Inleiding
het werkinstrument van een beeldintensieve digitale fotograaf die nog mobiel was, kon lange tijd slechts 2 of 3 modellen camera’s en twee systemen van lenzen en accessoires gebruiken.
De situatie is nu enigszins veranderd. Sony, dat in 1981 de eerste in massa geproduceerde digitale camera creëerde, de Mavica, profiteerde van acht decennia ervaring van Minolta’s camerafabricage om in 2008 de nieuwe Sony Alpha 900 te introduceren, met een sensorgrootte van 24×36 mm en een resolutie van 24 miljoen pixels.
De prijs van de camera is aanzienlijk lager dan die van de concurrentie, de voorraad compatibele lenzen voor algemene fotografie is meer dan voldoende. Ik kon het uitproberen op een echte expeditie en het vergelijken met de uitrusting die ik al jaren gebruik.
Over de uitrusting
In deze extreme omstandigheden besloot ik niet alleen de nieuwe Sony Alpha 900 uit te proberen, maar het hele Sony systeem, dat een must is voor de reiziger, natuurfotograaf, tuinarchitect of jager. Temeer omdat er een specifieke opdracht is: binnen enkele jaren een fotoalbum maken over het reservaat.
In mijn bagage vond ik twee volledig dubbele sets optiek van verschillende fabrikanten, met een set uitstekende optiek van 15 tot 600mm, en twee verschillende 24×36mm camera’s.
Ik wilde geen strijd der titanen en omdat ik niet gehecht ben aan een van de drie grote merken ik heb met veel modellen van verschillende fabrikanten te maken gehad , besloot ik voor mezelf dat ik mijn persoonlijke agenda zou volgen en wat tijd zou uittrekken om het Sony-systeem te testen. Die plannen waren al in een paar dagen veranderd.
Wat belandde in de expeditierugzak? Ik heb de camera met batterijgreep en twee accu’s, lader voor twee accu’s, groothoekzoom Zeiss 16-35/2,8, standaardzoom Zeiss 24-70/2,8, middengroothoekzoom Minolta ontwerp maar als Sony 70-200/2,8G, nieuwste langhoekzoom Sony 70-400/4-5,6G, snelle telelens Minolta ontworpen als Sony 300/2,8G met twee extenders 1,4x en 2x, en diafragmalens Minolta ontworpen.
En natuurlijk de macrolens, ook een Minolta ontwerp, maar een Sony 100/2.8 met een 1:1 verhouding. Prettig was de beschikbaarheid van handleidingen en beschrijvingen, niet alleen voor de camera maar ook voor alle optiek op de Nederlands site van de fabrikant. En het is geen lachertje, want het bedieningspaneel van de 300/2.8G telelens vereiste bestudering van de handleiding.
De handleiding van de camera vereiste ook studie, want de menuterminologie staat vol met obscure acroniemen. Vooral de delen over het controleren van tracking focus, focusgebieden. Ik had de bediening van de camera vrij snel onder de knie, gelukkig is bijna elk orgaan verantwoordelijk voor slechts één functie. Maar natuurlijk zijn er een heleboel knoppen en hendels, allemaal dubbel uitgevoerd op de batterij.
Voor gebruikers van een van de alternatieve systemen vergt het enige oefening om de ontspanknop in te drukken in plaats van de belichtingscompensatieknop, zoals ik op mijn eerste dag deed. Op het kleine bovenste display wordt weinig informatie getoond en het is onmogelijk om in één oogopslag, zonder op een knop te drukken, te zien in welke opnamestand, autofocus of witbalans de camera staat.
Alles is alleen te zien op het grote kleurenscherm, dat van uitstekende kwaliteit is. Nog opvallender is de zoeker, die 100% van het beeld toont, en het pentaprisma, dat zeer helder is en geschikt voor handmatige scherpstelling, zelfs met donkere lenzen.
De keuzeknop is zeer duidelijk vergrendeld en is zelfs in extreme omstandigheden nooit van positie veranderd. De “flitsschoen” van de camera voor de bevestiging van externe accessoires heeft een eigen ontwerp, waardoor het moeilijk is studioaccessoires van soortgelijke apparatuurfabrikanten te gebruiken.
