Macrofotografie in het wild

Elke fotoshoot begint lang voordat je de natuur in gaat… Je moet eerst aan het verhaal denken, hoe en wat je wilt filmen, en dan de juiste uitrusting klaarzetten. Soms schiet me plotseling een idee voor een opname te binnen – ik schets of teken onmiddellijk een beeld, schrijf op welke cameraparameters ik moet gebruiken. Zulke plotselinge ideeën helpen niet om met één druk op de knop een meesterwerk te maken, maar ze geven de juiste denkrichting aan. Het resultaat kan een heel andere verhaallijn zijn en je krijgt een interessantere opname.

The Martian

g. Staraya Toropa, regio Tver.

Canon 20D, EF 70-300 DO IS USM + DCR 250

1/200s, f/25, ISO 100, 300mm

De foto toont een stinkspin Salticidae . Skunky spinnen hebben een goed gezichtsvermogen. Hierdoor kunnen ze, als ze een prooi van veraf zien, deze besluipen en bespringen. Ze springen van plaats naar plaats en draaien rond, rondkijkend, wat, samen met hun microscopische grootte slechts 3 mm lang het erg moeilijk maakt om een fidgetfotograaf te nemen. Het is niet alleen moeilijk om de juiste hoek en tijd te vinden om scherp te stellen, het is moeilijk om het überhaupt in de zoeker te zien!

Zodra u uw ideeën hebt bepaald, is het de moeite waard een hulpmiddel te kiezen dat u kan helpen ze daarna te realiseren. Mijn ideologie van natuurfotografie is eenvoudig: zo weinig mogelijk techniek en zo veel mogelijk experimenteren met hoek, licht en opnameparameters. Veel fotografen gebruiken veel apparatuur, van diffusors tot complexe verlichtingssystemen. Ja, natuurlijk zorgt het voor een betere beeldkwaliteit, geen schittering en nauwkeuriger licht, maar het beperkt ook je actieradius aanzienlijk. Mijn keuze is om mobiel en reactief te zijn en de minimaal noodzakelijke uitrusting te gebruiken bij opnamen in het veld, vooral in moeilijke omstandigheden.

Ik gebruik nooit een statief. In extreme gevallen, wanneer ik lange sluitertijden wil gebruiken, zoek ik een natuurlijke steun of bevestig ik de camera op de grond, een boom of een rots. Hoe meer flitsers en diffusors u hebt, hoe logger uw systeem wordt, en dus hoe moeilijker het is om het in de juiste posities te krijgen als u onmiddellijk van hoek moet veranderen. Soms is het bij opnamen in een beperkte ruimte een gat in een boom of een spleet niet mogelijk om een externe flitser in de opnamezone te krijgen. Een ringflitser kan helpen door minder artistiek licht te geven, maar u kunt nog steeds de opname maken die u wilt. Dit is een voorbeeld waar kwaliteit moet worden opgeofferd voor het doel.

Gezien de recente trend bij grote fotowedstrijden maakt de kwaliteit van een opname vaak geen verschil voor het oordeel van de jury. Dit betekent dat u op basis van uw prioriteiten moet beslissen welk instrument u wilt gebruiken.

MACROFOTOGRAFIE VAN ULTRAKLEINE OBJECTEN

De “Martian” opname is gemaakt met niet-standaard oplossingen. Ik dacht, wat als ik het macro-element van de macrolens haal en het op de telelens zet?. Ik denk dat het gewoon toeval was, wat weer bewijst dat je alles moet proberen. Dit bleek een betere optie dan het gebruik van een normale macrolens. Door de macro te combineren met de Canon EF 70-300 DO IS USM kon ik inzoomen, wat betekent dat ik de vergroting voor macrofotografie kan veranderen, en een meer onscherpe achtergrond kan krijgen bij langere brandpuntsafstanden zonder dat dit ten koste gaat van de resolutie. Ik was blij met de kleurprestaties van deze optiek. En het gebruiksgemak en de flexibiliteit maakten het paar tot een essentieel instrument in mijn arsenaal. Het meeste van mijn werk is ermee geschoten. Het is ook veelzijdig, want als ik het systeem mee naar buiten neem, verander ik met één handbeweging een macrolens in een telelens en kan ik niet alleen de microkosmos maar ook vogels en dieren fotograferen.

