Ik ben ervan overtuigd dat de toekomst van de fotografie ligt in onafhankelijke documentaire projecten en het multimediale genre, webgebaseerde projecten en speciaal ontwikkelde explicaties. Het is ook een uitdagend, veelzijdig werk dat niet alleen de vaardigheid van het fotograferen vereist, maar ook het vermogen om systematisch te denken, om aandacht te besteden aan beeld, geluid, video, tekst, vormgeving en structurele presentatie, om daartussen een evenwicht te vinden, net als tussen de inhoud en het visuele. Ik ben er nu mee bezig.
Een visie van een andere aard
Hier loop ik op de roltrap van de Amsterdamse metroā¦ Bij de voorlaatste stappen haal ik mijn camera tevoorschijn, reeds afgestemd op de juiste gevoeligheid ā in staat om de subtiliteit van de situatie aan te voelen. Geeft voorrang aan het meest open diafragma ter wereld. Ik vuur een regel af op de vrouw die in de observatiecel zitā¦ Een foto nemen tot ze het merkt, tot ze naar me kijktā¦ Het is meestal een paar seconden. In zijn blik zit woede, verontwaardiging, soms gewoon onverschilligheid en verlangen. Maar ā als ze me al opgemerkt heeft, maar er nog niet in geslaagd is een strak gezicht te trekken ā is ze het echte werk. Haar gezicht bevat alle gekoesterde informatie over haar, de afdruk van elke gebeurtenis en emotie van haar leven. Dat is het echte, oprechte geluk van de fotograaf. Een foto die de werkelijkheid onthult geeft een zeer duidelijke, zeer zichtbare snede. Legt vast waar we honderd of duizend keer langs zijn gelopen.
Deze vrouw hier, ze wordt nergens door beschermd, ze is van alle kanten zichtbaar. Ze kan niets doen, misschien op haar zielige fluitje blazen. Of om te ontsnappen uit mijn transparante kooi, maar dan zal het te laat zijn: ik zal verdwijnen in de menigte. Ik draai me om en glimlach de warmste glimlach die alleen ik hebā¦ Buigen of handen schudden. Zei met een lip dat ze de mooiste was en dat alles uiteindelijk goed zal komen.
Absolute documentaliteit is onmogelijk. De camera is al een flagrante inbreuk op de werkelijkheid. Maar zo toon ik mijn liefde voor de wereld, ongeacht wat anderen denken. De camera is mijn orgaan van zicht en geheugen, hun directe verlengstukā¦ Een foto ziet niet alleen wat we anders hadden kunnen zien. Het draait om een visie van geheel andere aard.
Is mijn fotografie humanistisch?? Het is moeilijk te zeggen. De kijker kan van mijn onderwerp houden of het haten, bijna ongeacht de persoonlijke emoties die ik erin stop. Suzanne Sontag sprak er ook over in haar boek āRegarding the pain of othersā. Ik schiet meestal uit liefde voor mijn personagesā¦ Het feit dat ik er een beeld mee wil maken, dat ik stop en minstens Ć©Ć©n klik maak, betekent al dat ik er om geef. Ik steel niet de ziel, ik steel niet het gezicht, ik steel niet het beeld. Ik neem wat alleen beschikbaar is voor mij, en alleen op het moment. Ik creĆ«er een uniek beeld dat in de menselijke geheugendoos kan gaanā¦ Dat betekent niet dat het me enige eer aandoet.
Of het beeld toebehoort aan het onderwerp, de fotograaf of de kijker? Deze vraag houdt me al heel lang bezig. Het raakt zeer weinig aan het juridische aspect van het auteursrecht. En veel ervan is filosofie en ethiek en esthetiek. In feite denk ik dat het beeld aan niemand toebehoort. Het is God en we zijn allemaal zijn slaven.
Een opgezette bever op de achtergrond
De staat van het nemen van een foto en de staat van het kijken ernaar zijn metafysische dingen, een staat van uitgebreid bewustzijnā¦
Als ik schiet, komt een heel ander deel van de hersenen in actie. Het is me vaak opgevallen: als ik tijdens een concert fotografeer, hoor ik de muziek nietā¦ Ik ben aan het fotograferen en praten, ik zeg wat domme dingen en denk bij mezelf: āAls ik gewoon het profiel kon draaien, een halve draai, opgezette bever op de achtergrond, zou ik een geweldige opname krijgenā. In het gesprek wordt deze opgezette bever helemaal niet genoemd en op de foto wordt hij plotseling de sleutel, de belangrijkste..! Dat is gewoon een manier om het te zeggen. Er zijn nooit bevers op mijn fotoās geweest, hoewel het leuk zou zijn geweest om er voor de verandering een te hebben..
