Overzicht van fotografische werken van Alexander Gronsky

Landschap als reproductie van de wereld door Alexander Gronsky

.

Geboren in 1980 in Tallinn, Estland. Woont sinds 2006 in Amsterdam. Lid van het Fotografenagentschap sinds 2004. Werkt voor de pers en in opdracht van grote bedrijven en non-profitorganisaties. Gepubliceerd in Esquire, Poster World, Wallpaper UK , Newsweek USA , Art+Auction USA , Conde Nast Traveller USA , Le Monde 2, Geo, Economist, Business Week USA , Vanity Fair Duitsland , Stern, Spiegel, Big City, AD, Ojode Pez en Intelligent Life UK . Photographer Gallery lid sinds 2007.

Zuid-Tushino. Amsterdam, 2009.

Met dank aan de galerie.Fotograaf

Persoonlijke tentoonstellingen: 2011: “Mountains and Waters”. L’Escale Gallery, Frankrijk 2011: Grens en achtergrond. In het kader van het 4e Internationale Fotokunstfestival in Bielsko-Biala, Polen 2011: “Grens”. Voor het International Photography Festival in Bogota, Colombia 2011: “The Frontier”. Aperture Gallery, New York 2010: Foam Paul Huf Award 2010. Foam_Fotografiemuseum, Amsterdam 2009: “Border”. Photographer Gallery, Amsterdam 2008: Achtergrond. Photographer Gallery, Moscow Awards: 2011: Winnaar van de Prix Photographique Ville de Levallois-Epson 2010: Winnaar van de Foam Paul Huf 2009: Winnaar van de Aperture Portfolio Prize 2009: Opname in Critical Mass Top 50 2009: Grand Prix in de Silver Camera Awards in de categorie Events and Everyday Life 2009: Gekozen door Foam International Photography Magazine voor het speciale nummer Talent 2009: Eerste prijs in de Linhof Young Photographer Award 2008: Winnaar van de Nederlands Kandinsky-prijs voor hedendaagse kunst 2004: Finalist in de prestigieuze Ian Parry Award for Documentary Photography in het Britse tijdschrift Observer 2003: Deelnemer aan de World Press Photo Masterclass. Joopa Swarta, Nederland 2000-2002: Drie eerste prijzen bij Nederlands persfotowedstrijd. De werken van Alexander Gronsky bevinden zich in de collecties van Foam_Fotografiemuseum Amsterdam , Statoil Stavanger ; Israel Museum Jeruzalem , Galerie.Fotograaf Amsterdam , in particuliere collecties in Nederland en daarbuiten. vertegenwoordiger van de jongere generatie fotografen, zij die het digitale tijdperk van de fotografie hebben omarmd… Des te verrassender vanwege zijn benadering van de klassiekers en zijn verlangen om het klassieke landschap te herinterpreteren. Om er nieuwe betekenis en realiteiten in te blazen. Zijn tweedelige panorama’s in de serie Water en Bergen verwijzen de kijker naar de traditie van Chinese rollen; zijn nieuwe project, Pastorale, naar de schilderijen van Vlaamse kunstenaars. Herkenbaar, zijn stijl wordt bepaald door kosmische afstandelijkheid. Het is begrijpelijk voor kijkers overal ter wereld, of het nu in China, Australië, Colombia, Frankrijk, Italië of Polen is. Hij won zijn eerste prijzen voor documentaire fotografie toen hij twintig was. Zijn “Frontier” serie is meteen beroemd en commercieel succesvol… Ze praten en schrijven over hem, ze bestuderen zijn werk. Volgens Simon Njami, onafhankelijk curator, kunstcriticus, essayist en docent aan de Universiteit van San Diego in Californië: “Gronsky blaast de traditie van de documentaire fotografie nieuw leven in. Zijn werk gebruikt een verhaal van “oprechte afstandelijkheid”, dat de hele wereld onthult door middel van de klassieke techniek van de fotografie.

Zijn tentoonstelling “Pastoral” vond plaats in de herfst in de Photographer’s Gallery in Amsterdam. Voor het begin kon ik Alexander een paar vragen stellen.

– Je bent een Estse fotograaf?

– Nee, hoewel ik in Tallinn ben geboren en daar tot mijn zeventiende heb gewoond… De fout van Google: iemand typt mijn achternaam in, ziet dat ik in Estland geboren ben en beschouwt mij dan automatisch als een Estse fotograaf. Je kunt nu Estland/Nederland/Letland schrijven, naast mijn naam. Ik woon nu drie jaar in Riga.

– Wie zijn je ouders??