Op een van die reizen naar het platteland gebruikte ik het systeem om een “Mars”-opname te maken met behulp van een externe flitser met een zelfgemaakte reflector van wit karton erop. De flitser werd aangepast met positieve belichtingscompensatie en het hielp me om de basis van de bloemblaadjes van de madeliefjes te laten doorschijnen, wat een gevoel van luchtigheid aan de opname geeft. Maar er is nog een nadeel aan deze techniek: de ongelooflijke moeilijkheid om met de hand scherp te stellen. Het is praktisch onmogelijk om een 3mm model met minder dan 1mm scherptediepte in de zoeker te kadreren, handtrilling niet meegerekend. Je moet de opname nog steeds inkaderen, ervoor zorgen dat de ogen van het onderwerp scherp zijn en de sluiter voorzichtig ontspannen. Door al deze trucs kreeg ik waarschijnlijk een van mijn beste opnames.

Macrostand voor extra grote doelen

Na een tijdje begon ik erover na te denken om een teleconverter toe te voegen aan de hierboven beschreven opstelling om de grootst mogelijke vergroting van insecten te krijgen. Ik verwachtte een verlies aan kwaliteit en diafragma, maar het was geen slecht resultaat. Ten eerste kon ik in een mysterieuze en verrassende microkosmos kijken, die onzichtbaar is voor het menselijk oog, en grote portretten maken van insecten die niet groter waren dan 3 mm. Het bracht me op het idee om een kader te nemen met een langere brandpuntsafstand, zodat ik de zonneschijf in het kader kon vastleggen. Je moest gewoon de macro uit het beeld halen. Zo ontstond het idee voor “Sunset Conductor”.

Ik koesterde deze opname bijna een week lang, tijdens een vakantie op de Krim. Ik vroeg me af wat er zo gestructureerd en naast de zon geplaatst kon worden. Op een avond vloog er plotseling een bidsprinkhaan onze kamer binnen. Ik wist meteen waar het over ging en ging naar het strand om de zonsondergang af te wachten. Nadat ik het model op de wijnstok had gemonteerd, experimenteerde ik met de camera-instellingen. De schoten waren eerst slecht. Soms haalde de wind een tak met een bidsprinkhaan uit het beeld of verloor mijn hand zijn compositie door het gewicht van het zware optische systeem. Ik heb dus veel geleden onder het vastleggen van stilstaande beelden van een felgele zonneschijf met scherpe randen. Maar toen had ik geluk: een kleine wolk aan de horizon bedekte de zon en liet me een paar foto’s maken met wazige randen en een mooie oranje tint.

Onderwerp

De volgende fase in het nemen van een foto is het toevoegen van een verhaallijn. Een mooie, hoogwaardige opname, hoewel een lust voor het oog, raakt geen snaar in mijn ziel. Een opname heeft actie, tragedie of gewoon menselijke emotie nodig. Insecten lijken misschien primitieve wezens, maar ze kunnen ook emotioneel zijn… Door met zijn snorharen te wiebelen en de positie van zijn poten te veranderen, bootst hij onze menselijke bewegingen, houdingen en emoties na en wij moeten proberen hem te vangen. Je moet je onderwerp, zijn gewoontes en reacties goed kennen. Zo kijken bidsprinkhanen de fotograaf nieuwsgierig aan terwijl ze met hun hoofd heen en weer zwaaien, of springen spinnenhorens met een benijdenswaardige regelmaat op de lens, voordat ze op hun poten gaan staan en er zijdelings op zwaaien. Het belangrijkste is een sleutelmoment te kiezen en dat zo vast te leggen dat het dynamiek en emoties overbrengt. Als je de gewoonten van je model kent, heb je geen probleem… Dat was het principe achter “The Guardian of Nature’s Gems”.