Soms denk ik dat fotografie saai is. Dat het niets uitdrukt. Dat het alleen is voor een rare zoals ik. Maar dan opent zich iets nieuws in wat je al gezien hebt, en wil je nog wat verhalen doorwerken. Er projecten van maken, ze tentoonstellen.
In de fotografie
ā Een patiĆ«nt in het medisch-laboratorium nr. 1 maakt zich klaar om naar bed te gaanā¦ Svetlogorsk, Wit-Nederland, 2008
ā Het bergdorp Zrykh in Dagestan, 2008
Het is geen heldendaad
Het is niet waar dat de fotojournalistiek dood is. Maar het fenomeen bestaat praktisch niet meer in zijn pure vorm: het lijkt mij dat de toekomst ligt in onafhankelijke multimediaprojecten, een niet-lineaire aanpak, en de mens achter het beeld. Dat is waar ik momenteel mee bezig ben ā maar ook hier eerder op basis van intuĆÆtie dan van specifieke overwegingen.
Hoewel ik een beetje moe ben van het moraliseren en de oorlog tussen ethiek en esthetiek in de fotojournalistiek. Hoezeer mijn kijkers en ik moeten meeleven met mijn personages..? Allerlei kennissen hebben me minstens twintig keer een link gestuurd over een bepaalde meisjesfotograaf die ervoor koos op een knop te drukken in plaats van hem op te slaan, en daar vervolgens een prijs voor kreeg. En voel echt mee met Kevin Carter, de fotograaf die zich, zelfs na zijn eigen dood, moet verantwoorden voor het naamloze meisje waar de gier op wachtteā¦ Ook lijkt reportagefotografie niet meer zoān heroĆÆsch strevenā¦ Na de dood van Tim Hetherington klikte er iets in mij ā misschien zal het razende LibiĆ«, net als Stanley Greenās ooit gebombardeerde Grozny, stevig in het droomboek van mijn nachtmerries staan, geboren uit een foto van plaatsen waar ik nooit ben geweest. Ik vraag me nog steeds af hoe het een man zijn leven kon kosten? Is dit spel wel echt?? Waarom het geen computeractie is waarbij je op Ctrl+Z kunt drukken en alles ongedaan kunt maken?
De luxe pen van de kunstfotografie
Naast de fotojournalistiek kent de fotografie nog een andere extreme weg ā het luxe hok van de hedendaagse kunst, waar bij de ingang een strenge bewaker staat die ieders CV en artistieke credo controleert. En als de fotojournalistiek, met al haar roofzuchtige kwaliteiten, tenminste een masker van ethiek probeert op te houden, dan is de kunstfotografie zoals die in de āvolwassenā westerse kunstwereld wordt opgevat een wereld van onverholen en zelfs modieus cynisme.
Eerst een groepstentoonstelling zonder curator, dan een biĆ«nnale, dan een galerie, en tenslotte een museumā¦ Dit schema, dat Katya Degot in de Rodchenko-school op het bord had getekend, maakte me bijna fysiek ziek ā het rook naar conjunctuur en finesseā¦ En dan zijn er nog de oude regels van Marcel Duchamp. Namelijk: alles wat in een museum terecht is gekomen is automatisch een kunstwerk. Een foto, die per ongeluk in een museum terechtkomt, zal zich aan een dozijn andere musea vastklampen en er betekenisloze CV-regels aan toevoegen, totdat hij uiteindelijk voor een miljoen dollar wordt verkocht aan een of andere naĆÆeve verzamelaar.
Het is vreemd voor mij om te praten over een ācarriĆØre als fotograafā. Het is meer een pad. Dicht in zijn spiritualiteit en uiterlijke betekenisloosheid bij de weg van de samurai.
