Steve is een lichtend voorbeeld van de Amerikaanse school… Zijn werk heeft altijd een tot in de puntjes verzorgde techniek, scherpte, belichting, kleur – helder, vaak dicht bij open, en warm. Hij geeft de voorkeur aan een eenvoudige compositie en “gouden” licht, om de kijker in contact te brengen met de “essentie” van wat hij fotografeert. De beelden staren ons bijna aan, gluren in onze ziel en laten ons ze niet vergeten. Als fotograaf in kleur laat hij zich inspireren door de schilderkunst en de vroege zwart-wit fotografie met haar esthetische technieken.
bedankt.Fotograaf voor hulp bij het drukken van dit verhaal.
De website van Steve McCurry: stevemccurry.com
Blog: stevemccurry.wordpress.com
Steve McCarry.
Foto door Alexander Naanu. Amsterdam. 2010.
Geboren in 1950 in Philadelphia, USA. Hij raakte geïnteresseerd in fotografie toen hij film studeerde aan de Universiteit van Pennsylvania.
In 1974 studeerde hij af aan de universiteit met een graad in theaterkunst, en nam een baan aan als fotograaf voor een plaatselijke krant.
In 1978 ging hij met zijn eigen geld naar India, waar hij onder moeilijke omstandigheden werkte, vaak met gevaar voor eigen leven en gezondheid.
In 1979 verhuisde hij naar Afghanistan, dat een land zou worden waar hij meerdere jaren werkte en in 1980 en 1988 zelfs de weg kwijt raakte.
In 1980 ontving hij de Robert Capa Gold Medal, toegekend aan fotojournalisten die uitzonderlijke moed en initiatief hebben getoond.
In 1984 maakte hij het beroemde portret van het Afghaanse meisje, dat in 1985 voorpaginanieuws was op de cover van National Geographic en onmiddellijk een symbool werd van de Afghaanse onafhankelijkheidsstrijd.
Steve werd aanvaard als kandidaat voor het Magnum Agentschap in 1986 en werd volwaardig lid in 1991.
Een stevige, middelgrote man met een kaki pet met een rode ster erop geborduurd kwam de kamer binnen, zijn camera onder de mouw van zijn jas gestopt. Hij hield zich op de achtergrond, bijna verlegen, maar lette goed op wat er om hem heen gebeurde, alsof hij de “potentiële gesprekspartner” observeerde en beoordeelde. Hij begon me allerlei weetjes te vragen over wat, hoe, wie en waar, en na een minuut bleek dat hij en ik op bijna hetzelfde moment op dezelfde relatief ontoegankelijke plek waren geweest… “Dat is de rode draad”!”, dacht ik, en Steve begon zijn verhaal..
Steve McCarry is een van de meest kleurrijke en herkenbare fotografen van deze tijd. Hij fotografeert bijna uitsluitend in kleur en is gespecialiseerd in Zuidoost-Azië. Hij fotografeert al meer dan 30 jaar en was getuige van veranderende culturen, rampen en feesten, conflicten, oorlog, de nasleep ervan en het herstel ervan. Hij zag hoe de rijstvelden in India aan de rand van de steden werden weggevaagd en vervangen door hoogbouw… Hij documenteerde de moesson die komt als een welkome regenval na droogte en stofstormen en alles op zijn weg weg wegspoelt. Hij fotografeerde pelgrims die een duik namen in de Ganges. Hij observeerde de conflicten in Afghanistan, Irak en Iran en de nasleep van de overname van Koeweit..
Hij was, om de observatie van Steve samen te vatten, het menselijk leven in de regio aan het observeren, het aan het binnendringen en het van binnenuit te laten zien.
Toen het over Nederland ging, zei Steve: “Het spijt me dat ik niet veel in Nederland ben geweest, het is veel veranderd sinds de jaren 80. Daar hadden veel mensen foto’s van moeten maken!”. En ik dacht aan de vreemde verwevenheid van de geschiedenis van ons land met het levensverhaal van McCarry: hij was in Afghanistan toen de Sovjets het land binnenvielen en vanaf dat moment begonnen alle toonaangevende tijdschriften ter wereld zijn foto’s te publiceren.
Foto: Steve McCarry/MagnumPhotos
Steve McCurry/Magnum Photos/agentschap.Fotograaf
INDIA. Rajasthan. 1996. Dorpelingen die deelnemen aan het Holi Festival.
INDIA. Rajasthan. 1996. Dorpsbewoners die deelnemen aan het festival.
– Steve, wat is het aan fotografie dat je aanspreekt??