Wetende dat spinnenhorens graag naar de camera kijken en, na het richten, op de lens springen, besloot ik van dit moment te profiteren. Het was niet gemakkelijk om deze foto te maken, de spin wilde niet poseren en sprong van de ene grasspriet naar de andere. Zo ging het ongeveer een half uur door. Toen lukte het me eindelijk zijn aandacht te trekken met mijn lens, hij draaide zich om en ik maakte me klaar voor de opname, stelde de spin scherp, drukte op de sluiter – en weg was hij. Hier is het, zittend op de lens. Er ging weer een uur voorbij. Toen hij eenmaal gewend was aan mijn achtervolging, ging de spin zitten en begon rond te borstelen en te porren, het gebied aftastend… Hij sprong lange tijd niet van de grasspriet af, en ik slaagde erin veel veelzijdige opnamen te maken… Ik realiseerde me dat het klaar was voor een echte foto, dus verplaatste ik de regendruppel van een nabijgelegen grasspriet naar die waar de spin zat. Toen begon mijn kwelling opnieuw. Hij probeerde de druppel en keek erin als in een spiegel, en sprong weer weg, en ik zocht een nieuwe druppel en begon geduldig opnieuw. En toen bevroor de spin voor een fractie van een seconde. De druppel is er, de madeliefjes op de achtergrond had ik van tevoren bedachtzaam weggewerkt. Ik kader de opname, vang de scherpte, en zo krijg ik De Bewaker van de Edelstenen van de Natuur.

Wanneer u dieren fotografeert die groter zijn dan 10 centimeter, is het niet altijd gemakkelijk om een macrolens te gebruiken. Bij een kleine diafragmawaarde ontbreekt de scherptediepte over het gehele onderwerp, en bij een gesloten diafragmawaarde ontstaat een te harde achtergrond die de waarneming van de foto als geheel verstoort. Ik gebruik een medium zoom voor dit soort dingen. Het liet me de brandpuntsafstand veranderen, spelen met het perspectief, en liet me de DIFF flexibeler regelen.

Fotograferen in een tropisch regenwoud

Hoewel ik me vooral richt op macrofotografie, probeer ik ook de grotere dieren in beeld te brengen…

Exotische dieren zijn waarschijnlijk het belangrijkste voor mij. Daarom ga ik naar tropische landen. Voor de reis is een uitgebreide informatievoorbereiding nodig. Ik moet het land en de mensen leren kennen. Verken de geografie en de lokale dieren om het volledige scala van bewoners van deze unieke tropische wereld die verbaast met zijn biodiversiteit en kleurrijkheid vast te leggen.

U moet een schatting maken en een gedetailleerde dagelijkse reisroute. Eenmaal daar is het mogelijk om het plan te verfijnen door de plaatselijke bevolking om details te vragen. Ik praat meestal met het personeel en de gastheren van de hotels waar ik overnacht, of met het personeel van nationale parken en natuurreservaten. Ik vroeg hen naar de soorten die ik wilde fotograferen, waar ze te vinden waren en hoe ik er het beste kon komen. Leren over de routes die voor mij als natuurfotograaf interessanter zijn. Ik probeer een zo volledig mogelijk beeld te krijgen van de diversiteit van de locaties die ik als volgende wil bezoeken.

In feite zijn tropische regenwouden de bakermat van de evolutie, een unieke bron van diverse verhalen. Maar het is niet genoeg om een interessante fotoreportage te maken over de plaats waar je heen gaat. Om het plaatje compleet te maken verzamel ik ook allerlei wetenschappelijke informatie over de dieren en planten die ik al gefotografeerd heb. Ik doe dat tijdens de reis, door gidsen en plaatselijke bewoners te vragen en wetenschappelijke literatuur op te zoeken, en na thuiskomst om interessante verhalen en artikelen te schrijven. Het is belangrijk om alles te leren over gevaarlijke dieren, hun gewoonten en habitats.

