Welke camera te kopen?

Er bestaat niet zoiets als een universele camera. Voor elk fotografisch speciaal werk is er een geschikte camera. Net zoals een goede meubelmaker meer dan een dozijn beitels heeft. Als de klant zich hiervan bewust is, moet hij de kenmerken van het product begrijpen voordat hij naar de winkel gaat. Het belangrijkste verschil tussen digitale camera’s is de grootte van de sensor. Dit is waar de belangrijke gevolgen voor de consument vandaan komen.

Vier regels voor de sensor: de grootte doet er wel degelijk toe

• Hoe groter de sensor, hoe duurder de camera vgl. Afbeelding 1 en 2 ;

• Hoe groter de sensor, hoe hoger de gevoeligheid die de ontwerpers uit de camera kunnen persen. Met andere woorden, hoe groter de sensor, hoe meer mogelijkheden de eigenaar heeft om in het donker te fotograferen en een goed beeld te krijgen zie foto . foto 1 ;

• Hoe groter de sensor, hoe beter het beeld. En alle onderdelen zijn beter: het detail is hoger, de ruis is lager, het vermogen om grote helderheidsvariaties in het kader te verwerken is beter, de kleurweergave is natuurlijker zie fig. foto 1 en 2 .

• Hoe kleiner de sensor, hoe groter de scherptediepte in elke camera. En omgekeerd: meer matrix – minder scherptediepte.

Fig. 1. Sensorafmetingen van gangbare digitale camera’s:

1. Full Frame, FX – volbeeldsensor van filmstandaard, beeldformaat 24×36 mm. Professionele reporters en studio DSLR’s zijn uitgerust met sensoren van de volgende grootte.

2. APS-C – bijgesneden, d.w.z. bijgesneden amateur-DSLR-sensoren met een beeldformaat van 23,7×15,6 mm of 22,7×15,1 mm. Verminderingsfactor 1,53 tot 1,59.

3. 4/3”-sensoren in amateurcamera’s met een beeldformaat van 18 x 13,5 mm. Verminderingsfactor 1,92.

4. 2/3″ sensoren op digitale amateurcamera’s point-and-shoot camera’s met een beeldformaat van 8,8×6,6 mm. Verminderingsfactor 3,94.

5. 1,8″ sensorformaat in digitale amateurcamera’s point-and-shoot met een beeldformaat van 7,2 x 5,3 mm. Verminderingsfactor 4,85.

6. 2,5″ sensoren op digitale amateurcamera’s zeepkisten met een beeldformaat van 5,8×4,3 mm. Verminderingsratio 6,03.

7. 2,7″ sensor op digitale amateurcamera’s point-and-shoot camera’s met een beeldformaat van 5,4 x 4 mm. Verminderingsratio 6,44.

8. 3,2″ sensoren op digitale amateurcamera’s point-and-shoot camera’s met een beeldformaat van 4,5 x 3,4 mm. Verminderingsratio 7,62.

Je moet verdrinken in het detail om te kiezen

Achter deze schijnbaar perfect technische relatie tussen de grootte van de sensor en de scherptediepte gaat een bijna universeel belangrijke kwaliteit van een fotografisch beeld schuil: de levendigheid ervan. Zonder dit te beseffen, is het heel moeilijk om de juiste camerakeuze te maken.

Velddiepte, of kortweg scherptediepte, is een eigenschap van alle lenzen. De optiek kan de voorgrond, de middengrond of de oneindigheidszone ergens ver weg aan de horizon niet verscherpen. Onderwerpen lijken altijd vrij scherp te worden op enige afstand van de camera, en worden dan ergens verder weg weer wazig. Dit is de DOF.

De pupil van het menselijk oog, een primitieve enkelvoudige lens, kan niet scherp rondom tekenen, maar door de bevelen van de hersenen stelt hij zich voortdurend opnieuw scherp op de voorwerpen die zijn meester op dat moment interesseren. Daarom denken we dat alles in de wereld om ons heen scherp is. Fotografie als een soort beeldende kunst heeft haar eigen, inherent conventionele taal uitgewerkt.

Waas is een van de basis hiërogliefen van deze taal. Het wordt gebruikt om plannen te verdelen en de diepte van de ruimte te benadrukken, om het hoofdonderwerp in het kader te benadrukken, om een atmosferisch en luchtig landschap te creëren, om huidfouten in portretten van groot formaat te verbergen, om een schilderachtig effect in het beeld als geheel te bereiken.