Ik hou echt niet van wat er tegenwoordig in de fotografische wereld gebeurt. Belangrijke trends moeten al lang opnieuw worden bekeken. Al die pleinen, geĆ«nsceneerde portretten met een blik in het midden, al dat catalogiseren en archiveren van alles en iedereenā¦ Of het nu grootmoeders in een museum zijn of ridders in harnassen of anorexia meisjes ā het interesseert me niet als foto.
Ik bedoel: fotografie bestaat om de wereld om ons heen te transformeren van driedimensionale categorieĆ«n die in de tijd zijn uitgerekt tot een soort nieuwe visualiteit en betekenisā¦ Het is duidelijk dat een foto niet gelijk is aan zijn onderwerpā¦ Maar een van mijn Nederlandse leraren, Hans Aarsman, denkt van wel. Met andere woorden, men kan een foto maken van een nutteloos theeservies en het vervolgens weggooien: Polaroidafdrukken nemen veel minder ruimte in een flat in beslag dan de kopjes zelf. Dat is het hele concept van moderne fotografie. Het heeft een minimum aan licht, een minimum aan compositie, alles is te helder en eendimensionaal. En ik heb altijd geleerd dat fotografie draait om licht. De magie van het licht, een nieuwe look. Nou, en een emotie die je bezorgd maakt en meeleeftā¦
Het kan alleen worden veranderd door volharding en een onafhankelijke aanpak. Je zou je eigen tentoonstellingen kunnen doen, je eigen zines drukken, webprojecten doenā¦
Een juweel in het ruwe en een barst in het echte
Fotografie is voor mij vooral een avontuur. Dat is waar ik mee begon toen ik voor het eerst fotoās ging maken ā het is wat me het meest aanzette in de fotografie. Er zijn 5 Delphic Games in mijn geschiedenis geweest, waarbij me telkens iets magisch overkwam: in de tijd van een āblitztoernooiā moest ik een verhaal schieten in 24 uur. Ik ben er altijd in geslaagd om naar een motorfestival 100 km buiten de stad te gaan, dan naar een legerziekenhuis, dan naar een zigeunerkamp. Ik wist niets van fotografie of talent. Gewoon een wandelingetje maken. Voordat ik op reis ging, verzadigde ik mezelf door albums met klassiekers door te bladeren. Zo ben ik gaan geloven dat fotografie makkelijk is. Fotografie is als naar beneden gaan voor parelsā¦
Fotografie is voor mij altijd zoān ārit in het onbekendeā geweest. Experimenteren met mezelf. Mezelf op een plaats zetten waar ik nooit zonder camera en doel zou zijn. Fotokaarten zijn als een excuus voor mijn onredelijke nieuwsgierigheid, mijn dorst naar avontuurā¦
Visueel zoek ik naar een soort vreemdheid in mijn fotoās ā een soort barst in de werkelijkheid, onzichtbaar voor het gewone oog, begraven in het dagelijkse levenā¦ Ik streef niet naar schoonheid.
Mijn fotoās zijn een weerspiegeling van mijn innerlijke gevoel van imperfectie, van de vreemdheid van de wereld en van de fascinatie van het leven. Soms zijn de beelden die ik mooi vind als jeuk. Het is alsof je jeuk op je rug hebt, maar je kunt je vinger er niet opleggen, dus je besteedt veel tijd aan het uitzoeken waar het zitā¦ Het laat je lang en hard naar een foto kijken om daar iets afschrikwekkends te zienā¦ Iets anders dan het afgebeelde object. Is het ādocumentaireā of āfictieā??..
De wereld is Ć©Ć©n, de beelden zijn verschillend
Op de foto
ā Een wake voor de oudste inwoner van een dorp in het Kezhemsky district dat in 2012 onder water zou komen te staan vanwege de start van de Boguchanskaya waterkrachtcentrale. Regio Krasnojarsk, 2009
Op de foto: een huwelijksfeest in Beslan, Noord-Ossetiƫ. Niemand danst nog op bruiloften in Beslan na de schooltragedie. 2008
Ik hou van het idee om complete projecten te maken ā met een idee, inspiratiebronnen, logistiek, topografie, een bepaalde techniek, storytelling, begin en eindeā¦ Leren denken over de wereld door middel van fotografie ā en die te voelen. Het is als water uit de oceaan scheppen met een pollepel. Beelden maken die niet van deze wereld zijn. De wereld is hetzelfde en iedereen krijgt zijn eigen fotoās. Wat er nodig is om ze niet te laten lijken op een zee van anderen..? Individualiteit. Originaliteit. Een individu zijn.