– Mijn vader komt uit Rostov aan de Don, mijn moeder is een erfelijke Koeban Kozak, maar die hebben niets te maken met fotografie of creatief werk.

– Heb je ergens fotografie gestudeerd??

– Nee, helemaal niet. Na school ging ik naar St. Petersburg en werkte tien jaar als tijdschriftfotograaf.

– Een bevestiging van de bekende situatie: het is gemakkelijk om fotograaf te worden: neem de camera in de hand en je zit in het vak?..

– Nou, ja, ik was de enige gelukkige: ik ontmoette de juiste mensen in het begin die aandacht voor me hadden… Werkte eerst voor het Petersburgse tijdschrift Krasnoye, dat gewijd was aan het culturele leven en ruim voor Afisha opende.

– Wie heeft u precies geholpen, onderwezen, kunt u zeggen??

– Voor de nieuwe generatie fotografen, waartoe ik behoor, is het internet voldoende om informatie te krijgen, doelen te stellen en enige richtlijnen te hebben. Als ik de kans had gehad om in Engeland of Amerika te studeren, had ik mezelf vier of vijf jaar bespaard, maar ik zou liever een ander soort fotograaf zijn geworden. Het is moeilijk te zeggen. Ik ben tot veel dingen alleen gekomen, langzaam..

– Je bent van documentaire fotografie naar artistieke fotografie gegaan..?

– Ja, dat zou je kunnen zeggen, hoewel wat ik doe nog steeds documentaire fotografie is… De aanpak is nogal documentair. Esthetisering is onvermijdelijk. Maar hoe meer ik naar mijn werk kijk, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat het een klassiek landschap is dat van de 17e tot de 21e eeuw is geëvolueerd. Er was een mislukking in de 19e eeuw, toen de schilderkunst niet langer geïnteresseerd was in het landschap als studie van de werkelijkheid, en de fotografie werd meegesleept door het onmiddellijke, het documentaire en andere. Fotografie is volgens mij de meest relevante en handige manier om de wereld te verkennen.

– Je hebt “landschap vermenselijkt”..

– Zonder een spoor van menselijk leven, zonder een mens, heeft een landschap geen betekenis, want voor mij is de essentie van een landschap een soort complexe interactie van een groot aantal elementen. Landschap, en kunst in het algemeen, gaat niet over beslissen wat mooi of lelijk is, juist? Sinds Bruegel is het landschap voor mij een bewijs van de complexiteit van de wereld. Ik denk dat het kader van het genre sinds de tijd van Bruegel niet veranderd is. Mensen vragen me vaak waarom je gebouwen van vijf verdiepingen fotografeert. Nogmaals, voor mij gaat het niet om “mooi of lelijk”, voor mij gaat het erom te begrijpen en te laten zien hoe uniek het allemaal is. Ik heb een gevoel van respect voor deze ongelooflijk complexe realiteit… Alles gaat niet vanzelf, gebaseerd op oorzaak en gevolg.

– Maar uw werken zijn gevuld met licht en harmonie..

– Ik wil de werkelijkheid niet esthetiseren of demoniseren. Neem de gebouwen van vijf verdiepingen: sommige mensen ergeren zich eraan, terwijl anderen ervan dromen er een huis in te hebben. Ze moeten niet worden gemeten in termen van goed en slecht. Ze zijn in ons leven, ze zijn wat ze zijn.

– Hoe kadert u uw werk?? Wat is het belangrijkste in de fotografie??

– Naar mijn mening moeten alle elementen in een landschap op elkaar inwerken. Daarom is er waarschijnlijk een gevoel van afstandelijkheid in het oog. Voor mij is het belangrijk dat alles in het kader “gelijk” is aan elkaar, gelijk en van gelijke waarde, zodat er geen dominantie is… Je moet lang wachten op de juiste conditie en licht.

– Je fotografeert met een digitale camera?

– Nee, nog niet in film, midden en groot formaat. Misschien doe ik mijn volgende project met een digitale camera.

– Je zegt dat je nergens gestudeerd hebt, maar je werk geeft dat gevoel niet. Waar komt de “culturele laag” vandaan??

– Het stapelt zich op. Mijn kennis van kunstgeschiedenis kwam van mijn werk. Als er een vraag komt, graaf je rond en verzamel je informatie, want alles is beschikbaar.

– Wat vinden je ouders van je beroep??

– Normaal, respectvol. Het belangrijkste is om onafhankelijk en creatief te zijn.

– Heb je kinderen??

– Ja, mijn zoon Luca, hij is twee jaar oud.

– Vindt u dat kinderen van jongs af aan fotografie moeten leren??

– Ik weet het niet. Het is een ingewikkeld proces. Ik zie de noodzaak niet.

