De tentoonstelling van de Italiaanse fotograaf Elio Ciola, Enchantment with Reality, die van december 2011 tot januari 2012 in de Gallery of Classical Photography in Amsterdam wordt gehouden, is een van de buitengewone culturele evenementen in de hoofdstad. Van jongs af aan leerde hij het vak van fotograaf in de studio van zijn vader, een fotograaf. Op 15-jarige leeftijd pakt Ciol een camera en begint foto’s te maken… Hij is vooral geïnteresseerd in nieuwe soorten fotografie, en zoekt naar nieuwe mogelijkheden… In 1946 koopt hij een rol luchtfilm van Amerikaanse soldaten. Dit werd zijn eerste ervaring met het maken van foto’s in infrarood, waarvan hij de mogelijkheden en effecten onmiddellijk overneemt. Op 20-jarige leeftijd won hij zijn eerste prijs in een fotowedstrijd in Udine, met een derde plaats voor zijn landschap.
Elio Ciol,
De klassieker van de Italiaanse fotografie. Geboren in 1929 in Casarzadella Delizia, Italië, waar hij nog steeds woont en werkt.
Tussen 1955 en 1960 is Ciol actief betrokken bij de fotoclub La Gondola in Venetië en sluit hij zich aan bij de Unie van Cinematografen in Udine. In dezelfde periode won hij verschillende prijzen bij de internationale amateurfotografiewedstrijd van New York en zijn documentaires wonnen verschillende prijzen bij nationale amateurfilmwedstrijden. Vanaf de jaren 1950 begint Elio Ciol zijn eigen manier te vinden om de schoonheid van het landschap uit te drukken, en het is in deze jaren dat hij een reeks fotoboeken en tentoonstellingscatalogi maakt.
De belangrijkste tentoonstellingen in het leven van Ciol zijn die in het Palazzo del Monte Pietà in Padua en in de kerk van Johannes de Doper. Francisca in Udine.
In 2000 vonden twee tentoonstellingen van Elio Ciola plaats: één in New York en één in Parijs.
Prima Del Temporale, 1963
Voor de storm, 1963
Elio Ciol nam deel aan 140 solo- en 123 groepstentoonstellingen in Italië en in het buitenland. Meer dan 200 boeken zijn geïllustreerd met zijn werk.
De tentoonstelling van de Italiaanse fotograaf Elio Ciol, Fascination of Reality, die van december 2011 tot januari 2012 in de Gallery of Classical Photography in Amsterdam werd gehouden, is een van de buitengewone gebeurtenissen in het culturele leven van de hoofdstad.
Elio Ciol, de 83-jarige patriarch van de klassieke Europese fotografie, heeft voor het eerst in Nederland meer dan 150 foto’s van de jaren ’50 tot recente jaren naar het hof gebracht. Samen met de fotograaf vertellen zij de verhalen van het patriarchale Italië, het kleine stadje Italië, het klerikale Italië, het Italië van het gewone volk en de “kleine man”. Maar het is niet alleen Italië.
Sinds zijn jeugd is Elio Ciol besmet met het fotomanie-virus: zijn vader, een professionele straatportretfotograaf, nam het kind mee naar zijn studio, waar hij het proces van het maken van “lichte” beelden observeerde “in een kamer met grote ramen, waar witte gordijnen konden worden getrokken om een bepaald verduisterend effect te bereiken.
In zijn vroegste werken toont de fotograaf portretten van mensen en landschappen uit zijn tijd, de bewoners van kleine provinciestadjes en de bolle Italiaanse luchten, de nooit aflatende vreugde van genre stadsverhalen en fragmenten van de landschappen van zijn geboorteland Italië.
