Scanogrammen: voor de eerste zelfportretten moest je je hoofd als een steiger op de scanner leggen..

Tijdens lange winteravonden wanneer het buiten donker wordt en het weer koud en somber is, is een van de meest effectieve manieren om je humeur te verbeteren scannen. Dit is een relatief nieuwe kunstvorm van fotografie die zich baseert op het vastleggen van lichtbeelden die zonder hulp van een camera worden gemaakt. Meer bepaald fungeert elke flatbedscanner als een camera. Dit eenvoudige vanuit het oogpunt van het gebruik elektronische apparaat is zeer geschikt voor vrije tijd en creatieve expressie. In ieder geval heeft het mij persoonlijk niet alleen geholpen om mijn eigen creatieve richting te vinden, maar is het ook een goede methodologische en technische ondersteuning geworden bij mijn werk als docent.

Tulpen geel

Het gebeurde acht jaar geleden, toen ik werd uitgenodigd om les te geven in fotografie aan de school voor journalistiek van Izvestia. Mijn “Basiscursus Compositie” begon in de late herfst, toen de opnamedag al kort was en de studenten het te druk hadden op het werk of op de universiteit om veel te filmen of hun huiswerk te maken. Toen kwam het idee om een scanner te gebruiken als een eerste stap om de grondbeginselen van de fotocompositie onder de knie te krijgen, vooral omdat bijna alle studenten scanners hadden.

Eerst probeerde ik als “spelcoach” zelf de scanner te maken… Ik liet me meeslepen, en sindsdien is mijn scanner het basisinstrument om mijn creatieve wensen en ideeën te verwezenlijken. De eerste gescande voorwerpen waren bloemen, levensmiddelen en diverse voorwerpen die ons thuis omringen, en de eerste modellen voor scan-portretten waren ikzelf en mijn huisgenoten.

Omdat er geen speciale programma’s of technologieën zijn om scans te maken, moest ik alles zelf doen – met vallen en opstaan. Ik had al enige ervaring met het creëren van beelden op papier, want aan het begin van mijn fotografische carrière maakte ik fotogrammen – beelden die ook zonder camera, fotochemisch, tot stand komen. De techniek is als volgt: de onderwerpen worden in het donker op fotopapier gelegd, meer bepaald onder een rode lamp, belicht met gericht licht of een loeplamp, en vervolgens verwerkt met ontwikkelaar en fixeer, net als gewone fotoafdrukken.

wasknijpers

De belangrijkste werken op dit gebied maken deel uit van de wereldwijde foto-anthologieën, geassocieerd met de klassiekers van de twintigste-eeuwse fotografie: Man Ray en Laszlo Moholy-Nagy. Je zou kunnen zeggen dat de fotogram de voorloper was van het scannen. De technologie om een scanogram te maken is ook vrij eenvoudig: de voorwerpen worden rechtstreeks op het glas van de scanner geplaatst, gescand en vervolgens verwerkt in een grafische editor ik gebruik Adobe Photoshop CS3 .

De meeste tijd wordt besteed aan het maken van composities en het rangschikken van objecten op een A4 20×30 cm ruit. Hier zijn centimeters, en soms zelfs millimeters, van beweging van het object doorslaggevend. Bij de scans van “Yellow Tulips” bijvoorbeeld, zijn de fotomontages, d.w.z. de objecten gescand in het glas van de scanner en vervolgens verwerkt in een grafische editor ik gebruik Adobe Photoshop CS . e. De eerste keer probeerde ik zelf een wasknijper te maken. 1 . Ik krijg een zwarte achtergrond in mijn werk omdat het deksel van de scanner omhoog en ontgrendeld is tijdens het scannen, en het bovenlicht in de kamer uit is afb. 3-5 . Aangezien mijn scanstudies meestal ’s avonds of zelfs ’s nachts plaatsvinden ik ben een nachtbraker met mijn bioritme , kunnen donkere doeken worden gebruikt om het effect van duisternis te creëren. In een ander voorbeeld fig. 2 nadat de wasknijpers eindelijk waren bevestigd, werden ze aan de bovenkant bedekt met een blauwe badstof handdoek.