U kunt studioflitsers alleen synchroniseren met een PC-aansluiting of de FA-ST1AM. Over het geheel genomen vond ik de bediening van de camera zeer gebruiksvriendelijk, en ik vond ze zeer aangenaam voor ontspannen opnamen wanneer ik de tijd heb om na te denken over wat ik doe.
Het is tijd voor de optische test, die de eerste ontdekkingen oplevert… De constructie van beide Zeiss lenzen was alleen maar positief onder de indruk. Behalve dat het uiterlijk van de lenzen zo op elkaar lijkt dat je de naam moet lezen om de juiste te kiezen.
Voordat ik op een meerdaagse reis ging, fotografeerde ik een dag lang een standaard landschap met alle lenzen van verschillende systemen vanaf een statief, in RAW-formaat, om elk lenspatroon te evalueren en het toevalselement te elimineren.
Uit een vergelijkende test is gebleken dat de 16-35 mm en 24-70 mm lenzen een zeer goede beeldkwaliteit hebben, realistisch en stabiel werken bij alle diafragma’s, inclusief de volledig geopende, en visueel superieur zijn in het weergeven van fijne details aan alle zoomlenzen van dezelfde naamreeks van het bedrijf dat ik bezit.
Alleen de lenzen met een vaste brandpuntsafstand konden betere resultaten laten zien bij vergelijkbare diafragma’s. Dus om gewicht en ruimte te besparen heb ik al mijn soortgelijke lenzen van de fabrikant van huislenzen thuisgelaten.
Laten we nu de long-focus optiek proberen. De Sony Minolta 70-200/2.8 G had een geweldig resultaat, maar zoals verwacht verloor hij alle helderheid toen ik de extenders 1,4x en 2x aanbracht. Hier neemt de nieuwe 70-400/4-5,6 G zoom de leiding.
Opnieuw toonden stabiele en hoogwaardige beelden bij alle brandpuntsafstanden aan dat dit objectief kan worden gebruikt voor de jacht op foto’s, wanneer gewicht en formaat belangrijk zijn.
En voor mij zal deze parameter zeer belangrijk zijn, omdat de gemiddelde verplaatsingssnelheid door onbegaanbaar moeras met rugzak 1 tot 4 km per dag bedraagt, en dat is vergelijkbaar met het oversteken van bergkammen.
De snelle Sony 300/2.8G was verrassend traag. Ik zou deze dure lens niet aanraden voor een volleybal- of tennisfotograaf, en hij heeft ook geen praktisch nut voor de jacht. De scherpstelsnelheid laat je niet toe je onderwerp te grijpen en dan in slepende focus te sturen zoals veel langere en snellere concurrerende systemen.
De Sony 100/2.8 Macro is zeer tevreden met zijn uitstekende kwaliteit en soepelheid bij alle diafragma’s, inclusief volledig open, wat belangrijk is voor populaire macro-, natuur- en studiofotografie van bloemen, druppels en halo’s. Zeer trage scherpstelsnelheid en motorgeluid is een worsteling als je bewegende insecten filmt, dus dit glas kan het beste gebruikt worden voor mooie stilstaande beelden.
Schieten
Uit deze indrukken ontstond de stijl van de expeditie. De zeer lange zooms en snelle macrolenzen bleven bij de camera die ik al jaren gebruik, en alle groothoekoptieken en de compacte Sony 70-400G lens voor cross-country-, boot- en moerasfotografie kwamen alleen uit het Sony systeem.
De camera heeft zijn eigen bijzonderheden. Zoals duidelijk werd, is dit geen reporter’s machine. Hij is niet erg snel, maar de autofocus is fenomenaal nauwkeurig. Van de meer dan 4000 duizend gemaakte beelden, zijn er nog nooit onderwerpen onscherp geworden door een camerafout. Interessante keuze van scherpstelpunt algoritme.