– Wat is volgens u het geheim van uw succes??

– Succes? Ik ben in het begin. Maar dat hangt af van hoe je succes meet. Als u wilt doen wat u wilt en niet op bestelling wilt werken, zijn er twee manieren. Een: werken als slotenmaker, bankier, taxichauffeur – wat dan ook en in mijn vrije tijd het soort fotografie doen dat ik leuk vind. De tweede manier is om je op de kunstmarkt te begeven. Uiteraard zijn dergelijke foto’s niet interessant voor tijdschriften, niet omdat ze slecht zijn, maar omdat ze van nature geen “tijdschriftstijl” hebben, zolang het geen kunsttijdschrift is. Het is volkomen normaal: er zijn tijdschriften die leven volgens hun businessmodel en hun problemen oplossen, en er zijn fotografen die hun problemen oplossen, en het hoeft elkaar niet te overlappen. Dus als u precies wilt doen wat u van begin tot eind wilt, is de galeriemarkt de enige mogelijke manier om dat te realiseren. Tenminste voor mij. Ik kan niets anders doen. Maar het is een gecompliceerde markt en het is moeilijk om hier over succes te praten… Drie jaar geleden schakelde ik over van tijdschriftenwerk naar galeriewerk. Het is tenminste geen commercieel succes. Drie jaar geleden verdiende ik als tijdschriftfotograaf twee keer zoveel als nu als “succesvolle galeriefotograaf”.

– Galerij helpt bij projecten?

– Ja. We hebben een langetermijnovereenkomst, het is geen commercieel succesverhaal, maar het weerhoudt me ervan te werken als een andere fotograaf, een reclame- of tijdschriftfotograaf bijvoorbeeld.

– En als je een geld verdienend project wordt aangeboden, dan weiger je?

– Niet als het niet te veel tijd kost. Ik heb geen principieel standpunt om niet te werken met tijdschriften of advertenties. Als het project niet al mijn tijd in beslag neemt en me een extra kans biedt voor een galerieproject, neem ik het natuurlijk aan… Maar ik weigerde uit principe werk dat mijn constante betrokkenheid vereist en mij niet toestaat te doen wat ik wil doen. Ik ben niet goed in beide. Fotograaf zijn is een prachtig beroep op zich: je reist, je fotografeert, je ontmoet mensen, je zit in het creatieve proces. Het is dom om te klagen. Dovlatov zei het heel goed: eerst wilde ik een medium en solide schrijver worden, toen besefte ik dat ik niet goed genoeg was, maar meer vraagt God niet. Als ik toevallig in deze wereld leef, waarom vraag ik God dan niet het beste: om te doen wat ik wil? Je eigen criterium zijn..

– En uw eigen rechter… U bent degene die het werk selecteert?

– We hebben drie shows gedaan met de galerie, we bespreken meestal de expositie van tevoren, en er is nog nooit een geval geweest waarin we ruzie hadden of ik in de verleiding kwam om iets te veranderen. Er is veel begrip en vertrouwen.

– Dit jaar heeft u uw project ingediend voor de Kandinsky-prijs?

– Ja, deze is “Pastoraal”, maar het kwam niet eens in aanmerking.

– Echt niet!..

– Het is een wedstrijd, dat is logisch… Een wedstrijd is een grote loterij. Ik heb een paar keer in een wedstrijdjury gezeten en weet hoe willekeurig de keuze kan zijn… Hoe groter de concurrentie, hoe meer willekeurige. Er is een enorme hoeveelheid werk te doen in de kortst mogelijke tijd.

Larissa Grinberg, wiens galerie en het gelijknamige Fotografenbureau Alexander Gronsky vertegenwoordigen, zegt dit over hem en zijn interactie met de auteur:

– Sasha en ik vonden elkaar lang geleden. Aan het begin van de oprichting van het agentschap. Sasha werd al snel de meest succesvolle en gewilde fotograaf… Toen we met hem werkten voor het agentschap, begonnen we te beseffen dat hij niet alleen een goede tijdschriftfotograaf was, maar ook een groot kunstenaar. Het is gezien. In 2008 openden wij zijn eerste tentoonstelling in onze galerie. Toen besloten we met welke groep fotografen we wilden werken, hen steunen en ontwikkelen. Sasha was één van hen. En zo gaat het. De derde tentoonstelling is de meest interessante, de meest conceptuele. Het is schoner, serieuzer dan de eerste. We tonen slechts 15 stukken, dus er is een zuiver conceptueel verhaal. De galerie neemt Sasha veel routinewerk uit handen, wij verkopen zijn werk, wij “beheren” het proces, wij financieren het, wij ondersteunen het zodat het zijn eigen projecten kan doen… Het is heel moeilijk om werk als kunstenaar en tijdschriftfotograaf te combineren: je verliest je concentratie. Wij organiseren ook tentoonstellingen in het buitenland. Sasha helpt ons daarbij, hij is een ideale partner. Maar etiketten, verzending, redactie, aankondigingen, ondersteunende documentatie, contracten – alles wat u nodig hebt voor elk tentoonstellingsproject is op de galerij. Het is een kolossaal werk! De kunstenaar met wie de galerie wil samenwerken moet niet alleen talent hebben, maar ook de kwaliteiten van een partner: niet tegen de stroom ingaan, de galerie helpen. Sasha doet veel: hij stuurt zijn werken naar kunstwedstrijden, hij stelt tentoon.