Hoewel de tentoonstelling werken omvat die bijna 60 jaar van de carrière van de kunstenaar omspannen, herhalen de onderwerpen en thema’s, ongeacht de decennia, zich voortdurend, waardoor een supertijdelijke echo ontstaat. Stedelijke verhalen uit de jaren 50 en 60, waaronder “Wachten” een oude dame die in de kerk op een priester wacht ; “Spelen in Chioggia” met een prachtige “populier”-ontwikkeling van de ruimte; de beroemde “Via Portica” met een groep monniken die door het mistige Assisi lopen; “Wachten op een kerkprocessie”, gemaakt in Venetië, met een nauwkeurige, zorgvuldige en ongelooflijk betekenisvolle uitwerking van “plannen” – rijm, variërend met latere werken uit de jaren 80 en 90. Wat hen bindt is de eeuwige belangstelling en sympathie van de auteur voor mensen.
Het panoramische landschapsgenre, gefotografeerd vanaf een hoog standpunt, wordt een bijzondere “subcyclus” in zijn oeuvre, of het nu “Op de groene markt” uit 1954 is of “Het San Marcoplein” een jaar later.
Elio Ciola is ook geïnteresseerd in de tijdloze ruimte van het landschap, vrij van de tekenen van een concrete tijd, een concreet “tijdperk”. Of het nu eenzame, in de ruimte verloren huizen zijn of even verlaten velden, hun essentie wordt doordrongen door licht, of het nu mistig is Elio Ciola is bijzonder goed met mist, en zijn knowhow is uitzonderlijk of gereflecteerde sneeuw, de sfeer zelf wordt de protagonist van zijn landschappen. Opmerkelijke, enigszins afstandelijke landschappen, opnieuw vanaf een hoog standpunt gefotografeerd: “Pinzano in de sneeuw” 1957 , bijna verdwijnend in de witte ruimte van “Sneeuw en mist in Cimolais” 1958 , – deze benadering kenmerkt het werk van de auteur gedurende zijn hele leven. Elio Ciolo heeft een zekere afstand nodig tussen het oog en de werkelijkheid – het is dan dat de kijker de mogelijkheid heeft om de schoonheid van Gods wereld te “zien” en te overwegen. In de jaren negentig kwam deze trend weer op de voorgrond.
Zo verschijnen bijvoorbeeld geometrische velden, steegjes en valleien: “Wijngaard tekeningen. K”, “Wijngaard tekeningen. M”, “Vineyard Drawings. V”. Volgens de kunstenaar omlijst hij de werken in deze serie met opeenvolgende letters van het Latijnse alfabet om de richting van de beweging aan te geven, waardoor de kijker wordt uitgenodigd om samen met de fotograaf op reis te gaan en zich opnieuw te verwonderen over de oncreatieve schoonheid en vindingrijkheid van de wereld. De moerbeibomen, in hun sculpturale kwaliteit, verrukken het oog van de fotograaf en zetten hem aan tot het creëren van een nieuwe artistieke realiteit. Zo ontstond de serie “Moerbeibomen als sculpturen”. Deze stompe bomen onder de “sprekende”, expressieve luchten een andere “knowhow” van Elio Ciola , de nauwkeurige geometrie van de velden, het gewichtige volume van de witte wolken suggereren dat de kunstenaar een beeldhouwer is die met zijn magische camera driedimensionale, zelfs vierdimensionale “objecten” creëert.
De steden nemen een bijzondere plaats in in het oeuvre van de meester. Venetië in hun “catalogus” – op een speciale plaats. Sinds de jaren ’50 maakt de kunstenaar unieke zwart-wit “portretten” van de stad: “Canal Della Giudeca en de kerk van Della Zitelle” 1956 , “Het eiland van Sint Joris” 1956 , het expressieve “Duiven op het San Marcoplein” 1978 . Deze laatste foto is in feite een onschatbaar document van een werkelijkheid van het beroemde Piazza die niet meer bestaat: de duiven zijn niet langer het symbool ervan, want nadat de wet die de fauna in Venetië aan banden legde was aangenomen, begonnen de vogels geleidelijk te verdwijnen. En dan, al in de jaren ’90, creëert Ciol “geometrische” bestratingen: “Bestrating langs de rivier de Tana” en “Bestrating bij het Arsenaal”.