In het menu kunt u instellen welke scherpstelmodus wordt gebruikt: wide-area naar mijn mening oncomfortabel , het centrale punt het meest nauwkeurig en handig en selecteerbare joystick van 9 opties. De joystick blijft voortdurend haken aan de details van de kleding of de duim van de fotograaf wanneer deze de camera vasthoudt, wat onwennig is. Daarom gebruikte ik alleen het centrale focuspunt…
De matrixstabilisator was zeer nuttig om trillingen te voorkomen. Veel scènes in een bewegende boot, in een golvend moeras, waar geen mogelijkheid is om een statief te gebruiken, zou ik zonder deze functie niet kunnen fotograferen. Jammer dat een dergelijke stabilisator niet erg nuttig is bij het werken met lange lenzen, wanneer de camera bijna niet van positie verandert en de stabilisator niet in werking treedt omdat de voorkant van de verafgelegen zware lens trilt, zoals dat gebeurt bij het werken met een statief vanuit een vast standpunt.
Hier had ik het voordeel van een ontspanvertraging van twee seconden bij het oplichten van de spiegel, maar ik wou dat het voor de zekerheid ook met een vertraging van tien seconden kon. Continu fotograferen, vooral met vliegende vogels, was geen probleem 5 fps met een RAW-bestand van 36-40 megabyte en ik kon werken in bursts van 14-15 opnamen, wat geweldig is. Maar het vereist grote en snelle geheugenkaarten. De kwaliteit van de optiek en de sensor maakt een aanzienlijke kadrering mogelijk, wat weer belangrijk is bij het fotograferen van wilde dieren en vogels.
Avondlandschappen met de zon in het kader en sprankelend water tegen het licht zijn zeer geholpen door de optimalisatie van het dynamisch bereik. Om het resultaat niet alleen op het camerascherm maar ook op de afdruk te zien, moet u natuurlijk in JPG-formaat fotograferen of de native ARW-converter van Sony gebruiken.
Het werkte voor mij: In bijzonder gevoelige gevallen, wanneer het verschil in helderheid te groot was, gebruikte ik niet de gebruikelijke Capture One software, maar de Image Data Converter SR 3, die erg handig is en, wat nog belangrijker is, vertaald is in het Russisch.0. Een paar aardige dingen over de software.
Alles is volledig vertaald in het Russisch, en wanneer u het stuurprogramma installeert, kunt u een voorbeeld van de RAW-bestanden zien vanuit Windows Verkenner. Het kostte me een paar minuten om de converter onder de knie te krijgen, en het werken met individuele frames is zeer snel en comfortabel.
Conclusie
Na een kennismaking van een halve maand met de camera heb ik enkele duizenden foto’s gemaakt en een algemeen begrip van de technologie gekregen. Ik heb niet geworsteld met de camera, de kwaliteit van bijna alle optiek is onberispelijk, en de foto’s zijn precies zo geworden als de fotograaf zag en dacht.
Bij het converteren van de beelden heb ik de kleurbalans nauwelijks hoeven te wijzigen, de automatische witbalans werkt zeer goed, de belichtingsmeting heeft nooit gefaald, de histogrammen zijn vloeiend en dalen gestaag naar de randen toe. De werk ISO-instellingen die ik gebruikte lagen tussen 100 en 800, en ik vermeed het gebruik van hogere gevoeligheden vanwege de ruis die ze maken.
Oplaadbare batterijen hebben voldoende capaciteit om om de dag opgeladen te worden terwijl de camera meestal aanstaat. Zoals ik al eerder zei, betekent camerabesturing het controleren van alle bedieningselementen, zodat je went aan een lange sluitertijd.
Ik denk dat voor een landschapsfotograaf, voor een geënsceneerde bruiloft, voor studiofotografie, voor een wandelaar – overal waar je geen heel snel scherpstelsysteem en geen ultralange lenzen nodig hebt, dit een heel goed systeem is, en de kwaliteit van de Zeiss-lenzen maakt het uniek.
Het enorme assortiment lenzen en accessoires van Minolta is nuttig voor toepassingen, en de sensorkwaliteit is voldoende voor het maken van hoogwaardige foto’s van vrijwel elk formaat.
De auteur bedankt Sony voor de geleverde apparatuur, de Alliance of Nature Photographers en de medewerkers van het natuurreservaat, Oxana Alexandrovna Shemyakina en Mikhail Sergeevich Yablokov, voor hun hulp bij de voorbereiding van dit artikel.