Pasta schelpen

Het is belangrijk op te merken dat de scherptediepte van scanners in het budgetsegment klein is slechts 1,5-2 centimeter omdat zij oorspronkelijk zijn ontworpen voor het maken van kopieën van platte papieren originelen. Maar anders dan bij fotocamera’s, waar de lensscherpte maximaal is in het midden van het beeld en daarna afneemt, heeft het scanbeeld een verbazingwekkende scherpte over het hele beeldveld. De optische resolutie van zelfs een goedkope flatbedscanner kan meer dan 5000 pixels per inch 200 pixels per mm bedragen.

Als u een object eerst scant met een resolutie van 400-600 dpi, en het vervolgens overzet naar een afdrukformaat 300 dpi , kunt u uitkomen op een beeldformaat van 50×70 tot 60×80 cm. Er bestaan echter computerprogramma’s en plug-ins waarmee verliesvrije vergroting tot enkele meters mogelijk is.

Het enige struikelblok is het enorme volume van het bestand, dat de huishoudelijke computers gewoon niet aankunnen. Je scans hebben ook een prachtige illusie van volume. Dat komt omdat de lichtstroom van de scanlamp snel afneemt naarmate het voorwerp zich van het glasoppervlak verwijdert fig. 3 . 3 . Ik doe de uiteindelijke compositorische, kleur- of lichttonale als het onderwerp zwart-wit is correctie al in de nabewerking.

Keramische vis

Kastanje

En nu wat “geen schade” advies voor degenen die zich met scannen bezig willen houden. Het belangrijkste is natuurlijk je verbeelding en creativiteit, je artistieke smaak en gevoel voor compositie. Maar u moet enkele technische aspecten in gedachten houden wanneer u aan uw scans werkt. Een daarvan is het bestrijden van stof. Vergeet niet dat stofdeeltjes die u bij het scannen niet van het glas verwijdert, zich later kunnen vermenigvuldigen, wanneer het bestand wordt opgeschaald tot tentoonstellingsformaat, en dan kan het retoucheren wel enkele uren duren. En daarom loont het om met een zachte doek stof van het glas te vegen voordat u gaat scannen.

Tweede. Als u puntige of zware voorwerpen scant Fig. 4 leg, om krassen op het glas te voorkomen, een extra ruit van niet meer dan 2-4 mm dik bovenop de hoofdruit om de scherpte niet te veel te verminderen . Om eerlijk te zijn, zal de scherpte helemaal afnemen, maar je kunt die later verscherpen door een filter toe te passen zoals Verscherpen Meer of Onscherp Masker in Photoshop. In elk naslagwerk over digitale beeldverwerking kunt u lezen wat de beste en meest correcte manier is om dit te doen.

Derde. Soms is het interessanter om niet een heel object te scannen, maar slechts een deel ervan, of een fragment. Kleine voorwerpen zien er bij een hoge vergroting heel anders uit dan bij een standaard vergroting. e. zoals u gewend bent Fig. 5 . Een kastanje van twee meter bij drie meter ziet er aan de muur uit als een verbazingwekkende creatie van zowel de natuur als de digitale technologie.

Vierde. Experimenteer met tegenlicht: tafellampen, fakkels, zonlicht uit een raam of spiegel, of andere bronnen die kunnen worden gebruikt om glazen voorwerpen en transparante stoffen tegen- of aan te lichten.

Picasso en zelfportret. Van het Dialogen met Kunstenaars project

Van Gogh en Michael T. Van het project “Dialogen met kunstenaars”

Stilleven is niet het enige genre van scannen. Portretten gemaakt met een scanner is een ander spannend gebied van mijn werk. De eerste zelfportretten waren wat moeilijk te maken: mijn hoofd moest als een blok op het glas worden geplaatst en gedurende de hele anderhalve minuut van het scannen onbeweeglijk worden gehouden. Vast omdat bij digitale fotografie, in tegenstelling tot analoge, de onscherpte lineair is, d.w.z. e. Niet erg mooi, en een deel van het beeld verdwijnt helemaal.

Na scans van enkele portretten ging ik over op projecten. Daaronder zijn “Dialogen met kunstenaars” en “Imitaties”, die het mogelijk maakten zich onder te dompelen in de stilistiek van favoriete kunstenaars als Van Gogh, Picasso, René Magritte en anderen. Ik maakte mijn eerste zelfportret-karikatuur in de stijl van Picasso illus. 6 . Ik gebruikte een reproductie van een schilderij van een kunstenaar, mijn eigen gescande zelfportret, die ik kloonde in Photoshop en vervolgens vervormde ik een van hen artistiek met behulp van het filter Lenscorrectie.

