Bent u ooit in een situatie geweest waarin de scherptediepte of alleen de DOF niet diep genoeg is om de hele scène vast te leggen?? Landschapsfotografen die werkten met groothoeklenzen en een “zware” voorgrond, waarbij de onderwerpen zeer dicht bij de camera staan, kunnen bijzonder gevoelig zijn geweest voor dit probleem. En het lijkt alsof het diafragma al gesloten is tot f/22, maar de DOF is nog steeds niet goed genoeg. En macroliefhebbers hebben nog meer plezier: zelfs bij f/32 is de DOF slechts een paar millimeter. Met een stacking techniek, of bracketing, zoals het vaak genoemd wordt, exposure bracketing of off focus fotografie, kun je de hele scène vastleggen.
Begin en einde
Laten we eerst de theorie doornemen. Welke instelling beïnvloedt de DOF? Opening? Ja, maar niet alleen dat. Ik ga zelfs verder – het maakt niet zoveel verschil. De brandpuntsafstand en de afstand tot het onderwerp hebben een veel groter effect op de DFI hoe groter de brandpuntsafstand, hoe kleiner de DFI . Het is deze parameter die de grootste bijdrage levert aan de vernauwing van de DOF. De AF-S Nikkor 14-24 heeft een minimale scherpstelafstand van 27 cm. En het is niet centimeters naar de frontlens, maar naar de sensor, wat betekent dat de voorgrondobjecten helemaal in je lens komen. Bij een dergelijke minimale scherpstelafstand zal de DOF dus ongeveer 10-15 centimeter bedragen. Niet veel, vooral als we verre bergen en grote bloemen op de voorgrond willen fotograferen.
Nu we het er toch over hebben: de hyperfocale afstand is de afstand waarop de hele scène van voorgrond tot oneindig scherp moet zijn. Dat is allemaal cool, maar als je een opname wilt maken met zeer grote voorwerpen op de voorgrond waarbij je de lens heel dicht bij die voorwerpen moet brengen, moet je dichter bij dan hyperfocus en valt de verre achtergrond gewoon buiten beeld. Vaak is stapelen dus de enige manier om de gewenste scherptediepte in beeld te krijgen.
Wat je nodig hebt om foto’s te maken met stapelen. De sleutel is te weten wat je fotografeert en of je de techniek überhaupt moet gebruiken. Kader je opname, maak een proefopname en kijk wat er gebeurt. Het is mogelijk dat je voorgrond niet zo dicht bij de camera is en dat je erop kunt scherpstellen en de hyperfocale afstand kunt bereiken. Ik heb het schot? Voorgrond is scherp, de verre achtergrond ook? Dat is geweldig, je hoeft geen tijd te verspillen aan stapelen, je kunt iets anders gaan schieten…
Maar als je op iets heel dichtbij moet focussen, kun je niet zonder stacken. Begin met de camera op een statief te zetten. Alle beelden van de toekomstige stitching moeten worden opgenomen vanaf hetzelfde punt met minimale veranderingen van camerapositie, of beter nog zonder enige. Vervolgens moet je je richten op het dichtstbijzijnde zichtbare onderwerp. Ja, ja, niet over het belangrijke onderwerp, maar over het zichtbare. Immers, als iets onscherp valt in een perfect heldere opname, ziet het er slordig uit.
Gericht? Laten we nu de opname-parameters begrijpen. Ik raad aan om frames voor het stapelen te maken bij diafragma’s van 11 tot 16 en ze niet te sluiten, want hoe krapper het diafragma, hoe meer diffractie je krijgt van de optiek, wat de kwaliteit van de foto beïnvloedt. Schakel nu de autofocus uit en vergrendel de belichtingsmeting. En het is zeer wenselijk om een ontgrendelingskabel aan de camera te bevestigen, zodat je hem niet onnodig hoeft aan te raken of te verplaatsen. Maak vervolgens een opname, en verplaats de focus terug naar oneindig voor een tweede opname. Hoe “licht” de focus moet verschuiven? Met 1-2 graden. En hoe langer de lens, hoe korter de afstand die je nodig hebt om scherp te stellen. De reden hiervoor is dat bij lange focus het DOF-gebied zeer klein is en voor efficiënt stikken moeten we het DOF-gebied overlappen, en wel zoveel mogelijk.
Met de 14-24mm lens heb je normaal gesproken ongeveer 6-8 beelden nodig om de hele scène te dekken. Niet slecht, niet veel poespas, je kunt alles handmatig schieten. Maar als u met een telelens fotografeert, hebt u misschien meer dan 20 nodig. Niet meer zo makkelijk. Gelukkig beschikt de Nikon D850 over een belichtingsverschuivingsfunctie. Stel het aantal frames en de afstand tussen de frames in, zeg de camera te beginnen met filmen en kijk hoe hij de resterende frames van de serie aftelt op het subdisplay. De camera stopt bij een volledige opname of bij het bereiken van oneindig.