Beeldtests
Oksana Shemyakina, DSc Biologie , ornitholoog van het reservaat, mijn gids in de wereld van vogels en moerassen. Een mooi meisje en een grote enthousiaste wetenschapper. Sony 70-400 lens, brandpuntsafstand 160mm, ISO 200, f5.6, 1/100 c, Super SteadyShot beeldstabilisator toegepast, tegenlicht zonder gebruik van zonnekap, waaruit de hoogste kwaliteit optiek blijkt.
Het land van de ondoordringbare wetlands. Onder de waterlaag bevindt zich een natte veenlaag van meerdere meters die zich sinds de laatste ijstijd heeft opgehoopt. Het veen is op sommige plaatsen tot tien meter dik, en verbergt misschien de skeletten van gigantische herten. Zeiss 16-35, ISO 200, f22, 1/30 sec.
Gorelik. Tientallen jaren geleden woedde er een veenbrand aan de rand van het Polisto-meer… Het bos was dood, ondergelopen, omgevallen en werd een grote korhoenderstroom, waarvan het gerommel mijlenver te horen was.
Zeiss 16-35, ISO 80, f11, 1/80c.
Zonsopgang op de Hlavica rivier. Op weg naar een hut. Om de lucht vast te leggen zonder de textuur en kleur van het berijpte gras op de voorgrond te verliezen, werd Dynamic Range Enhancement op + 3 gezet. Sony 70-400 lens, f8, 1/640 sec, ISO 200, Super SteadyShot aan. Belichtingscompensatie van -0 ter compensatie van het effect van de dynamic range optimiser.7. Een visuele controle op het LCD-scherm hielp me de juiste belichting te vinden. Beeldgegevensomzetter SR Ver. 3, aangezien de verwerking met de vertrouwde Capture One-converter complexe curven vereiste, maar het resultaat nog altijd slechter was dan met de software van de fabrikant. Dynamic range optimiser werd gebruikt bij de opnames.
Mistige ochtend in de Grievous Gorge. Ik naderde de hut waar ik de zeldzame grote wulpse oeverloper fotografeerde, een unieke vogel die is opgenomen in het Rode Gegevensboek, en keek toe hoe de wind door dikke mistlagen scheurde. Het statief zat al in het rolgordijn onder de grote telelens en kon niet worden gebruikt. Genomen voor zonsopgang, brandpuntsafstand 300mm, Sony 70-400 lens, ISO 400, f7.1, 1/30 sec. Super SteadyShot op.
“Vechthouding”. De fotograaf moet veel tijd doorbrengen in zo’n schuilplaats, en de fotosessie moet voor zonsopgang plaatsvinden. Vroege ochtend ISO 400, f7.1 en 1/40c.
Graskikkers paren.Ondanks hun schijnbare toegankelijkheid zijn kikkers zeer schuw tijdens het broedseizoen. Het vastleggen van hun natuurlijk gedrag is dus alleen mogelijk met een telelens, die op zeer korte afstand kan scherpstellen. De Sony 300/2,8G lens in combinatie met de 1,4x teleconversie maakt dit mogelijk, en de totale brandpuntsafstand van het systeem wordt 420 mm. Ik beperkte het actieve scherpstelgebied tot 2 à 3 meter met behulp van de telelensbediening en kreeg een grote winst in AF-snelheid. ISO 200, diafragma 11, sluitertijd 1/100 sec, lens liggend op een zandzak om trillingen te verminderen, Super SteadyShot aan.
Duizenden grijze padden in een paar aprildagen staan te trappelen om hun geslacht voort te zetten, en verzamelen zich van overal in het moerasbos naar de paar ondiepe en warme poelen. Bij macrofotografie is het wenselijk een lage gevoeligheid te gebruiken, dus ISO 100, f16 om een aanvaardbare scherpte te krijgen in de ogen van beide protagonisten, 1/15sec, met trillingen opgevangen met Super SteadyShot. 100/2.8 macro lens.
