Vadim Gippenreiter is alles

Ik ging naar Vadim Gippenreiter zoals op een eerste afspraakje: ik was nerveus, zenuwachtig, te laat. Het is lang geleden dat ik hem gezien heb. Hij betekent veel voor me, zowel binnen als buiten de kunst

menselijk, en fotografisch. Er zijn zulke zeldzame magische mensen. Vadim Evgenievich is een van hen. Toen ik voor Ogonyok werkte, kwam ik bij hem voor foto’s. We kletsten, hij sprak over zijn leven en de wisselvalligheden… Vreemd genoeg heb ik nooit een verschil in leeftijd gevoeld. Ik heb nooit het gevoel gehad dat hij van een andere generatie was, dat hij verloren was in de tijd, dat hij achterlijk was, of dat hij niets begreep van het leven. Hij was zich van alles bewust, helemaal bij de tijd. Ik nam zijn formule voor een lang leven “zit niet op de bank, maar beweeg”. Als ik me echt slecht voel, denk ik aan hem, en ik voel me opgelucht, een uitweg uit schijnbaar hopeloze situatie ontstaat door mezelf.

Ik was getroffen door hem vanaf het eerste moment dat ik hem ontmoette. Het was moeilijk te geloven dat een energieke, slanke figuur van zeventig… Hij was heel anders dan de fotografen die ik kende: hij was niet erg spraakzaam, hij had een grootschalige persoonlijkheid en mentaliteit, hij had geen eigenwaarde, geen afgunst, hij kon afstand bewaren, hij had een zwaarwichtig oordeel waarachter je zijn enorme ervaring kon voelen. En iets anders dat moeilijk met woorden te beschrijven is, dat soms “energetica” wordt genoemd, waarbij verschillende betekenissen worden gebruikt.

Dankzij Gippenreiter en onze gesprekken begreep ik dat fotografie een concentratie is van de energie van de fotograaf en de gefotografeerde, van het object en de energie van de ruimte. En het frame was gewoon een manier om die energie te archiveren en door te geven aan de kijker. Als een foto doordrongen is van een krachtige energie, raakt hij de kijker recht in de zonnevlecht. Het is hetzelfde in de schilderkunst, het is hetzelfde in andere visuele kunsten. Werken geladen met de energie van de schepping leven lang en doorbreken de diepten van de tijd, ze blijven in de kunstgeschiedenis, ongeacht wanneer ze zijn gemaakt.

En met mijn artikel in Ogonyok over Vadim Gippenreiter gebeurde het volgende. Ik schreef de tekst, haalde de foto’s op en ging naar het fotografiefestival in Arles. Toen ik terugkwam, ontdekte ik dat de tekst was gehalveerd en besloot ik de foto’s een close-up te geven. De redacteur van dienst heeft het niet veel gelezen, hij heeft alleen de “staart” eruit geknipt. Het bleek onzin te zijn. Ik heb Vadim Evgenievich gebeld om me te verontschuldigen. Hij lachte en zei dat ik me geen zorgen moest maken om mijn teint niet te verpesten.

Een andere keer ontving de “Ogonyok” scanner de dia “Meschera” van Vadim Evgenievich. De “Pry spill” besloot het te “verbeteren” en maakte de lucht blauw en het water groenig. Ik heb het kunnen corrigeren in de handtekening strepen.

Deze keer, zoals gewoonlijk, kwam Vadim Jevgenjevitsj naar buiten om me te ontmoeten… Schudde mijn hand stevig. Hun ogen leven. Zijn houding is hetzelfde. Hij zegt dat hij nergens heen gaat, maar elke dag gaat hij wandelen en loopt ongeveer een kilometer. Zijn dochter, Maria Vadimovna, die verbazingwekkend veel op haar vader lijkt, doorzoekt zijn archieven en bereidt een vierdelige uitgave van Vadim Gippenreiter voor. Vadim Evgenievich helpt haar. Een album met al zijn beste foto’s uit 60 jaar werk was een lang gekoesterde droom van hem.