Kortom, onscherpte heeft vele betekenissen in de fotografie, en zonder dat zou de fotografie de helft van haar charme verliezen. Gelukkig zijn perfect scherpe foto’s met volledige scherptediepte slechts een speciaal geval. Een normaal is een beeld waarin een of twee onscherpe zones, bekend als bokeh, noodzakelijkerwijs aanwezig zijn zie foto 3, 4 . foto 2 .

Als je de voorgrond verscherpt, verschijnt het bokeh-gebied diep in het kader en is de achtergrond onscherp. Als je het onderwerp in het midden van de afstandsschaal verscherpt, krijg je zowel voorwaartse bokeh vóór het scherpe object als achterwaartse bokeh na het scherpe object, achterin het kader, waar de achtergrond zou kunnen wegsmelten.

Als u zelfs maar een snelle blik werpt op Fig. Door goed te kijken naar de grootte van een full-size DSLR-beeldsensor en de sensor van een goedkope point-and-shoot camera kun je begrijpen hoe drastisch letterlijk vele malen de grootte verschilt van die van een goedkope point-and-shooter. Het verschil in scherptediepte tussen een foto genomen met een digitale camera en een foto genomen met een volwaardige DSLR is ongeveer hetzelfde zie “Scherptediepte” . foto 3 en 4 .

Er zijn camera’s met nog grotere sensoren in de schappen van gespecialiseerde winkels – middenformaat camera’s. Tegenwoordig gebruiken zij sensoren van twee afmetingen die dicht bij de oude normen van de middenformaatfilm liggen: 6×6 cm vierkant en 6×4,5 cm. Dat is ongeveer anderhalf keer zo groot als een volbeeld DSLR-sensor. Maar het verschil in scherptediepte en de schilderkunstige kwaliteit van de foto is niet anderhalf keer zo groot. Deze camera’s hebben een heel andere relatie tot de ruimte, juist vanwege de scherptediepte. Foto’s 5a, 5b en 6 .

Een ander belangrijk kenmerk van een camera hangt af van de grootte van zijn sensor: de ruis van de beelden. Alle sensoren maken lawaai, maar kleinere sensoren maken meer lawaai. Ik heb het in het begin van het artikel genoemd, maar ik denk dat het belangrijk is om het belang van heldere beelden te verduidelijken, dus ik laat een fragment zien van een aanvankelijk zeer ruisig beeld en hetzelfde beeld na het onderdrukken van ruis zie bovenstaande afbeelding . Afbeelding 7a en 7b .

Nu we weten wat we van sensoren kunnen verwachten, moeten we begrijpen wat een “walvis” d.w.z. een full-size SLR sensor is. e. volledige optiek. Producenten bieden aan een universele lens voor alle gelegenheden samen met het camerahuis te kopen. De laatste jaren zijn de prestaties van optica bijna revolutionair verbeterd, met focale lenzen, nanoreflectoren en andere technologische ontwikkelingen. Alle “kit”-lenzen zijn scherper geworden en hebben een hoop vervormingen weggewerkt die altijd inherent waren aan goedkope lenzen, maar zelfs dit heeft het belangrijkste niet veranderd: ze hebben nog steeds dezelfde scherptediepte.

Alle lenzen die bij de camera worden geleverd, alsof ze afgeprijsd zijn, zijn niet snel, en kunnen daarom de onscherpe zone niet zo mooi vervagen als de “pedigree” snelle lenzen doen. De achtergronden van foto’s gemaakt met “kit”-optiek zijn gedoemd om altijd scherp te zijn, en dat neemt de aandacht van de kijker weg van het hoofdonderwerp in het kader en ontneemt de foto ruimtelijke diepte. “Walvis” foto’s zijn altijd plat.

Tegelijkertijd zouden sommige kopers die zich helemaal niet storen aan de “kunstzinnigheid” van beelden zich niet moeten bekommeren om hoe scherp de Eiffeltoren is waarvoor ze zijn gefilmd. Maar het is heel belangrijk hoeveel kilo op je nek drukt en de halsslagader afknijpt. Bij het backpacken in de bergen vinden toeristen het moeilijk om drie hogesnelheidslenzen van een kilo op hun schouders te dragen in plaats van één lens van een halve kilo

Iedere fotograaf heeft andere prioriteiten en mogelijkheden. Sommige mensen zijn meer geïnteresseerd in detail en scherpte, en zullen niets ontzien om hun doel te bereiken. Voor anderen is het belangrijk om volledig onzichtbaar te zijn op straat, tussen de mensen, om genrefoto’s te maken die volledig waarheidsgetrouw zijn. Zij kopen de spiegelloze camera’s die net op de markt zijn gekomen – kleine, onaantrekkelijke camera’s met verwisselbare optiek en de sensorgrootte van een verkorte DSLR.