Een andere zeer belangrijke stad voor Elio Ciola gedurende zijn carrière is Assisi, een kleine stad in Umbrië, waar volgens de overlevering Johannes de Doper preekte. Franciscus van Assisi. Tussen “Mist in een olijfgaard” geschilderd in 1958 en “Assisi” geschilderd in 2009 liggen 50 jaar. En er zij op gewezen dat de “iconografie” en de techniek van de auteur praktisch niet veranderen. Er is een soort vreemde standvastigheid in deze trouw aan de gekozen eigenschap van het beeld, die het credo van de auteur wordt, die doet denken aan de onverwachte woorden van een hedendaagse dichter: “want alleen trouw zal ons ontmoeten voorbij het graf”.
In de jaren tachtig wordt de architectuurreeks geboren: dit is het verhaal van de “vloeibare architectuur”, de baanbrekende vormen van architect Frank Gehry, met zijn organische, vloeiende landschapsreliëfs. Het lijkt erop dat dit voor Elio Ciola een voortzetting is van zijn oorspronkelijke en hechte thema van natuurlijke landschappen. Rond dezelfde tijd verschijnt het onderwerp oudheid, met foto’s van oude gebouwen in Jemen en Griekenland.
In de jaren 80 voelt de kunstenaar de behoefte om tweeluiken en triptieken te maken: verenigd in één vlak “praten” de werken, in de woorden van de kunstenaar, met elkaar en met de kijker “Heaven and Earth” . De grafiek, altijd al een favoriet van Elio Ciol, krijgt in de diptieken en triptieken een meer cerebrale, bewuste en conceptuele kwaliteit. “Glimpses of Spring” 2001 en een reeks triptieken uit de jaren 1990 “Indwelt Trees” van A tot F , tentoongesteld in de Gallery of Classical Photography, dwingen ons na te denken over de bijna onbeperkte communicatieve middelen van de fotografie, die, indien ze door de kunstenaar met gevoel worden gehanteerd, betekenissen beginnen “terug te geven”.
De tentoonstelling, die in de Galerij werd gehouden, omvatte ook landschappen die met infraroodfilm waren afgedrukt, waardoor een zeer bijzonder, magnetisch en raadselachtig effect van “gloeien” of luminescentie ontstond. Gebruikmakend van technieken die hij leerde bij de ontwikkeling van infraroodfilm Amerikaanse soldaten lieten tijdens de oorlog grote hoeveelheden van dit materiaal achter in Italië , creëerde “Mr. Infrared” zoals Elio Ciola gekscherend werd genoemd door vrienden en collega’s een galerij van “portretten” van de aarde, de lucht en de velden, gehuld in een vreemde witte gloed. “Dreams of Dawn” 1985 , “Haymaking in Dzoppole” 1963 – de op de tentoonstelling gepresenteerde werken in deze techniek lijken een speciale kracht van fotografisch materiaal te concentreren in zijn potentieel en ontvouwingsmogelijkheden.
De zwart-wit werken van Elio Ciola, geconcentreerd, vol licht en als van de kwaliteit van herinnering, geven de stabiele en fundamentele levens- en historische realiteiten weer van wat gewoonlijk tijd wordt genoemd, in zijn zeer metafysische betekenis. Ontdaan van een politieke of aangrijpende sociale focus, van wat gewoonlijk de actualiteit wordt genoemd, maar tegelijkertijd bepaalde hier-en-nu-kwaliteiten dragend vooral in de genre straatscènes , sporen zij de kijker aan de “draaglijkheid” van de tijd te vergeten en op te gaan in de aard van het licht, dat, volgens Elio Ciolu, eeuwig is en geen vermoeidheid kent.
Zegt Andrei Martynov,
Elio Ciola, curator en initiatiefnemer van tentoonstellingen in Amsterdam
– Waarom de tentoonstelling van Elio Ciola naar Amsterdam werd gehaald?
– Ik vind de fotografie van Elio Ciola goed, van het hoogste niveau. Daarom heb ik DEZE tentoonstelling naar Amsterdam gebracht. Het is overigens niet zijn eerste in Amsterdam. Het eerste was een dialoog tussen Elio Ciola en fotograaf Frank Dituri, die elkaar al lange tijd kennen en zowel landschaps- als genrefotografie verschillend interpreteren. Het is geen verrassing: Dituri heeft zich als kunstenaar ontwikkeld vanuit de Amerikaanse school van de fotografie, terwijl Elio Ciola een echte Italiaanse fotograaf is. Ik werd op het eerste gezicht verliefd op zijn werk, dus toen we elkaar persoonlijk ontmoetten stelde ik hem voor om zowel de eerste als de tweede tentoonstelling te doen.