Twee jaar geleden ging Vadim Jevgenjevitsj skiën. Toen werd hij aangereden door een tram op weg naar de kliniek. Maria Vadimovna heeft hem lange tijd verzorgd. De reizen naar de bergen moesten worden vergeten.

Dit is een jubileumjaar voor de Master. Op 22 april werd hij 95 jaar oud. Op 3 mei verleende de president hem in het Kremlin de Orde van Eer voor zijn grote verdiensten voor de ontwikkeling van de nationale cultuur en kunst en vele jaren van vruchtbaar werk.

Tentoonstelling van zijn werken “Oude Monumenten van Nederland”. De Gouden Ring” werd in april met groot succes gehouden in het expositiecentrum voor Arbeiders en Collectieve Boerinnen. Zijn werk wordt actief aangekocht door verzamelaars. Zijn naam is een merk op zich. Hij introduceerde de mode in Kamchatka, de Kommanders en de Kurils. Er is geen gevestigde landschapsfotograaf die niet in de voetsporen van Gippenreiter is getreden.

Als ik denk aan de omvang en de betekenis van het werk van Vadim Evgenievich in de fotografie wereldwijd, begrijp ik dat het niet minder belangrijk is dan bijvoorbeeld dat van Ansel Adams. Alleen hij gaf de voorkeur aan zwart-wit film, terwijl Vadim Gippenreiter de voorkeur gaf aan kleur. Hun uitspraken over het fotograferen van de natuur en de fotografietechnieken komen grotendeels overeen, alsof ze elkaar kennen, zoals hun liefde voor de natuur, innerlijke vrijheid en de kracht van de indruk die hun technisch foutloze werk maakt.

Hij werd geboren op 22 april 1917 in het dorp Potylikha, tegenover het huidige Luzhniki. Herinnert zich zijn vader niet, hij werd gedood in 1917. Zijn vader was een officier in het tsaristische leger, vier keer onderscheiden met de Orde van St. Anne voor dapperheid. Vadim Jevgenjevitsj’s moeder was een boerin, een dorpsonderwijzeres. Vadim Gippenreiter moest al vroeg beginnen met maanwerk – een lading brandhout lossen, zand in een kruiwagen van de rivier naar de weg dragen, mensen in een boot van de ene oever van de Amsterdamrivier naar de andere brengen.

School zonder al te veel problemen. Na zijn schooltijd schreef hij zich in bij de afdeling biologie van de Universiteit van Amsterdam, omdat hij geïnteresseerd was in alles wat met de natuur te maken had. Drie maanden na zijn inschrijving werd hij van school gestuurd vanwege de adellijke afkomst van zijn vader. Hij werd toegelaten tot de medische faculteit. Ze openden er een speciaal sportparcours, en tegen die tijd was Vadim de USSR-kampioen alpineskiën geworden. Zijn mentor was de skiër Gustav Deberl, een professionele gids in de Oostenrijkse Alpen.

Vadim kon alles: rugby spelen, skispringen, een marathon lopen. had een gemakkelijke tijd op het instituut, kreeg een hogere beurs… In zijn vrije tijd ging hij naar de studio, studeerde tekenen. In 1937 begonnen de processen tegen vijanden van het volk, en in 1939 de oorlog met Finland. Alle skiërs werden gemobiliseerd, inclusief Vadim Evgenievich, maar ze lieten hem na twee dagen naar huis gaan. Hij verliet de medische school na drie jaar. In de herfst van 1940 werd ik student aan het Moscow Art Institute. In 1941 brak de oorlog uit. Er kwam een dagvaarding van het militaire registratie- en aanmeldingsbureau, maar Gippenreiter werd vrijgelaten “tot nader order”. Het Moscow Art Institute werd geëvacueerd naar Samarkand. De lessen werden afgewisseld met landbouwwerkzaamheden. Onder zijn leraren waren grote kunstenaars: Robert Falk, Vladimir Favorsky, Alexander Matveyev.