Nikon D850, AF-S NIKKOR 70-200mm f/2.8E FL ED VR,
Neutraal grijsfilter bij 64 f/16, 3 sec, ISO 64
Een serie frames geladen in AdobeBridge, en de eerste en laatste frames van de serie. Merk op hoeveel de scherptezone verschilt in deze foto’s. In de eerste is alleen de vorst op de voorgrond scherp, maar het bos is in de zone van onscherpte terechtgekomen. Bij de tweede, andersom
Belangrijk om te onthouden is dat de autofocus zowel op de camera als op de lens moet zijn ingeschakeld en dat de camera moet zijn ingesteld op de enkelvoudige of burst-modus om de automatische belichtingsverschuiving te laten werken. Als u de uitgestelde opnamestand hebt ingesteld, kunt u met de camera geen stalking-fotografie inschakelen.
Dus je hebt een serie foto’s, wat moet je ermee doen?.
Begin met het laden van alle frames in Lightroom of Adobe Camera RAW. Ik zal je de hele verwerking laten zien met de laatste als voorbeeld. De motoren van deze programma’s zijn echter dezelfde, zodat u deze technologie ook in Lightroom kunt gebruiken. Open alle frames van de sequentie en ACR, selecteer ze allemaal en verwerk ze naar wens. Het is belangrijk voor ons om ervoor te zorgen dat alle frames in een serie precies hetzelfde zijn qua verwerking.
Een serie foto’s geladen in AdobeCamera RAW
Vervolgens slaan we de wijzigingen op, selecteren alle frames in AdobeBridge, gaan naar het menu Extra, Photoshop, LoadfilesintoPhotoshoplayers en wachten tot het programma alle geselecteerde afbeeldingen laadt als lagen van één bestand.
Vervolgens moeten we de zogenaamde focusademhaling overwinnen… Dit is een negatief effect waarbij het kader zijn brandpuntsafstand enigszins verandert wanneer de focus verandert. Dit effect is sterker bij groothoekzoom, dus als u een foto neemt, moet u er rekening mee houden dat u wat informatie aan de randen van het kader moet opofferen.
Laten we dat effect opheffen. Daarvoor moeten we alle lagen selecteren, Bewerken en Automatisch uitlijnen kiezen. Instellingen voor uitlijning – op auto. Als we alle frames vanaf hetzelfde punt hebben gefotografeerd zonder enige verschuiving, kunnen we zonder probleem doorgaan naar de volgende stap. Maar wat te doen als de camera te veel beweegt?? In dit geval kunt u proberen een van de frames te verwijderen waar de afwijking maximaal is. Maar als je de camera te veel hebt bewogen, dan staat je een zware handmatige bewerking en stiksels te wachten, die voor elk beeld afzonderlijk zal zijn en die we hier niet uit elkaar zullen halen.
Foto’s automatisch uitlijnen om het Focus breathing-effect te verwijderen
Alle foto’s zijn uitgelijnd. Nu moeten we alle lagen selecteren, er kopieën van maken en al die kopieën combineren tot een aparte groep en die onmiddellijk onzichtbaar maken. Waarom? Daar kom je snel achter.
Daarna selecteert u alle lagen van de stapel, kiest u Bewerken, Lagen automatisch mengen en in het venster dat verschijnt selecteert u Stapelafbeeldingen, vinkt u Naadloze stenen en kleuren aan en schakelt u Contentawarefilltransparentareas uit en drukt u op OK. De software zal een beetje nadenken en u een gestitched frame geven met scherpte over het hele veld natuurlijk, als u alles goed hebt gedaan in de opnamefase, en u scherpe delen over het hele veld van het frame hebt in al uw originele foto’s .
Automatisch alle lagen samenvoegen tot één laag met maximale scherptediepte
En nu gaan we het hebben over waarom we een kopie nodig hebben van alle lagen. Het ding is dat als er bewegende objecten in het frame zijn, de photoshop niet in staat zal zijn om ze goed te verwerken en veel artefacten zal maken in het resulterende frame. Dat is wat we wegwerken met onze laag kopieën. In mijn geval bewoog er water in het frame… Ik heb een neutraal grijs filter gebruikt om het water zachter te maken. En er is genoeg om mee te werken. Photoshop is verstrikt geraakt in de schittering en heeft stukjes van andere frames in het stromende water geplaatst. Om dit op te lossen, openen we onze kopie van de lagen en gaan we kijken waar dat deel van het frame dat we in het bronbestand moeten plakken. Dan voegen we een zwart masker toe aan deze laag en tekenen we er voorzichtig overheen met een wit penseel met een dekking van 100% op die delen die we in het toekomstige frame ongemoeid willen laten. En zo herstellen we geleidelijk vanuit verschillende lagen de beschadigde delen van het frame van de originele beelden.
De rode omlijning toont de lijmfouten op bewegende objecten en hoe die met de laagkopieën kunnen worden hersteld.
Nu kunt u de resulterende gelaagde taart samenstellen, naar wens bewerken en delen met het publiek
Het uiteindelijke beeld, zonder kleurafwijkingen en de versie na de laatste kleurcorrectie
Wat is de maximale diepte die je kunt bereiken bij het fotograferen met stacking of verschuivende focus?
Wat is de maximale diepte die je kunt bereiken bij het fotograferen met stacking of verschuivende focus? Kan je met deze technieken het hele onderwerp scherp krijgen, zelfs als het erg diep is? Ik ben benieuwd naar de mogelijkheden en resultaten van deze technieken.