Lessen van Rosow: Wat is flash. Deel 1

Een flash is een glazen kolf recht, spiraal, hoefijzer of zelf ringvormigwaaruit de lucht is weggepakt, gevuld met een speciaal xenongas, voorzien van twee metalen contacten anode en kathode en opgeladen met hoogspanning van een elektrolytische condensator. Een paar spoelen van dun draad werden op de bovenzijde van de lamp gewikt en er werd een bron van zeer hoge spanning enkele duizenden volt op aangesloten.

Foto 1. Te midden van het lawaai.

Camera: Nikon F5

Objectief: Nikkor 28-70/3.5

Film: Fujichrome Astia 100 ASA dia gedigitaliseerd en geconverteerd

Sluitingstijd: 1 / 60e van een seconde

Diafragma: f / 5.6

In mijn fotografische jeugd had ik nooit zo ‘ n foto kunnen maken zonder flits. Maar ook met flash in die jaren was het een zeer moeilijke taak. Flitsers waren zo simpel als een hamer. Ze konden alleen lange tijd worden opgeladen en dan onmiddelijk volledig worden ontladen. Er waren nog geen automaten. Fotografen slagen er nog steeds in om foto ‘ s te maken in donkere kamers, waarbij ze bijna exclusief vertrouwen op intuïtie en automatische controle.

Het licht wordt in dit geval geleverd met een stuk wit papier – een jute op een flitskop die tegen het plafond is geplaatst.

In de lamp ontstaat een elektrische boog zoals bij een elektrisch lasapparaat wanneer een puls naar de buitenste draad wordt gestuurd, door xenon in de ontladingslamp wordt geïoniseerd. Een lading energie opgeslagen in een elektrolytische condensator dringt door de gaskolom en regelt dat veel fotonen lichtvlekjes de ruimte in worden geslingerd. Zodra de lading in de condensator op is, dooft de boog… Dit is het basisontwerp van een flitser.

De uitvinding van de flitser vóór de Tweede Wereldoorlog, omdat de filmgevoeligheid in die tijd erg laag was en de noodzaak om foto ‘ s te maken in alle lichtomstandigheden met de fotografie zelf ontstond. Impulslichtbronnen hebben een revolutie beweegkracht in de manier waarop we fotograferen. Ze maken het mogelijk om foto ’s te maken van bewegende objecten binnenhuis,’ s nachts, in treinstations en luchthavens. Het wordt steeds moeijker om je te verbergen voor ingrijpende sociale chroniqueurs. Het publiek krijgt een glimp te zien van het nachtleven in grote steden. Sportverslagen zijn in staat om de meest dramatische momenten van snelle sporten zoals boksen, worstelen en voetbal vast te leggen. Portretten zijn gemakkelijkere te maken in de studio. Fotografen van vandaag zouden het moeilijk hebben zonder automatische lichtflitsen foto 1 .

Flitsen zijn er in vele vormen

Bedenk dat het woord “flash” een reeks producten verbergt die niet eens zoveel op elkaar lijken. Wat ze gemeen hebben is dat ze allemaal een gemeenschappelijk doel hebben: een scène verlichten. Gedeeld in twee grote groepen: reportageflitsers en studioflitsers.

Rapportageflitsers vallen uiteen in drie groepen: ingebouwd, on-camera en off-camera.

De ingebouwde zijn in het camerahuis ingebouwd, zeer dicht bij de optische as van de lens. Alle compactcamera ’s en spiegelreflexcamera’ s op instapniveau zijn uitgerust met deze flitsers. Door hun ligging creëren ze een licht-en schaduwpatroon dat fotografen minachtend een “pannenkoek” noemen, omdat het licht op zulke foto ‘ s vlak en zonder schaduwen is en eruitziet als licht van miljoenen andere soortgelijke compacten1.

On-camera lampen kunnen worden bevestigd aan de flitsschoen van de camera. Deze flitsers hebben meestal een roterende kop die kan worden gericht op het plafond, de muren of enig ander reflecterend oppervlak om een meer natuurlijke en driedimensionale afdruk te maken.

Flitsers op afstand raken het onderwerp van overal. Deze kunnen handmatig worden bediend, maar ook worden geautomatiseerd. Soms worden ze gecombineerd tot een groep slave-units die automatisch worden bestuurd door een master-unit die aan de flitsschoen van de camera is bevestigd, of door de camera zelf. Deze systemen geven u de flexibiliteit om het licht in het gezichtsveld te regelen zonder te vertrouwen op toeval.