Junglefotografie brengt, naast alle gevaren van het wild, nog andere uitdagingen met zich mee, niet alleen voor u, maar ook voor uw camera. Wanneer de vochtigheid 100% is, zijn de eerste problemen die u zult tegenkomen het beslaan van het glas van de lens en zelfs condensatie op de sensor, waar u vanaf komt door de camera te drogen zonder de lens. En het redt je niet lang als je onder het bladerdak van het bos blijft.

Toen ik in Midden-Amerika reisde, probeerde ik elke ochtend voordat ik het bos inging alle apparatuur in de felle zon te zetten om al het resterende vocht te verwijderen. Het gebruik van de onderwaterbox was waarschijnlijk de manier om te gaan, maar het was te beperkend. Het is onhandig om de camera-instellingen te manipuleren terwijl hij onder het dikke pantser van de doos zit… Bewaar je spullen met speciale silica zakken die vocht absorberen. Maar zelfs met alle maatregelen tegen het binnendringen van vocht bleven sommige onderdelen van mijn uitrusting de ene na de andere storing vertonen.

Tijdens een reis naar Costa Rica haperde de hoofdflitser af en toe en weigerde radiogestuurd te flitsen. De andere flitser gaat af met een vertraging van één seconde na het ontspannen. Sommige van mijn camerafuncties werkten ook niet meer, en als ik op de knop drukte, leek het alsof hij stopte met werken. Zelfs de ingebouwde flitser weigerde te openen. Daarom is het op elke reis het belangrijkst om alle uitrusting zoveel mogelijk te dupliceren. Ik leerde dit op de harde manier toen in de jungle in Thailand de ontspanknop van mijn camera het begaf, en ik hem pas kon repareren toen ik terug was in Amsterdam. Ik heb nu altijd twee DSLR’s en een digitale camera als back-up bij me.

Tijdens mijn laatste expeditie naar Borneo liep de sluiter van de hoofdcamera in de eerste dagen vast en begon pas weer te werken toen ik thuiskwam, nadat hij was opgedroogd. Toen gingen twee flitsen achter elkaar uit. De eerste had een mechanisch defect door intensief gebruik tijdens jungletochten op grote hoogte. De tweede, misschien door de vochtigheid, of misschien om een andere reden, brandde de condensator door. Uiteindelijk had ik alleen de ingebouwde flitser tot mijn beschikking. Maar zelfs in deze situatie is er een uitweg. Ik bevestigde verschillende witte materialen voor de ingebouwde flitser – om verblinding te voorkomen en het grove schaduweffect te verminderen. Dit verminderde natuurlijk de kwaliteit van de foto’s die ik in de laatste dagen van de reis nam, maar ik gaf niet op en stopte niet met filmen. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat kwaliteit niet het belangrijkste is voor een fotograaf. Het is mogelijk om een unieke foto te maken met een point-and-shoot als je het serieus aanpakt.

Er zijn andere dingen die je kunt tegenkomen als je in tropische landen reist. Door de hoge vochtigheid in regenwouden kan ons lichaam snel uitgedroogd raken en moet het gehydrateerd blijven. Als u van de grond opstaat na het schieten van uw volgende macro, kunt u zich licht in het hoofd en flauw voelen, wat de eerste tekenen zijn van een tekort aan water in uw lichaam. Uitdroging treedt onmiddellijk in, en zelfs als je onlangs water hebt gedronken, kun je de symptomen binnen een half uur weer voelen. Als u voor een paar uur het bos ingaat, moet u zoveel water meenemen als u kunt dragen zonder al te zwaar belast te worden. En drink het de hele tijd, zelfs als je geen dorst hebt.

Neem zeker iets te eten mee. Alles wat droog is, zoals een koekje, noten of een reep chocolade, is een gezonde manier om je energie op te krikken. Immers, als u zich ziek voelt, zult u zeker niet in staat zijn om te fotograferen, uw activiteit zal aanzienlijk afnemen en de tijd die u aan de wandeling besteedt, zal voor niets zijn geweest. In het regenwoud kan elk moment beslissend zijn en je de kans geven om een zeldzaam dier te fotograferen. En veel opnames zijn fysiek zwaar, zoals het beklimmen van een berg of een boom.