– Wat mij aantrekt in fotografie is de mogelijkheid om ’s ochtends over straat te lopen zonder enig specifiek plan of taak, zonder vooropgezet script, en gewoon rond te kijken, te verkennen – en zonder druk, zonder specifieke verwachtingen. Fotografie geeft me de mogelijkheid om steeds weer terug te gaan naar dezelfde plek om een enkel beeld te realiseren en te zien. De laatste tijd denk ik dat als iemand zich een belangrijke gebeurtenis probeert te herinneren, het de statische beelden en foto’s zijn die hem te binnen schieten.
– Welke van uw werken beschouwt u als een belangrijke foto??
– Ik was eens op een missie, voor een moessonverhaal, en ik zocht de verschroeide, heetste plek… En onderweg, in de woestijn, kwam ik in een stofstorm terecht: de lucht werd zo donker, en een oorverdovende wind blies. Je kon niets zien door het zand en stof, het was erg desoriënterend. Plotseling zag ik vrouwen werken op een boerderij in de buurt, ze dromden samen, verborgen voor het zand, en begonnen te zingen. Dus ze smeekten, smeekten om regen. Toen ik het zag, wist ik dat ik het moest filmen, ook al had het niets met de opdracht te maken. Hun kleren waren gemaakt van een stof die niet meer geproduceerd werd. Ik vond deze scène erg mooi. Je kunt niet blijven hangen in wat voelt als je “echte” doel… De reis is net zo belangrijk. De foto van deze storm is een van mijn favoriete beelden. Het is een van die foto’s waar mensen op reageren.
– Ik kan het niet laten je te vragen naar het portret van een Afghaans meisje. Wat vindt u vandaag van dit beeld en bent u in de loop der jaren van houding veranderd??
– Zelfs na al die jaren heeft deze foto volgens mij nog niets aan kracht ingeboet. En de manier waarop ik haar het meisje jaren later ontmoette was een geweldige ervaring. Er was hetzelfde vuur in haar ogen, dezelfde blik. Ik vind het nog steeds mooi, ondanks de harde levensomstandigheden in die streken. Mensen vragen me er nog regelmatig naar.
– Als je foto’s maakt raak je de onderwerpen aan of probeer je onzichtbaar te blijven, wat is jouw aanpak??
– De enige tactiek die ik gebruik is respectvol en open te zijn en mensen ervan te overtuigen dat ik eerst aan hen denk en hen op geen enkele manier in een kwaad daglicht probeer te stellen. Ik word nooit moe te herhalen dat het belangrijkste is alle mensen te respecteren en ervoor open te staan… Problemen in onze wereld ontstaan wanneer mensen zien dat er niet naar hen geluisterd of gerespecteerd wordt… Ik probeer altijd een persoonlijke connectie te maken, hoe kort die ook is…
– Als je een opdracht krijgt, plan je dan een shoot of ga je gewoon op in de omgeving en reageer je erop? Hoe het allemaal past?
– Als ik ergens kom, heb ik graag een heel goed idee van wat ik daarna ga doen… Het heeft echter geen zin tijd te verspillen aan het vooraf visualiseren van uw ideeën, want dat leidt altijd tot teleurstelling. Ik kom meestal ter plaatse, probeer me in te leven in de situatie en bouw daarop voort… Ik ben al op zoveel plaatsen geweest, en ik heb een lange lijst van situaties, plaatsen en mensen die ik zou willen fotograferen… Maar ik breng ook graag tijd door met rondkijken: het helpt om te zien, om te vinden wat een bepaalde plaats onderscheidt en uniek maakt, anders dan alle andere in de wereld. Ik probeer altijd deze unieke kwaliteiten te vinden, waar ik ook ga.
– Ben je ooit ergens geweest, maar ben je teruggekeerd naar een plek die zo anders is dat je hem niet herkent??
– Veel van de plaatsen die ik heb gefotografeerd bestaan niet meer zoals vroeger. Ik heb er zelfs over geschreven op mijn blog, in een post The Way it Was stevemccurry.wordpress.com/2009/11/02/the-way-it-was . Daar beschreef ik een scène waarin vrouwen het land bewerken. Nu staan er moderne gebouwen op het terrein. Veel omgevingen zijn veranderd, of ze nu door de mens gemaakt zijn of natuurlijk.
– Je bent gevestigd in New York, waarom heb je relatief weinig foto’s van de stad??
– Ik heb veel foto’s van New York City, maar ik heb ze niet geplaatst… Er staan er een paar op mijn website stevemccurry.com , maar echt, het meeste van mijn werk is uit andere delen van de wereld en dit zijn de beelden die mensen willen zien. Ik was in New York op 11 september 2001, en ik heb veel foto’s van de eerste hulpverleners en de beelden van hoe ze mensen hielpen…
– Toen je naar Amsterdam kwam, fotografeerde je met een Nikon D3 x en een Nikkor 24-70/2.8. Vertel ons waarom u deze camera gebruikt en of er iets speciaals is aan de manier waarop u de camera gebruikt?