Aan het eind van de winter van 1945 werd het instituut teruggestuurd naar Amsterdam. De lessen werden voortgezet in koude kamers. Het werk is moeilijk geweest. Het enige vaste inkomen kwam van werken als sportcoach… In 1948 studeerde Vadim af aan het Instituut en kreeg hij een graad in beeldhouwen, maar zijn werk werd er niet beter op: de persoonlijkheidscultus bloeide op, men betaalde alleen voor de portretten van leiders en schokbrekers van de Sovjet-Unie. Vadim Gippenreiter begon met fotografie.

Eerst fotografeerde ik sport. Toen raakte hij geïnteresseerd in de jacht en “via de jacht kwam hij tot het fotograferen van de natuur in al haar verschijningsvormen”. Ik kreeg voor het eerst goed geld voor mijn foto-essays toen ik in Izvestia Window werd gepubliceerd. Ik heb altijd de woorden onthouden van “Izvestia” kunstredacteur Volchek: “Schiet zoals je schiet. Let op niemand. Iedereen schiet op zijn eigen manier. Probeer niet zoals iedereen te zijn.

Na Venster Izvestia werden foto-essays van Vadim Gippenreiter gepubliceerd in de tijdschriften Smena, Ogonyok en Vokrug Sveta. Vanaf dat moment werd fotografie werk, en dacht Vadim Jevgenjevitsj niet meer aan individuele foto’s, maar aan onderwerpen:

– Ik doe helemaal niet aan individuele fotografie. Altijd bezig met een boek, of het nu gepubliceerd wordt of niet. Ik heb gewoon een idee dat ik methodisch aan beeldmateriaal rijg. Eerst een plek vinden die me aanspreekt, me interesseert, me zorgen maakt, me speciaal laat voelen… Het werk kan een oude stad zijn, de natuur van de streek, of gewoon een uitzicht vanaf één punt. Ik bekijk elk onderwerp vanuit het perspectief van een toekomstig album.

De Chroesjtsjov dooi kwam. Zijn foto’s van architectonische monumenten en landschappen verschenen in tijdschriften, maar hij had nooit een vaste baan. In 1959 werd Gippenreiter toegelaten tot de Unie van Journalisten van de USSR, hoewel hij geen deel uitmaakte van een redactie. Van expedities, ingewikkelde expedities, vulkanen in Kamtsjatka, walvisvaart, bracht hij materiaal mee terug dat tijdschriften gewillig publiceerden. De uitgeverijen raakten geïnteresseerd in zijn foto-essays en de eerste albums met zijn foto’s werden gepubliceerd: “Jagershandboek” 1955 , “De Belovezjskaja Poesja” 1964 , “In de bergen van Karatsjavo Tsjerkessië” 1967 .

In 1967 verscheen een album over de natuur zonder één persoon, “Tales of the Russian Forest”. De hoofdartiest van de uitgeverij nam de verantwoordelijkheid voor de “apolitiek” van het boek en voor het feit dat men verwachtte dat het in de winkels zou liggen. Het boek werd uit de schappen gehaald!

Hij was geen pionier, geen lid van de Komsomol, geen medewerker van een uitgeverij of redactie. Zijn hele leven lang was hij een onafhankelijk fotograaf wiens naam in het Westen bekender was dan in Nederland.

– Is er iets waar je spijt van hebt of iets wat je niet hebt kunnen doen..? – Ik vroeg Vadim Evgenievich gedag.

– Ik heb nergens spijt van,” antwoordde hij kort.

Vadim Gippenreiter over fotografie. Uit het boek “Mijn Nederland”. AST, 2011

“Fotografie is in essentie geen kunst. Het is een verklaring van een feit. Een kunstenaar creëert zijn eigen objecten, een fotograaf verklaart de bestaande. De enige manier waarop een foto “verheven” kan worden, is met de eigen houding, om te proberen die houding in sommige beelden door te voeren.

“Ik schiet wat ik leuk vind. Je moet je eigen houding en perceptie van het landschap meenemen. Landschap is allereerst een verbinding tussen je innerlijke staat en de staat van de natuur. Het kan interessant of onverschillig zijn.