Wanneer je voor het eerst een tropisch regenwoud binnengaat, denk je misschien dat het dunbevolkt is of verstoken van leven. Dit is een grote misvatting. Ten eerste zijn alle tropische dieren en insecten meesters in vermomming. Wat kun je anders doen als ze een enorm aantal vijanden hebben?? Ten tweede leven de meeste levende wezens hoog in het bladerdak, met slechts enkele die naar beneden komen…

En ten derde zijn de meeste tropische dieren nachtdieren. De beste tijd om op macrosafari te gaan, of om roofdieren, reptielen of amfibieën te fotograferen, is ’s nachts en in de vroege ochtenduren.

Maar zelfs in de middaghitte kun je, als je de gewoonten van de plaatselijke dieren kent, heel wat interessante onderwerpen vinden.

De meeste insecten, bijvoorbeeld, verbergen zich overdag onder de bladeren. Als je eronder kijkt, vind je veel slaapmodellen.

Sommige soorten nachtkikkers zijn slim gecamoufleerd op de bladeren van palmbomen en struiken. Om ze te vinden, hoef je alleen maar je ogen open te houden en naar alle planten op je pad te kijken. Beweeg langzaam en rustig om de voorzichtige bosbewoners niet bang te maken.

In het Bako National Park zag ik een troep proboscis-apen, of neusneuzen zoals ze worden genoemd, die alleen op het eiland Borneo leven. De neushoorn is endemisch voor de regio. e. alleen hier te vinden. Deze apen zijn erg op hun hoede en houden niet van de aanwezigheid van mensen. Als ze hoog in de bomen zitten en een mens in de buurt opmerken, proberen ze onmiddellijk verder weg te gaan.

In mijn geval raapte de kudde gevallen fruit op aan de oceaan… Ik sloop stiekem naar de kant waar ze langzaam liepen en kroop door de struiken en loerde in afwachting… Plotseling zag ik door het gebladerte de bizarre snuit van hun leider met een enorme bungelende neus. Ik kon maar drie foto’s maken voordat hij opstond en snel wegliep met de rest van de kudde. Het was het geluid van de camerasluiter dat me verraadde.

Ondanks de schijnbare rust is het regenwoud erg gevaarlijk. Je zult denken dat er hier niets leeft, omdat je niets kunt vinden. s Nachts verandert de situatie dramatisch, het bos is gevuld met leven. Je vergeet het gevaar en begint minder op je handelingen te letten, afgeleid door de beelden. op een boom leunen of een tak aanraken kan een slang verstoren die in hinderlaag ligt. Haar reactie zou ondubbelzinnig zijn. Vaak zag ik tijdens het onderzoek niet meteen dat er een slang op de loer lag in een boom in mijn directe omgeving, maar omdat ik altijd probeer uiterst voorzichtig te zijn, kwam dat goed uit. Bij het afschieten van giftige slangen is het van vitaal belang niet binnen aanvalsafstand te komen meestal tweederde van de lengte . Beter nog, benader ze helemaal niet, tenzij je ervaring hebt met gevaarlijke reptielen.