Sommigen hebben het geld niet om een DSLR uit het topgamma te kopen, dus moeten ze op zoek naar iets uit het lagere segment. Maar de meeste mensen zijn tevreden met wat de eenvoudigste digitale camera point-and-shoot kan doen. Ze kunnen alles wat de duurste camera’s kunnen, alleen langzamer, niet zo scherp, en het beeld dat ze produceren kan niet worden vergroot en aan de muur worden gehangen. Je kunt het in een tas stoppen, of vergeten in een restaurant, of verdrinken in de branding, want het is niet duur.

Het kiezen van een camera is altijd een compromis tussen uw wensen en uw middelen. Als ik persoonlijk een keuze zou moeten maken en vandaag camera’s zou moeten kopen en in een professioneel huishouden zijn er altijd meerdere camera’s , zou ik de Nikon D4 kopen – de beste DSLR die vandaag beschikbaar is – en de Sony NEX 7 – de nieuwste spiegelloze camera met verwisselbare optiek. Dat is in de veronderstelling dat ik niet vanaf nul begin, ik heb andere camera’s en veel geweldige optiek. Maar wees niet verdrietig als je een bepaald apparaat nu niet kunt betalen? Naar mijn mening is dit geen reden tot verdriet…

Het is niet de camera die de foto maakt, maar de fotograaf.

Niets kan een getalenteerd en creatief persoon ervan weerhouden om zelfs de eenvoudigste foto’s zo interessant te maken dat het niemand interesseert waar zulke bewonderenswaardige foto’s precies van gemaakt zijn!

P. S. Door de omvang van de ruimte die aan het tijdschrift is gegeven, moest ik veel details weglaten die belangrijk zijn om het probleem te begrijpen. Het eerste boek in mijn nieuwe serie, The Photographer’s Library, is gepubliceerd door Astril. Het boek heet “Welke camera te kopen” en kan alle vragen beantwoorden die u misschien hebt na het lezen van het artikel.

1. Witte kattenneus. Om ruimte op de pagina te besparen, heb ik de afbeelding bijgesneden zodat deze zo veel mogelijk vergroot kon worden, anders zou het moeilijk zijn om de belangrijke details te zien. Let op: de neus en het haar rondom perfect scherp. De ogen zijn al enigszins wazig en alles voorbij de scherpe snorharen lost op in bokeh, waardoor een algemene achtergrond ontstaat. Slechts één camera die momenteel verkrijgbaar is, de Nikon D800 met een volbeeldsensor, biedt dergelijke details. En ik schoot met een van hun beste lenzen.

Een Nikon D800. 24×36 mm sensor, 36 Mpix. AF-S Nikkor 24-70/2,8 G ED IF-zoom. Gevoeligheid 400 ISO. Sluitertijd 1/400 sec. Diafragma f/6.3. 70 mm brandpuntsafstand.

2. “Gele paraplu” uit de “Parade repetitie” serie. Regen in de stad bij nacht, tovert het grijze plaveisel om in een spiegelend plaveisel. Alles om hen heen verdubbelt, wordt rijker en kleurrijker. Hoge gevoeligheid is een absolute must voor het vastleggen van zo’n snel bewegende scène ’s nachts, en nog meer als je uit de hand fotografeert zonder statief.

Nikon D3 camera. AF-S Nikkor 14-24/2,8 G ED N zoom. Gevoeligheid 8000 IS. Sluitertijd 1/250 sec. Diafragma f/3.5. Brandpuntsafstand 24 mm.

3. “Birds of the City” uit de “Birds of the City” serie. Compacte camera’s met een kleine sensor hebben een zeer grote scherptediepte. In dit geval heb ik het gebruikt om alle duiven in het kader en de achtergrond zo scherp mogelijk te krijgen. Met een groot-formaat camera zou ik moeite hebben gehad om dit soort resultaat te bereiken. Ik moet toegeven dat toen ik de beelden voor het eerst op mijn computerscherm zag, ik een schokkende openbaring had… Duiven zijn echt geëvolueerd van dinosauriërs! Hun roofzuchtige gezichten voorspellen niet veel goeds…

Sony Cyber-shot DSC F828. 2/3″ sensor 8,8×6,6mm . Ingebouwde achtvoudige zoom. Gevoeligheid 64 ISO. Sluitertijd 1/200 sec. Diafragma f/4.5. Belichtingscompensatie +0,7 EV. Brandpuntsafstand bij 28 mm filmstandaard .