Fotografen verdelen cameraflitsers en afstandsflitsers naargelang hun gebruik in twee types: systeemflitsers en multifunctionele flitsers.

Systeemflitsers worden gemaakt door hetzelfdebedrijf als de camera die u gebruikt. Canon, Nikon, Sony, Olympus en anderen maken systeemflitsers voor hun camera ‘ s.

De universele zijn geproduceerd door derden. Soortgelijke flitsers hebben adapters waarmee ze met camera ‘ s van verschillende fabrikanten kunnen worden gebruikt.

Systeemflitsers zijn duurder dan algemene flitsers met evenveel vermogen. Maar de wens om geld te besparen kan je in de problemen brengen. Het feit dat de flitsontstekingsregeling een laag voltage heeft de meest moderne camera ‘ s rond 5 V en een hoog voltage ongeveer200 V . Het gebruik van universele flitsers op nieuwe digitale camera ‘ s kan leiden tot stemmingen. Ze branden veel en het kost meer om ze te repareren dan om een nieuwe machine te kopen. Dus 200 v flitsers zijn alleen goed voor gebruik met mechanische filmcamera ‘ s of als off-camera flitsers.

De ringflitser neemt een bijzondere plaats in onder de discrete flitsers op de camera. Ontwerpen voor macrofotografie. Ontworpen als ring om vanaf de voorkant op de lens te dragen. Licht wordt van alle kanten tegelijkertijd op het object geschenen, zodat het beeld schaduwloos lijkt. De schaduwen zijn er wel degelijk, maar ze lijken te zijn opgeladen omdat elk punt dat licht uitzendt een antipunt heeft aan de andere kant van de ring, dat precies dezelfde hoeveelheid licht uitzendt dat de schade die door het eerste punt wordt gevormd vult of beter gezegd oplost.

Je moet beseffendat alle schaduwen naar het midden van het beeld zijn gericht… Het licht van de ringflitser lijkt op een potloodschets met delicate toonovergangen van licht naar schaduw. De kunstenaar werkt nauwzet de kleinste details van de huidtekst uit en tekent het haar. Glamourbladen gebruik soms ringflitslicht voor onbekende portretten van mooie jonge vrouwen. Maar de retoucheurs en visagisten moeten heel hard werken om de huidafwijkingen die eigen zijn aan levende mensen te verbergen foto 2 .

Goed voor het maken van foto ‘ s van niet-verblindende onderwerpen. Voorbeeld vintage munten Foto 3 .

Het gebruik van ringflitsers bij macrofotografie wordt beperkt door de nabijheid van het onderwerp. Bij het fotograferen van een kleine bloem, bijvoorbeeld, kan het lampoppervlak slechts vijf centimeter van de bloem verwijderd zijn, maar twintig centimeter van de achtergrond, wat resulteert in een opvallende daling van de achtergrondverlichting, die niet alleen donkerder wordt, maar ook van kleur verandert foto 4 .

Studioflitsers

In tegenstelling tot hun kleine broertjes en zusjes, die ontworpen zijn om de fotograaf overal te vergeellen, worden studioflitsers permanent geschreven in donkere studio ‘ s waar de lichtboog van een impulslamp het menselijk oog niet in staat stelt de lichtverdeling in het kader te zien en te waarderen. Daarom zijn deze apparaten niet alleen in staat om te flitsen. Ze hebben ingebouwde halogeenlampjes die constant branden. Met deze lampen bouwt de fotograaf eerst het licht – en schaduwpatroon van de komende foto op en schiet dan met een krachtige maar korte puls.

De studioflitser is sterker en zwaarder dan die van de verslaggever. De industrie produceert twee soorten flitsers voor de studio: monoblokken en generatoren.

Monoblokken zijn gebouwd volgens het principe “alles in één behuizing”: voedingseenheid, elektronische schakeling, opslagcondensatoren, impulslamp, hoofdlamp, stompje verwisselbare reflectoren. Elk monoblok is een vrij zware doos. Het vereist een zware standaard om het veilig vast te zetten. Monoblokken varieren in vermogen van 100 tot 2000 joule.

Generatorflitsen zijn zeer krachtige eenheden en worden gebouwd met meerdere lichtkoppen en een enkele generator. Elke generatorflitser bestaat uit een reflector, een gepulseerde lamp, een halogeen en een lange, dikke draad. De generator bevat alles: voeding, elektrolytische condensatorbank, schakeling en schakelkast.