s Nachts moet je nog voorzichtiger zijn, want dan zijn de meeste gevaarlijke bewoners van het bos actief. Het is noodzakelijk elke stap weloverwogen te zetten, zoals bij schaken, en niet het hoofd te verliezen bij het nastreven van het kader! Het andere gevaar dat u te wachten staat zijn de brutale makaken. Veel kuddes zijn niet bang voor mensen en komen dichtbij. Als je probeert dicht bij hen te komen, zullen ze grijnzen en aanvallende bewegingen maken. Ik werd eens afgeleid tijdens het filmen van een baby langstaart makaak toen ik de camera aan het afstellen was. Toen hij dit merkte, sprong hij op een tak die over mijn hoofd hing… De natuurlijke reactie zou zijn om het weg te jagen… Ook hij moet geschrokken zijn en schreeuwend in de boom geklommen zijn. De hele kudde rent naar zijn stem. Ze omringden me aan alle kanten, grijnzend met grote hoektanden en snauwend… Makaken zijn heel slimme dieren. Als ze aangevallen worden, trekt een deel van de roedel de aandacht van mij weg, waardoor ik gedwongen wordt me naar hem toe te draaien, terwijl het andere deel van achteren aanvalt. In een dergelijke situatie moet men zich net zo gedragen als bij een hondenaanval. En loop nooit weg van een slagveld, want als ze merken dat je zwak bent, zullen ze niet aarzelen om je te doden. Je moet een stok, steen of op zijn minst een camera oppakken en die wegslingeren of doen alsof je die naar hen gaat gooien. Alles wat je bij de hand kunt vinden dat je niet erg vindt, kun je gebruiken. Daarna trekken de beesten zich wat terug en laten je langzaam ontsnappen uit de gevarenzone.

Een ander belangrijk ding om te overwegen bij het filmen van wilde dieren in de evenaarskeerkring is hoe je jezelf uitrust… Op de juiste manier gekozen, zal het u toelaten veilig te schieten zonder u zorgen te maken over de veiligheid en zonder afgeleid te worden door muggenbeten op het meest cruciale moment. Draag lichte, koele kleding die de blootgestelde huid bedekt. Het schoeisel moet nauwsluitend zijn, slijtvast, comfortabel om op te lopen, maar met een goede grip. Dit schoeisel beschermt u tegen mierenbeten, bloedzuigers en zelfs slangen.

Ik vond eens een boomkikker zittend op een palmboomblad tijdens een groepsexcursie ’s nachts met mijn gids… Toen ik van het pad afkwam, begon ik het vanuit verschillende hoeken te fotograferen. Mijn voorbeeld werd gevolgd door een Brit uit onze groep. Plotseling sprong hij op en neer en veegde mieren van zijn benen. Het bleek dat hij een nachtelijke wandeling had gemaakt met sandalen. Toen ik hem na die gelegenheid voorstelde om een andere te schieten, niet ver van het pad, zei hij dat hij er genoeg van had en dat hij het gewoon leuk vond om de dieren vanaf het pad te observeren.

Uit dit alles volgt dat je voor een wildlife fotoshoot mentaal en fysiek voorbereid moet zijn. Niets mag je afleiden van het proces. Je moet je volledig concentreren op het maken van de foto, maar je ook bewust zijn van de gevaren. Alleen dan krijgt u onvergetelijk plezier en veel mooie foto’s, die uw familie en vrienden zullen plezieren, en misschien een of andere fotowedstrijd zullen winnen.

Mikhail Rugal is lid van de Nederlands Unie van Natuurfotografen. Meervoudig winnaar van de Golden Turtle award voor beste natuurfotograaf 2006, 2007, 2008, 2009

De bewaker van natuurlijke edelstenen

district Sergiev Posad, regio Amsterdam.

Canon 20D, EF 70-300 DO IS USM + DCR 250 1/200 c, f/25, ISO 100, 120 m

De foto toont een spinnenweb op een grasspriet… Een regendruppel, als een lens, verzamelt madeliefjes in een boeket op de achtergrond.

Sunset Conductor. Mantis religiosa

post. Nikolaevka, Krim

Canon 20D, Teleplus 3 x + EF 70-300 DO IS USM 1/4000 s, f/7.1, ISO 100, 300 mm

Het idee voor de opname kwam tijdens een wandeling langs de zee tijdens zonsondergang. Een paar dagen van voorbereiding en een avond om plannen te maken voordat de zon onder de horizon gaat.

Brandpuntsafstand van het optische systeem bij 1440 mm in 35 mm-equivalent. Afstand van camera tot object 7 meter. Dankzij de bewolking leken de grenzen van de zon vaag… Het model gedroeg zich vrij rustig, maar de sterke wind maakte het moeilijk om handmatig scherp te stellen, waarbij de bidsprinkhaan rondzwaaide.