4. Een trouwportret uit de “Wedding is a Small Life” serie. Scherpte en souplesse zijn de kenmerken van deze opmerkelijke lens. In het gras op de voorgrond zijn lengtestrepen te zien, en bij inzoomen op 200% is het poeder op het haar van de bruid te zien! Zelfs het tegenlicht en het diepe diafragma deden geen pijn om het gras achteraan in het kader mooi te vervagen en de voorgrond en de achtergrond mooi te scheiden. Geen dubbele contouren in het bokeh. Dit effect krijg je niet met een camera met een bijgesneden sensor.

Nikon D3 camera. Sensor FX, 24×36 mm . Nikkor AF-S 24-70/2,8 ED zoom. Gevoeligheid 200 ISO. Sluitertijd 1/400 sec. Diafragma f/8. Belichtingscompensatie -0,33 EV. 34mm brandpuntsafstand. Foto 5 a en 5 b. “Tulip”.

5a en 5b. “Tulip”. Minimale scherptediepte. Deze woorden verklaren niets totdat je met je eigen ogen ziet hoe het er op de foto uitziet. In dit geval veranderde het vertrouwde object zijn uiterlijk… Echte scherpte is alleen aanwezig op een deel van het uiteinde van de bloemstamper, slechts twee millimeter diep. Al het andere is wazig, maar het is het speciale soort wazigheid waardoor je de schoonheid ervan kunt herkennen, onderzoeken en zelfs bewonderen. En ik heb geen idee dat er iets mis mee is. Het voelt alsof dat niet kan. Mamiya 645 AFD III camera. Leaf Aptus-II 6 sensor, 6×4.5cm. Mamiya Sekor AF 80/2.8 lens. Gevoeligheid 50 ISO. Sluitertijd 1/55 sec. Diafragma f/8. Macro met uitbreidingsring. Afstand van frontlens tot stamper 10 cm. Fotograferen op een statief.

6. Portret van een meisje. De middenformaat camera’s zijn zwaar, en de sluiters van sommige camera’s trappen hard. Je moet dus eigenlijk op een statief fotograferen, wat het fotograferen behoorlijk vertraagt. Maar in de studio zijn middenformaat camera’s erg handig in combinatie met TL-verlichting. Maakt komaf met het vervagende probleem. Controle van scherpte en detail in de studio is eenvoudiger. De scherptegebieden vervagen in de onscherpe gebieden. Het rechteroog van het meisje is perfect scherp, en het linkeroog is enigszins wazig, maar wordt toch als een voldoende duidelijk beeld waargenomen. De huid wordt hier en daar uitgesproken naturalistisch getekend, en hier en daar veralgemeend. De combinatie van de twee geeft een bijna driedimensionaal gevoel van volume. Een portret is schilderachtig, waarheidsgetrouw en bijna tastbaar. Voor het invullicht gebruikte ik een enkele flitser met een kleine softbox en een lichtschijf.

Mamiya 645 AFD III camera. Leaf Aptus-II 6 6×4,5cm sensor. Mamiya Sekor 150/3.5 lens. Gevoeligheid 50 ISO. Sluitertijd 1/100 sec. Diafragma f/3.6. Belichtingscompensatie van -0,33 EV. Brandpuntsafstand 70mm.

7a en 7b. “Rode paraplu’s” uit “Flood in Venice”. Fragment.

Nacht. Venetië. Winter. Koude, saaie, eindeloze regen met een vlagerige wind is de ergste vijand van de fotograaf. De gevoeligheid van 2000 ISO voor mijn toenmalige Nikon D3 ligt op de grens van goed en kwaad. Het zou dom zijn om de gevoeligheid te verhogen, omdat het frame veel donkere plekken bevat waar gewoonlijk korrels en gekleurde ruis ontstaan. Ruis wordt verdeeld in twee soorten: kleur en luminantie. De eerste verschijnt als heldere blauwe of rode stippen op een vlakke achtergrond, de tweede als heldere kleurloze stippen. Dit fragment van het onbewerkte bestand toont duidelijk zowel kleur- als helderheidsruis. In de nabewerkte versie is de ruis bijna volledig verwijderd door de Lightroom-conversie, maar sommige details zijn verloren gegaan.

Nikon D3 camera. AF-S Nikkor 24-70/2,8 G ED IF-zoom. Gevoeligheid 2000 ISO. Sluitertijd 1/25 sec. Diafragma f/3.5. Belichtingscompensatie +0,33 EV.