Een derde is in voorbereiding: deze keer een dialoog tussen de fotograaf Ciola en de grote Giotto. Het wordt een kleurenfoto. Gelukkig hoeft hij niet overgehaald te worden. Gemakkelijk om mee te werken. En natuurlijk vind ik het als curator en organisator van tentoonstellingen interessanter om te werken met onderwerpen die ik zelf leuk vind.
– Wat is het unieke van Elio Ciola als kunstenaar??
– Viola’s ongewoonheid ligt in zijn alledaagsheid, zijn vasthouden aan traditie en zijn fanatieke ijver. Eenmaal in Nederland klom hij op een militair voertuig om foto’s van bovenaf te maken een reis in de jaren ’90 en fotografeerde ze vanuit de ramen van de Hermitage, tegen het protest van de oude vrouwelijke bewakers in. Ik heb hem niet gevraagd hoeveel honderd meter film hij heeft gedraaid, maar afgaande op zijn archief, veel. De archieven worden trouwens onberispelijk bijgehouden. Misschien is dit een ander geheim van Ciola’s succes – zijn pedanterie, die zijn vrouw, twee dochters en zoon, ook fotograaf, moeten verdragen nu hij de traditie van zijn vader en grootvader voortzet. De nauwgezetheid van Elio Ciola: hij komt al meer dan 50 jaar terug naar Assisi, waardoor hij een kroniekschrijver is van deze middeleeuwse stad, die haar tijdloze schoonheid viert.
– Hoe zijn leven werkt?
– Het leven is eenvoudig. Met een vaste regel: de eerste aandacht in het huis, aan tafel, gaat uit naar de gast, dan naar de patriarch en dan naar alle anderen. Het is een eenvoudig schema dat werkt, en niemand wil het veranderen. De Chiolen leven bescheiden, schoon en netjes. Een klein huis omgeven door een kleine tuin met een paar bomen, die op een of andere manier associaties oproept met Japan. Het huis is gevuld met de vriendelijkheid van Elio Ciola en zijn familie. Vriendelijkheid straalt van zijn foto’s af.
– Zijn boeken?
– Hij heeft talrijke boeken en fotoalbums gepubliceerd. Ik heb ze niet allemaal gezien, maar veel ervan werden bekroond met hoge prijzen op boekententoonstellingen. En het boek gewijd aan de neorealistische periode in het werk van Ciola was onmiddellijk uitverkocht en is nu een bibliografische zeldzaamheid.
Via Portica-Assisi, 1958
Via Portica, Assisi, 1958
La Nonna Miuta, Casarsa 1954
Miuta’s grootmoeder, Casarsa 1954
In San Pietro-Roma 1955
Sint-Pietersbasiliek, Rome 1955
Mezzogiorno a Chioggia-Chioggia 1959
Middag in Chioggia, Chioggia, 1959
Ragazzi a Cimolais, 1958
Jongens in Cimola, 1958
Paesaggio Evanescente, Assisi, 2009
Verdwijnend landschap, Assisi, 2009
Prima Del Temporale, 1963
Voor de storm, 1963
In Attesa Della Processione, Venezia 1955
Wachten op de parade, Venetië, 1955
Laguna di Grado 1970
Laguna Grado, 1970
Eur-Roma 1955
Rome, Italië 1955
Giovani a S Daniele-S Daniele del Friuli,1957.
Alle rechten voorbehouden Elio Ciol, Elio Ciol
Beste lezer, ik heb hier een tekst over Elio Ciol en het overwinnen van lichtmoeheid gevonden. Ik ben nieuwsgierig naar jouw mening hierover. Heb je zelf ervaring met lichtmoeheid? Zo ja, welke strategieën heb jij toegepast om dit te overwinnen? Ik kijk uit naar jouw reactie!