De doorbraak in het portretscannen kwam toen EPSON belangstelling kreeg voor mijn scans in een van de fotoforums en mij sponsorde door mij een lichtgewicht scanner te geven zonder dia-unit die verticaal geplaatst kon worden. Het vinden van modellen voor portretten kwam toen in een stroomversnelling: vrienden, collega’s en leerlingen werden de belangrijkste onderwerpen van mijn portretprojecten: Transfiguratie en Identificatie. 7-10 .

El Greco en Georgy Kolosov. Van het Transfiguratie project

Alexander K. en het clownsmasker. Van het “Identiteit” project

Het doel van het project “Transfiguratie” was het verkennen van de grenzen van de interactie tussen schilderkunst en fotografie, een visuele echo van beelden gecreëerd door kunstenaars van voorbije eeuwen, met fotografische portretten van mijn tijdgenoten, gemaakt in de techniek van de scanografie. Het is een poging om emotionele en psychologische verbanden te vinden en in de tijd nieuwe beeldanalogieën te creërenóm juxtapositie.

En het Identity project zijn portretten van mijn tijdgenoten… De lange sluitertijd maakte het mogelijk om te focussen op hun innerlijke toestand, net als in de begindagen van de fotografie. En het is ook de artistieke projectie van bekende en vertrouwde gezichten in nieuwe semantische, emotionele en artistieke contexten.

Het scannen van portretten bracht een ander technologisch kenmerk van de scanner aan het licht: wanneer het gezicht van het gescande portret zich van het glasoppervlak verwijdert, vervormt het beeld in de lengte of de breedte, afhankelijk van de positie van het hoofd van het model ten opzichte van de scanner verticaal wordt langer, horizontaal vlakker . Aan de ene kant kan dit worden beschouwd als een technische tekortkoming van de scanner, maar aan de andere kant is het een artistiek kenmerk en een charme van de stijl.

Dit is gebeurd met het werk in de stijl van El Greco illus. 8 . De langwerpige gezichten in de portretten van de kunstenaar zijn een onderscheidend kenmerk van zijn stilistische handschrift. Mijn portret-scan van Georgy Kolosov bleek ook wat langgerekt, wat doet denken aan het gezicht van de apostel Petrus in El Greco’s schilderij De apostelen Petrus en Paulus 1587-1592 . .

De ogen van de mensen op mijn scanportretten zijn meestal gesloten. De reden is dat niet alle mensen kunnen voorkomen dat ze 1,5 tot 2 minuten knipperen terwijl er een scan bezig is. Het is niet medisch schadelijk, alleen ongemakkelijk voor sommigen. Wanneer iemand zijn ogen sluit, wordt hij ook meer gericht op zijn innerlijke wereld, wat tot uiting komt in zijn gezicht: het wordt spiritueler en los van het dagelijkse leven, meer “persoonlijk”.

Soms draai ik muziek, vertel een mop, of vraag je te denken aan bepaalde episodes uit je leven, om zo een bepaalde psychologische toestand te brengen bij iemand die ik aan het scannen ben. Een van de moeilijke momenten was het vastleggen van de kus van mijn studenten, de jonge echtgenoten Yulia en Oleg, die kusten in de kleine ruimte van het scannerformaat Fig. 10 . Het moet voor de modellen in Rene Magritte’s “Lovers” veel gemakkelijker zijn geweest om de test te doorstaan, aangezien hun gezichten bedekt zijn met een doek..

Ik hoop dat ik met dit artikel de belangstelling van de lezers van dit blad heb gewekt, en dat iemand misschien zelf een scanner zal proberen te maken en dat het zijn favoriete en serieuze hobby zal worden. Ik wens de neofiele scannerfotograaf veel geduld toe, en ik wens hem geduld bij het experimenteren en creatief breken met de regels van de compositie, want het is buiten de regels dat de visie van de auteur en het meest interessante voor de kijker begint.

René Magritte, Julia en Oleg. Uit “Dialogen met kunstenaars”