Mijn foto is helemaal geen persoonlijk dagboek. Integendeel, ik heb de neiging om mijn persoonlijke en fotografischeā¦ Nooit fotoās maken die me echt bezighouden. Ik heb gemerkt dat de verhalen en situaties waarover ik wil vertellen bijna nooit worden gefotografeerdā¦ In mijn familie, in mijn huis, in mijn stad, ben ik gewoon een persoon, geen fotograaf. Omdat leven en fotografie verschillend zijn, bijna het tegenovergestelde van elkaar. In mijn gewone leven staan deze beeldvormings- en denkmechanismen niet aan. Ik sluit ook de therapeutische functie van fotografie uit ā dat wil zeggen, het wegwerken van angsten, complexen, het verwerken van bepaalde situaties, het terugkeren naar de kindertijd. Hoewel, als je diep nadenkt, is dat precies wat ik doeā¦ Ik duw de werkelijkheid in een andere dimensie, waardoor ze te dicht bij mijn dromen komt en ik kan me niet voorstellen hoe mensen leven zonder deze mogelijkheid om situaties te zien en vast te leggen die ze zich nooit zouden herinneren of zien. Mijn foto ā het is een wereld apart van mij. Soms vind ik het moeilijk om zelfs aan mezelf uit te leggen waarom ik dit film. Maar ik ben niet geĆÆnteresseerd in het maken van enkele kaarten ā ik ben geĆÆnteresseerd in het denken en groeien boven mezelf, boven de gewone āIra Popovaā ā blijkbaar omdat ze nooit iemand is geweest waar ik gewoon blij mee was. Ik wilde altijd uit mijn eigen huid springen, iemand anders worden. En met een camera is het mogelijk.
Het Westen en de Nederlands ziel
Mijn droomonderwerp is een zomerkamp voor kinderen. Om het te filmen vanuit het perspectief van een klein meisje dat al haar privacy is ontnomen en aan haar lot is overgelatenā¦ En die pretendeert goed en leuk te zijn. Ga terug en krijg een rematch. Ik zou me daar niet zo slecht hebben gevoeld, als ik een camera bij me had gehad. In elk geval, in elke situatie van deze wereld, geeft de camera je het grote voorrecht om buiten de situatie te treden en haar van buitenaf te bekijken. De camera geeft je een kans voor ironie en zelfironie, lijden en mededogenā¦ De camera geeft je een kans om een echt verhaal te vertellen ā zo eenvoudig dat anderen naar je zullen luisteren en je zullen geloven. Het is minder eng om met een camera te leven. Hier komt het uit, een therapeutische functie!..
OP DE FOTO:
ā Georgische vluchtelingen uit grensdorpen in een school in Tbilisi tijdens de oorlog met Nederland. Augustus 2008
ā Tijdens de oorlog met Nederland, Georgische vluchtelingen uit grensdorpen op school in Tbilisi. Augustus 2008
Nederlands fotografie zal nooit wortel schieten in het Westen. Omdat ze een belangrijk deel heeft ā haar ziel. Zelfs dit woord is onbegrijpelijk voor een westerse pragmaticus. Ze vereren Dostojevski en Tolstoj, ze aanbidden Tarkovski, hoewel ze die ā daar ben ik zeker van ā niet helemaal begrijpen. Dit betekent jezelf zijn. Maar het is moeilijk om een fotograaf āuit het nietsā te zijn als er geen goede fotografische opleiding is, die geen ambachtslieden opleidt, maar mensen die kunnen denken en voelen door middel van fotografie. Mijn eigen leergeschiedenis heeft bewezen dat alles wat je nodig hebt om fotograaf te zijn, vuur in je ogen is. En je hebt iemand nodig die in je gelooft en dat vuur aanwakkert. Het mag in geen geval een langdurige routine zijn. Idealiter is het een intensieve workshop, waar u met een meer ervaren schipper kunt varen. Uit mijn eigen ervaring met dit soort dingen: de auteur-mentor bepaalt alleen de koers, maar ook zichzelf in vertrouwen! leren van hun leerlingen.