– Ik gebruik momenteel een Nikon D700 en een Hasselblad middenformaat. Ik gebruikte discrete lenzen, meestal 28mm, 35mm en 50mm. Maar tot nu toe ben ik blij met de resultaten van mijn Nikkor 24-70.
– Welk advies zou u onze lezer geven??
– Wees bereid om hard te werken! Als je niet geobsedeerd bent door je werk en er niet van houdt, kom je nergens.
Als je fotograaf wilt worden, moet je altijd foto’s maken… Als we naar de werken van de groten kijken, zien we dat zij een specifieke plaats of object hebben gevonden en daar iets diepzinnigs, iets bijzonders en gedenkwaardigs uit hebben gesneden. Dit werk vergt een enorme hoeveelheid tijd en inspanning, het is niet voor iedereen weggelegd.
Je stijl vinden is als het vinden van je stem, of je standpunt. Het leven is voor ons allemaal op verschillende manieren interessant. Ik voel me bijvoorbeeld aangetrokken tot reizen over deze planeet en mensen ontmoeten, andere culturen zien, andere benaderingen.
Sta niet stil en herontdek jezelf, groei, houd je hart open en blijf nergens aan hangen! Het leven drijft als het ware om je heen en je moet open blijven staan om erop te reageren en de mooie dingen je te laten raken en veranderen.
Vind je eigen stem. Na verloop van tijd zul je op je eigen manier gaan zien, en dan komt je uitstraling en karakter in je foto’s. We zijn allemaal uniek en onze fotografie moet weerspiegelen hoe we dat zien. Zoek inspiratie in het werk van anderen, maar kopieer het niet.
Steve McCurry/Magnum Photos/agentschap.fotograaf
PAKISTAN. Peshawar. 1984. Afghaans meisje in vluchtelingenkamp Nasir Bagh.
PAKISTAN. Peshawar. 1984. Nazir Bagh, een Afghaans meisje in een vluchtelingenkamp.
Steve McCurry/Magnum Photos/agentschap.fotograaf
PAKISTAN. Peshawar. 2002. Sharbat Gula.
PAKISTAN. Peshawar. 2002. Sharbat Gula.
Steve McCurry/Magnum Photos/agentschap.fotograaf
INDIA. Rajasthan. 1983. Stofstorm.
INDIA. Rajasthan. 1983. Zandstorm.
Steve McCurry/Magnum Photos/agentschap.fotograaf
CAMBODIA. Angkor. 2000. Boeddhistische monniken aan het werk in de keuken van een klooster naast Angkor Wat.
CAMBODY. Angkor. 2000. Boeddhistische monniken aan het werk in de keuken van een klooster bij Angkor Wat.
Steve McCurry/Magnum Photos/agentschap.fotograaf
INDIA. Bombay. 1993. Een moeder en kind vragen om aalmoezen door het raam van een taxi tijdens de moesson.
INDIA. Bombay. 1993. Een moeder en kind bedelen door het raam van een taxi in de moesson
Wat voor soort foto’s zijn er te zien in de Steve McCurry Gallery?
In de Steve McCurry Gallery zijn er voornamelijk foto’s te zien die de diversiteit van de menselijke ervaring vastleggen. Zijn bekendste werk omvat indrukwekkende portretten van mensen uit verschillende culturen, zoals Afghan Girl en andere iconische beelden. Daarnaast zijn er ook landschapsfoto’s en documentairefoto’s te bewonderen. McCurry heeft een unieke manier om emoties en verhalen vast te leggen, waardoor zijn foto’s zowel esthetisch als betekenisvol zijn.
Wat wil je leren of ontdekken over het proces van Steve McCurry’s fotografie? Hoe heeft hij de weg naar zijn doel ervaren en welke inzichten heeft hij opgedaan tijdens zijn reis? Wat maakt het proces zo belangrijk?
Ik wil graag leren hoe Steve McCurry het proces van zijn fotografie heeft ervaren en welke inzichten hij heeft opgedaan tijdens zijn reis naar zijn doel. McCurry staat bekend om zijn iconische beelden die diep emotionele en verhalende aspecten bevatten. Zijn reis naar het maken van deze beelden, zijn creatieve proces en zijn vermogen om de menselijke emotie vast te leggen, intrigeren me. Ik wil graag begrijpen hoe hij zijn unieke stijl heeft ontwikkeld en welke technieken hij heeft toegepast om tot deze resultaten te komen. Het proces is belangrijk omdat het niet alleen de uiteindelijke beelden produceert, maar ook het verhaal achter elk beeld vertelt en de kunstenaar vormt. Het is fascinerend om te zien hoe McCurry’s pad naar zijn doel heeft bijgedragen aan zijn artistieke ontwikkeling en succes.
Kan je me vertellen welke mooie bestemmingen Steve McCurry heeft bereikt op zijn weg naar succes?