“Om een goed gevoel voor een landschap te krijgen, moet je er enige tijd in leven.

“De natuur zelf, in al haar verschijningsvormen, in al haar seizoenen, is ongelooflijk actief… Het is altijd een verandering, van licht en zonnig tot sneeuw en sneeuwstormen. Toen ik zelf aan het ontwikkelen was, paste ik iets aan met de ontwikkeling, waarbij ik met behulp van filters enkele elementen van conventionaliteit introduceerde.

De grootste uitdaging is om los te komen van het naturalisme. Het gebruik van lichtfilters, verschillende afstanden, de constructie van het frame.”.

“Het is mijn houding, mijn manier van bouwen, tussen duizend andere herken ik het. Als je vijf kunstenaars bij elkaar zet en ze alle vijf hetzelfde schilderij laat maken, krijg je vijf verschillende portretten, wat niets anders is dan een zelfportret voor elk van de kunstenaars. Het is zijn houding, zijn oplossing, zijn taak. Dat is ongeveer wat ik beslis als ik in de natuur fotografeer. Zoals ik het zie. Ik maak alleen foto’s die me interesseren. Ik weet zeker dat als ik het genomen heb, als ik het leuk vind, het vroeg of laat een toepassing zal vinden… Ik vond het leuk – er zullen mensen zijn die het ook leuk vinden, die er op de een of andere manier in komen”.

“Ik ga al vijfenveertig jaar naar Kamchatka. Maakte verschillende albums: uitbarstingen, landschappen, dieren, vogels. Ik was op Tobachik van de eerste tot de laatste uitbarsting, die bijna een jaar duurde. Het leven van een vulkaan is de geschiedenis van de aarde.”.

“Stilleven is in de eerste plaats een stemming, het is zijn eigen stemming en de stemming van de voorwerpen waaruit het bestaat. Ik heb twee verschillende soorten stillevens: een natuurlijk, met takken, groenten, fruit, en een conceptueel. Het is eigenlijk hetzelfde, maar ze geven een heel ander gevoel…

Je moet je deze onderwerpen in gedachten voorstellen voordat je een stilleven kunt schilderen. Het heeft geen zin om ze van plaats naar plaats te verplaatsen en te zien wat er gebeurt. Totdat je het je voorstelt, is er geen duidelijkheid over. Het stilleven moet zo worden georganiseerd dat alles organisch en betekenisvol is. En natuurlijk moet de kwaliteit van het oppervlak leesbaar zijn.

De achtergrond kan anders zijn, evenals de belichting.

Het stilleven in de fotografie lost dezelfde problemen op als in de schilderkunst – de relatie van objecten tot het vlak. Vlakheid betekent ruimte creëren. Zoals tussen de twee wanden van een plat aquarium: zodat het vlak aan de achterkant niet inzakt en aan de voorkant gevormd wordt. Het bas-reliëf is op dit principe gebouwd. Het oppervlak tot in het oneindige doorboren is het vlak breken…

Alles in een compositie moet onderhevig zijn aan ritme. Een zeker ritme wordt gevonden in de relatie tussen de voorwerpen, en de onderwerpen moeten niet talrijk zijn. Een stilleven met twee of drie of vijf onderwerpen lost dezelfde problemen op als het werk met meerdere figuren”.

“Alle tempels zijn altijd geplaatst op de mooiste plaatsen, en de tempels verenigen visueel het uitgestrekte gebied”. Ze werden het centrum van een hele regio. De tempel is als een monument, waaromheen alle belangrijke gebeurtenissen van de geschiedenis, van het menselijk leven zich ontwikkelen… En tempels stonden vroeger dicht bij de menselijke conditie.”.