Je moet weten waar je heen moet.
Kies uw koers bij de sterren
Een jaar geleden viel het me op dat er zoveel projecten over Nederland werden gemaakt door westerse fotografen en geen enkele door Nederlands. Ik ben serieus. De paradox! Buitenlanders galopperen over de toppen en noteren sneeuwhopen, hoogbouw, geruite dekens, tapijten op de muren en vreemde kapselsā¦ Organiseer het geheel in een wiskundige volgorde ālandschap-portret-interieur-detailā als een ā1-2-3-4-1-2-3-4ā patroon. En we noemen het Nederland. Terwijl wij, in de jacht op iets ongrijpbaars en irrationeels of gewoon naakte meisjes in het veld , vergeten dat fotografie bedoeld is om te vertellenā¦
FOTO:
ā Zoon van vluchtelingen uit Nagorno-Karabach in een zelfgeorganiseerd vluchtelingenkamp in de olievelden. Balakhani, Azerbeidzjan
ā Gebouw van Beslan School nr. 1 bewaard als monument voor slachtoffers van terrorisme. Noord-OssetiĆ«, 2008
Momenteel verzamel ik buitenlandse fotografen met projecten over Nederland voor een groepstentoonstelling en ik wil op zijn minst mijn fotografische aanpak zelf structureren om een project over Nederland 13 steden te maken.
Ik ben ervan overtuigd dat de toekomst van de fotografie ligt in onafhankelijke documentaire projecten en het multimediale genre, web-based projecten en speciaal ontwikkelde explicaties. Het is nog steeds een enorm gebied; het is een complex en veelzijdig werk dat niet alleen vaardigheden in fotografie vereist, maar ook het vermogen om systematisch te denken, om aandacht te besteden aan beeld, geluid, video, tekst, vormgeving en structurele presentatie, om daartussen een evenwicht te vinden, net als tussen de inhoud en het visuele. Ik werk momenteel aan deze.
P. S. Begin 2013 verschijnt mijn langste, pijnlijkste en karmische project, een experiment op het snijvlak van genres, het boek āDe andere familieā. Ik droom erover en ik ben er bang voor
Uit de āMetroā serie. 2012
Irina Popova
Geboren in 1986 in Tver. Afgestudeerd aan de Staatsuniversiteit van Tver met een graad in Journalistiek.
Sinds 2002 werkt ze voor regionale kranten in Tver als freelance en later fulltime correspondent. Tegelijkertijd begon ze een studie fotografie aan de fotovakschool van het Huis van de Fotografie. Won 4 jaar op rij een gouden medaille bij de Delphic Games of Russia and CIS in de categorie Fotografie.
Ik ben lid geworden van de Unie van Nederlands Fotokunstenaars in 2006. Gestudeerd onder Sergej Maksimishin en Irina Meglinskaya.
Versloeg de oorlog in GeorgiĆ« in 2008, daarna werkte ze als schrijfster voor het tijdschrift Ogonyok, waar ze fotoās maakte voor haar reportages.
Sinds 2008 student aan de Rodchenko School voor Fotografie en Multimedia. a. Rodchenko.
In 2009 werkte ik in Cuba wat resulteerde in een fototentoonstelling en een boek āCuba dichtbijā. Winnaar van de prijs āFotograaf van het jaarā in de categorie āFotogeschiedenisā in 2009.
Deelnemer aan internationale fotofestivals: Les Recontres dāArles, Noorderlicht, Breda Photo, Volga Photo Biennale.
2011 solotentoonstelling in Aranapoveda Gallery Madrid en deelname aan Photoquai Biƫnnale aan de oevers van de Seine Parijs .
Fotograaf columnist.
Verblijft sinds 2010 in Nederland, Rijksakademie, Amsterdam.
Uit de āMetroā serie. 2012
Wat zijn enkele van de beste hedendaagse Nederlandse fotografen die dit beeld als een goddelijkheid vastleggen en ons allen tot slaaf maken?
Wat bedoel je precies met āhet beeld is een god, we zijn er allemaal slaven vanā? Kun je uitleggen hoe deze uitspraak van toepassing is op de hedendaagse Nederlandse fotografie?