Witte ooievaars op een nest. Sony 300/2.8G lens gekoppeld aan een 1.4x teleconverter. Totale brandpuntsafstand 420mm. Alle camerafuncties blijven behouden, inclusief autofocus. Handheld opnamen bij helder weer, Super SteadyShot werd gebruikt om de trillingen van de zware lens te stabiliseren. ISO 100, 1/320 s, f10. Wanneer de teleconversielens is bevestigd, wordt het maximale diafragma verminderd tot 4, en om het effect van de teleconversielens op de beeldkwaliteit te compenseren, werd het diafragma verminderd tot 10.
Koekoeksvlas mos en het blad van vorig jaar. Bijna 1:1 macro-opnamen met statief. Achtergrondverlichting. Uitstekende optische kwaliteit en uitstekende achtergrondonscherpte. ISO 100, f10, 1/8 sec, 10 sec zelfontspanner vertraging om cameratrilling te verminderen. 100/2.8 macro lens.
Een kudde elanden, nooit
Geen zicht op een persoon,
aan de rand van het moeras
in het verlaten dorp Ratcha.
De groep wetenschappers en fotograaf waren in het open zicht in het moeras. Hun aanwezigheid wekte de interesse van een kudde elanden, en zij kwamen naar buiten om de onbekende vreemdelingen te observeren. Ik had de mogelijkheid om tot op 30 meter te komen. Ik had geen vaste grond onder mijn voeten en zat tot mijn middel in het moeras, mijn handen trilden verraderlijk; de Super SteadyShot beeldstabilisator redde de situatie. Sony 70-400 lens, 400mm brandpunt, ISO 400, f9, 1/500s.
Een kievit nestelt zich op de door brand verschroeide grond.
Met behulp van stalkingtechnieken en het gedrag van deze steltloper op het nest, was ik in staat om dicht bij de wintertaling te komen op 4 meter en de vogel recht in de ogen te kijken. Sony 300/2.8G lens gekoppeld aan een 2x teleconverter. Totale brandpuntsafstand 600mm. Alle camerafuncties blijven behouden, inclusief autofocus. Lens rust op een zandzak om trillingen te verminderen. ISO 400, f8, 1/1000 sec.
.
Een toevallige ontmoeting op de hei. De bewoners die niet de gelukkige eigenaar zijn van een gemotoriseerde diesellocomotief reizen over het verlaten smalspoor, “op palen” zoals de plaatselijke bevolking zegt. Vitaly en zijn vrienden waren op weg naar de afgelegen Pylka rivier om te vissen, en nodigden mij vriendelijk uit om mee te gaan. Sony 70-400 lens, 330mm brandpuntsafstand, ISO 200, f7.1, 1/200 c.
Een troep smienten vervolgt zijn weg naar de Noordpool. Demonstratie van tracking autofocus. Lens legde een zwerm vogels vast en bleef scherpstellen tot ze in de horizon verdwenen. Sony 70-400 lens, brandpuntsafstand 400 mm, ISO 100, volledig open diafragma, uitsnede van ongeveer 1/10e van het beeld toont de hoge kwaliteit van de sensor, 1/800 sec, fotograferen uit de hand, tracking focus.
Een dorp waar een beer woont. De laatste inwoners van Ratcha verlieten het dorp 30 jaar geleden… De huizen staan nog overeind, het is moeilijk voor de toevallige toerist om hier te komen, en de verwilderde appelboomgaard geeft onderdak aan een beer die nauwelijks mensen kent. Ze zeggen dat het je kan doen afvragen hoe een fotograaf smaakt… Zeiss 24-70, 24mm brandpuntsafstand, ISO 200, f13, 1/125s.
Polisto Meer. Natuurmonument. Dynamic Range Enhancement met Exposure Level + 4 werd ingeschakeld om de lucht vast te leggen zonder het patroon van de takken op de achtergrond van de zonneschijf en de voorgrond te verliezen. Sony 70-400 lens, ISO 400, f8, 1/1600 c. Belichtingscompensatie van +0,7 werd toegepast ter compensatie van de effecten van de zon op de automatische. Visuele controle
Het LCD-scherm helpt u de juiste belichtingsinstellingen te vinden.
Hoe presteerde de Sony Alpha 900 DSLR in het filmen van de Alpha groep in een natuurgebied?