De Bosdraak

Bornean Angle-headed Lizard Gonocephalus bornensis

r. Kinabatangan, Borneo

Canon 20D, EF-S 60mm Macro 1/100e seconde, f/8, ISO 800

Dit beeld toont een bosdraak zwevend op een liaan in een dreigende houding. Hier heb ik geprobeerd het patroon van het lichaam van het reptiel te tonen, waardoor het onopgemerkt blijft in de dichte begroeiing, en de opvallende elementen die het tijdens een bedreiging vertoont, evenals de bizarre vormen van de lianen die door de natuur zijn gecreëerd.

Kever

Kinabalu National Park, Borne

Canon 40D, EF-S 60 mm Macro1/50 c, f/7.1, ISO 800

Dit beeld toont een kever die zich voorbereidt om op te stijgen. Met de boom als steun kan men foto’s maken met langere sluitertijden zonder flits, wat resulteert in een prachtig onscherpe achtergrond.

Colibri monteverde, Costa Rica

Canon 40D, EF 28-300L , 1/250s, f/9, ISO 200, 60mm

Met lange zoomlenzen met een goede resolutie kunt u scherpe opnamen maken en een perfecte onscherpte van de achtergrond wanneer u van grote afstanden fotografeert en wanneer u niet dicht bij het onderwerp kunt komen.

De bosdraak

Bornean Angle-headed Lizard Gonocephalus bornensis

Gunung Mulu Nationaal Park, Borneo

Canon 20D, EF-S 60mm Macro1/100c, f8, ISO 800, 60mm

De afbeelding toont een bosdraak. Gestoord door de felle flitsen terwijl hij slaapt, weet hij nog niet goed wat te doen of waarheen.

Interieur portret

Pattaya, Thailand

Canon 20D, EF-S 60 mm Macro1/250 c, f/14, ISO 100

De gekko, op de vlucht voor een vervelende fotograaf, sprong van blad naar blad en dook plotseling in dit uitgebreide, door de natuur gecreëerde frame. Alles wat ik moest doen was de juiste hoek en focus vinden.

Kingfisher

Kleine ijsvogel Ceyx erithacus

r. Kinabatangan, Borneo

Canon 20D, EF-S 60 mm Macro1/200 c, f/14, ISO 100

De foto toont een vaardige visser, de ijsvogel. Aangezien deze vogel een daglichtvogel is en in het donker niet goed kan zien, kon ik dichtbij genoeg komen om hem van dichtbij te bekijken.

Hommel

Variabel gevleugelde Lopaphus Lopaphus iolas

Gunung Mulu Nationaal Park, Borneo

Canon 20D, EF-S 60 mm Macro1/250 c, f/16, ISO 100

Deze afbeelding toont een wandelende insect. s Nachts kunt u met een hoofdlamp de geheimzinnige bewoners van het bos zien, die bij daglicht bijna niet te zien zijn.

Vlinder

Gunung Mulu Nationaal Park, Borneo

Canon 20D, EF-S 60 mm Macro1/200 c, f/14, ISO 100

Hier afgebeeld is een vlinder die overwintert onder een boomblad. Met nachtfotografie kunt u de voorzichtige dagbewoners van het bos van dichtbij fotograferen zonder hen te storen.

De aanvoerder

Proboscis aap Nasalis larvatus

Bako Nationaal Park, Borneo

Canon 20D, EF 70-300 DO IS USM 1/125f, f/9, ISO 800, 285mm

Dit beeld toont de leider van een kudde neusapen. Terwijl ik onopgemerkt bleef, slaagde ik erin de zorgeloze idylle van de oceaan vast te leggen…

Snake shot

Wagler’s Pit Viper Tropidolaemus wagleri

Bako Nationaal Park, Borneo

Sony F-828 1/80s, f/2.5, ISO 100, 32mm

Ik neem een foto van een Wagler’s Viper. Bij gebrek aan ervaring met gevaarlijke dieren moet u niet experimenteren en ze benaderen.