Wij proberen ervoor te zorgen dat al onze auteurs zoveel mogelijk steun van ons krijgen. Ik begrijp dat er veel jonge auteurs zijn met wie ik zou willen samenwerken, maar ik sla mezelf voor het hoofd omdat ik degenen met wie ik al overeenkomsten en verbintenissen heb, niet mag vergeten. Eerst zij, dan de rest. Trouwens, hoe getalenteerd de jongeren ook zijn, het kost veel moeite om een nieuwe naam te produceren en bekend te maken, om door te dringen tot curatoren, critici. De formule voor succes is als volgt: om de naam tenminste in de hoofden van kijkers en critici te laten beklijven, moeten er drie tentoonstellingen per jaar zijn. Er moeten ongeveer drie jaar zijn verstreken sinds de promotiecampagne van start ging. Trouwens, als je niet van deze auteur houdt, als je niet in hem gelooft, zal niets werken!

Voordat we een tentoonstelling openen, denken we veel na over het concept: we moeten het project afstemmen met de galerie, een verband leggen tussen de tweede tentoonstelling en de vorige, het unieke karakter van het project uitleggen, uitleggen waar het project vandaan komt, met wie de auteur creatief verbonden is, wat hij in de tentoonstelling heeft gebracht, en het concept van de tentoonstelling formuleren voor de kijker en de critici. Wij werken de teksten en concepten zorgvuldig uit en plaatsen ze in de context. Als critici het begrijpen, is het makkelijker voor ons. Het is moeilijk in het begin.

Ik vroeg ook aan Vanya Mikhailov, een jonge fotograaf uit Cheboksary die onlangs terugkeerde van een kunstenaarsresidentie in Düsseldorf. Dit is wat hij zei:

– Als ik mijn werk liet zien, zeiden de mensen altijd: nou, het lijkt op dat van Gronsky. Ik hou van zijn werk. Ik voel me dicht bij de staat die het overbrengt. Ik heb soms het gevoel dat ik me parallel daaraan beweeg, maar op mijn eigen manier. Gransky deed het eerst – en hij deed het goed. Het is een uitgebreide Europese taal die al tientallen jaren bestaat. Grounsky heeft de beeldtaal die hij goed kent genomen en Nederland gefilmd op een manier die niemand ooit eerder heeft gefilmd. En het is begrijpelijk voor Europeanen. Het vreemde is dat het IJzeren Gordijn al lang geleden is gevallen, maar tot nu toe weet niemand wat we hebben gedaan. Er zijn zeer weinig visuele, fotografische, documentaire projecten over Nederland. Westerse fotografen haasten zich naar Nederland omdat het een enorm, onontgonnen gebied is. Een groot eindeloos land met veel zwarte gaten. Je kunt en moet erin werken. Ik keerde terug uit Düsseldorf met het vertrouwen dat ik mijn projecten in Nederland zou doen… De emotionele component van het leven is hier van de kaart. Dit is een sterk kenmerk. Het moet gevoeld en getoond worden. Nederland is een unieke plek om te verkennen.

Mitino. Amsterdam, 2009. Met dank aan

Galerie.Fotograaf

Rostov Veliky, 2006.

Met dank aan de galerie.Fotograaf

Vladivostok IV, 2006. Met dank aan

Galerie.Fotograaf

Yuzhnoe Butovo, 2007. Met dank aan

Galerie.Fotograaf

Brateevo. Amsterdam, 2009. Met dank aan de galerie.Fotograaf

Vladivostok II, 2006. Met dank aan

Galerie.Fotograaf

Nieuw Mytishchi. 2010. Met dank aan

Galerie.Fotograaf

Otradnoye. 2009. Met dank aan

Galerie.Fotograaf

Taininskoye. 2010. Met dank aan

Galerie.Fotograaf

Port Vanino ll. 2008. Met dank aan

Galerie.Fotograaf