed en wolken in het beeld gaven er artistieke zeggingskracht aan.

Dit is een portret van een onbekend meisje. Te oordelen naar de kleding en de sepiatint van de afbeelding en de kwaliteit van het reliëfpapier, is het zeer waarschijnlijk dat de afdruk kan worden toegeschreven aan het begin van de twintigste eeuw. Wie is zij?? Welke verwantschapsbanden we delen? Helaas is er geen antwoord op deze vragen. Maar hoe expressief haar gezicht, vooral haar ogen..! Kleuroplossing duplex en spiegelreflectie als nadrukkelijk teken van de auteur introduceerden artistiek dualisme in het portret. Tot op zekere hoogte illustreerde het voor mij het vrouwbeeld van de tijd van Alexander Blok, waarin ook deze Vreemdeling uit mijn familiealbum leefde.

Een van de meest tragische portretten van het project. Een gebroken spiegel als symbool van een moeilijk en tragisch leven. De grootmoeder op de voorgrond is die van de groepsfoto Fig. 1 een jong gymnasium meisje dat rechts staat. Op de achterkant van de afbeelding alleen de stad en het jaartal: “Amsterdam”. 1949″. Naast haar, op de achtergrond, is een portret van mijn vader… Hij werd samen met andere VGIK-studenten gearresteerd in een verzonnen zaak van een moordaanslag op Stalin… Wat hem en de andere jongens redde, was het feit dat de ramen van de flat van waaruit ze de leider zouden neerschieten, niet uitkwamen op de straat die hij gebruikte om naar het Kremlin te gaan, maar op de binnenplaats… Op het allerlaatste moment werd een vuurpeloton vervangen door een gevangenenkamp voor 8 jaar, en daarna verbanning naar een steppe-nederzetting in Kazachstan. Portret genomen door een bevriende kunstenaar, samen met zijn vader die een gevangenisstraf uitzit. Het was verboden om foto’s te maken in het kamp, maar ook om te tekenen. De rehabilitatie kwam te laat: mijn vader stierf kort na zijn terugkeer uit ballingschap aan tuberculose, voordat hij 40 jaar oud was

Ik ken deze man niet. Hoe zijn foto in ons familiealbum terecht is gekomen is ook een raadsel… Op de achterkant staat het opschrift: “Fijne meidendag – mijn vrienden Papa en Mama. En het bijschrift: “Uw Vsevolod. Chita. 1937”. Een zeer interessant gezicht, typisch voor de generatie van de vooroorlogse en oorlogsjaren. Moedig en kalm. Hij had zijn deel van de oorlog. Ik weet niet wat er met hem gebeurd is, of hij het overleefd heeft of niet.

Een foto uit de oorlogsjaren. Dit is een groep kinderen die werden geëvacueerd van Amsterdam naar Irkoetsk in 1941. De afdruk is zwart-wit, maar hier werd bewust een onbalans in belichting en belichting gebruikt, zodat het beeld een dramatisch-fijne stilering kreeg. In het midden, met een knoop van zijn winterjas gescheurd, staat mijn toekomstige oom, de broer van mijn vader, met een kinderlijke grijns. Twintig jaar later zou hij fotojournalist worden en de laatste leerling van de legendarische Arkady Shaikhet wat de oorsprong moet zijn van mijn fascinatie voor fotografie . Een oude spiegel met afbladderend amalgaam fungeert als achtergrond en kijkglas, een soort ruimtelijke gang tussen heden en verleden.

Het is een collectief portret van mijn grootvader van mijn vaders kant . Drie zijden van de piramide weerspiegelen drie leeftijden van zijn korte en tragische leven: een jonge gymnasiumstudent, een jongeman voor zijn huwelijk 1922 , een jongeman met een vrijgezelle vrouw 1922 , en een jongeman met een vrijgezelle vrouw 1923 . – twee jaar voor de geboorte van mijn vader , en een van de laatste foto’s voordat hij werd gearresteerd en doodgeschoten in 1938. Haar grootmoeder werd pas achttien jaar later gerehabiliteerd en vrijgesproken door het Militair Collegium van het USSR Hooggerechtshof.

Het bijschrift op de afdruk en de gebogen uitsnede van de foto zijn kenmerkende en precieze tekenen van tijd en plaats, die aangeven waar en wanneer de foto is genomen. In die tijd kon je niet alleen filmen tegen een achtergrond van Poesjkin zoals Okoedzjava schreef maar ook tegen een monument of borstbeeld van de leider van het wereldproletariaat. i. Lenin, die in alle scholen, pretparken en vakantiehuizen van ons land op een ereplaats stond. Tegenwoordig lijkt het in de ogen van de jongere generatie meer op een amusante anekdote, maar toen werd het gezien als politiek correct en essentieel. De spiegel bewoog snel tijdens de lange opname, waardoor er een beeldvlek ontstond van het oorspronkelijke, in de spiegel gereflecteerde beeld, die kan worden geassocieerd met het omslaan van een bladzijde uit de familiegeschiedenis die een karakteristieke gebeurtenis uit het leven van veel oudere mensen vastlegt.

Op welke leeftijd beginnen we ons de wereld te herinneren en te ervaren..? Persoonlijk dateer ik mijn eerste herinneringen in de periode van drie tot vijf jaar – het zijn schaarse, eenzame, foto-achtige geheugenafdrukken. Ik kijk naar mezelf, een 5-jarige, met een glimlach en een vleugje ironie. De breking van een foto in een spiegelprisma is een soort brug in de tijd geworden. Een visuele en sensuele dialoog met je kindertijd..

De foto “Toegang tot Pioniers op het Rode Plein” is oorspronkelijk in zwart-wit. Battleship Potemkin” van Sergei Eisenstein, een van de beste films aller tijden, is voor mij nog steeds een bron van reflectie, compositie en expressie en een levend leerboek voor compositie. En een historisch feit uit de maakgeschiedenis van de film, toen de regisseur in de slotscène zelf de vlag met penselen rood schilderde 108 frames! werd opgeslagen in mijn onderbewustzijn – en op het juiste moment “opgesloten” in een fotografische metafoor. Ook ik heb het vaandel en de pioniersbanden rood geverfd. En ik heb mezelf gemarkeerd in rode cirkels. Toegegeven, het was voor mij een stuk gemakkelijker dan voor Eisenstein, omdat mijn penselen het gereedschap van de grafische editor Photoshop waren. Deze visuele echo met het wereldmeesterwerk is ook een soort herinnering aan onze geschiedenis. Het is ook een voorbeeld van hoe het gebruik van retouches in de documentaire fotografie geen letterlijk “citaat” is, maar eerder een hervertelling, een “herinterpretatie” van wat men heeft gezien, d.w.z. een beeld waarin de kijker de werkelijke bedoelingen van de kunstenaar kan herkennen en waar de fotograaf mee te maken heeft. e. De interpretatie door de auteur van een feit volgens de wetten van visuele compositie, historische context en visuele perceptie. Het is in deze transformatie van een levensafdruk, een natuurlijke kopie van een levensafdruk, tot een oordeel dat de basis ligt voor de transformatie van documentaire fotografie tot artistieke transcriptie en figuratieve representatie.

Kijkend naar de foto van mijn zoon betrap ik mezelf erop dat het kostbaarste en belangrijkste in de zintuiglijke waarneming van de wereld die we in de kindertijd krijgen. Zeepbellen zijn een van de geheugenfragmenten in de ervaring van Geluk.