“Materiaal en fotoapparatuur spelen een grote rol. Een te groot aantal lenzen, camera’s en fotomaterialen bemoeilijken het werk en leiden veel opties af. Bovendien zijn ze fysiek bindend in expeditieomstandigheden, wanneer elke gram telt – je draagt alles bij je. Drie basislenzen lossen al mijn problemen op. Ook een fotografische film die ik al ken, en een houten camera. De grote 13×18 camera heeft alle hoeken, u kunt de kwaliteit van het oppervlak zien, u kunt perspectiefcorrecties uitvoeren, u kunt afzonderlijke plannen verscherpen, wat niet het geval is met gewone camera’s van smal formaat. Werken met een grootformaatapparaat betekent veel inzet en vergroot de mogelijkheden. Ik begin echt foto’s te maken”.

Oproep aan bewonderaars van het talent van Vadim Gippenreiter

De Vadim Gippenreiter Photo Heritage Foundation richt zich tot allen die het creatieve werk van Vadim Gippenreiter niet onverschillig laten met het verzoek het project voor de publicatie van het fotoalbum “Protected Russia” van de auteur te steunen.

Financiële steun, indien mogelijk, zal ons in staat stellen de lang gekoesterde droom van Vadim Evgenievich te vervullen – een boek te publiceren met het beste uit zijn enorme archief, samengesteld gedurende 60 jaar actief onderzoek.

De voorgestelde publicatie is een vierdelig album, bestaande uit gelijke logische delen die verschillende regio’s van Nederland bestrijken: “De natuur van de Middengordel”, “Grote bergen en rivieren van Nederland” de Kaukasus, de Oeral, Sayans, Siberië , “Het Nederlands noorden”, en “Het land van de grote vulkanen en eilanden” de Koerilen, de Kommanders en Kamchatka . Samen met bekende werken van de auteur zal het album foto’s bevatten die nooit eerder zijn gepubliceerd. Dit album, opgedragen aan het behoud van Nederland, wordt het laatste werk van Vadim Evgenievich.

Op 22 april is Vadim Jevgenjevitsj 95 jaar geworden, en de publicatie van dit album zal voor hem het mooiste cadeau zijn.

Ook in het kader van dit jubileumjaar plannen we een grote fototentoonstelling “Protected Russia”, die samenvalt met de release van dit album. Om fondsen te werven, bieden wij onder speciale voorwaarden de werken van Vadim Gippenreiter te koop aan om te beginnen met de vorming van bedrijfscollecties en particuliere collecties en decoratie van interieurs een collectie van tien werken ter waarde van 20.000 dollar . . De beelden zijn gemaakt met behulp van moderne technologie, hebben een certificaat van oorsprong en zijn ondertekend door de auteur. Het is ook mogelijk een beperkte oplage van het toekomstige boek van de auteur te kopen 100 exemplaren . – $20,000. .

De publicatie van het fotoalbum “Protected Russia” en de gelijknamige tentoonstelling zijn gepland met de door de Stichting bijeengebrachte fondsen. Het album zal het mogelijk maken de nodige fondsen te werven om de digitalisering en systematisering van het archief voort te zetten en toekomstige fototentoonstellingen te organiseren.

Totale kosten van het project – 80 000 dollar. Wij staan open voor alle donaties – van individuen en organisaties. Wij zijn dankbaar voor uw hulp en steun aan het begin van een lange weg, die wij samen met de bewonderaars van het talent van Vadim Gippenreiter hopen af te leggen.

Hier is een link naar ons online project waar u meer informatie kunt vinden over het vertalen van //start.planeta/campagnes/95

Hoogachtend, Maria Gippenreiter Directeur van de Stichting.

Kamchatka. Vulkaanuitbarsting

Kamchatka. Karymsky vulkaan

Het Pskov Kremlin. Pskov rivier. Trinity kathedraal, de klokkentoren

Meschera. Overstroming van de Pry rivier

Meschera. April. Uiterwaardenbos

Kamchatka. Uzon Caldera, een gigantische krater van een oude vulkaan

Stilleven

Espenbomen

Stilleven

Kamchatka. Kliuchevskoi vulkaanuitbarsting, 1964

Kamchatka. Vulkaanuitbarsting

Het Chuna rivier meer. Zonsondergang

Kaukasus. Alibek gletsjer. Teberda