De lichtkop weegt aanzienlijk minder dan het monoblok, maar dit voordeel wordt tenietgedaan door het feit dat hij een dikke en zware kabel heeft. Dit kan niet dun zijn, omdat er bij elke actie een grote hoeveelheid stroom door de flitsschoen vloeit. Door de elektrische weerstand zou de dunne draad oververhit raken en brandgevaar opleveren in de studio.

Daar is de lengte van deze draad beperkt. In studio ‘ s met monoblokken worden de kabels rechtstreeks op de vloer gelegd of aan het plafond gehangen. Het is niet altijd handig. Er kunnen twee of drie flitskoppen in een generatorset zitten en het totale vermogen gaat van 1200 tot 5000 joule.

Zowel generatoren als monoblokken hebben hun aanhangers. Fotografen die zich vaak plaatsen geven de voorkeur aan de meer mobiele monoblokken. Thuisvrouwen die alleen in studio ‘ s werken – generatoren. Maar de industrie produceert ook generatoren voor buitenopnamen. Ze werken op batterijen.

Alle studioflitsers zijn ontworpen om een studiolicht te creëren dat een of ander natuurlijk fenomeen of willekeurig verzonden patronen simuleert. Dankzij de studio kan de fotograaf op elk moment van de dag en bij elk weer werken. Generatorflitsers en monoblokken kunnen worden uitgevoerd met een aantal toepassingen waarmee u het licht van de lampkop kunt veranderen: diffuus maken met paraplu ‘ s, softboxen, lichtschijven, of zelf bundelen met spot -, buis-of honingraatfilters, kleuren met filters of polariseren, de richting ervan ten zichtbare van de machine veranderen… Kortom, de flitser in de studio is als een gecontroleerde zon in het klein foto 5 .

Flitssynchronisatie en sluitertijd

Om de cameraflitser aan te sluiten zijn camera ‘ s uitgerust met een “flitsschoen” – een speciale aansluiting met een klein schuifje. De flitser wordt in deze geleiders geplaatst en vastgezet met een draadmoer of een andere vergrendeling. Op de flitsschoen bevonden zich de contacten om de flitser op de camera aan te sluiten. Elk bedrijf houdt vast aan zijn eigen verbindingssysteem, de flitser van het ene bedrijf zal niet werken met de camera ‘ s van concurrenten.

Daarom hebben veel DSLR ’s en spiegelloze camera’ s een speciale aansluiting, de sync-aansluiting, voor aansluiting op studioflitsers of flitsers van derden. De vorm van de flits aansluiting is sinds de tijd van de film gestandaardiseerd. Ik zou het geen succes willen noemen: de verbinding is niet erg verloofd… De draad die naar een studio of een andere flitser gaat is op geen enkele manier gefixeerd. Het is gemakkelijk om het eruit te trekken met een geschikte beweging op een beslissend moment… Je moet voorzichtig zijn, of draadloze infrarood starters en radiobesturingssystemen kopen die in dezelfde hot-shoe schuiven en daar al stevig vastzitten foto 6 .

Maar hoe u uw flitser ook gebruikt, u moet eerst in uw SLR-menu een sluitertijd kiezen. Spiegelcamera ’s en spiegelloze camera’ s zijn meestal uitgerust met een sluiter. De sluiter laat het licht door naar de sensor via een mechanisme dat bestaat uit verschillende horizontale lamellen. In gesloten toestand vormen alle lamellen het pad van het licht van de lens naar de sensor. Op het moment dat uw vinger de ontspanknop indrukt, vallen sommige bladen naar beneden, waardoor het kaderster wordt geopend voor de door de verlichtingsmeter ingedeelde tijd. Als de sluitertijd loopt, valt de bovenste stapel lamellen naar beneden, waardoor de sensor van het licht wordt beschermd.

Ik heb een situatie beschreven waarin het raam even volledig opengaat. Dat zou geweldig zijn als het bij alle sluitertijden werkte, maar er is een technische grens waarboven de camera geen tijd heeft om het kaderster volledig te openen en het wordt ingebouwd met sluitertijden langer dan 1 / 250e van een seconde. Hij moet het frame verlichten door slechts een smalle spleet tussen twee lamellen te openen en deze spleet van boven naar beneden te bewegen totdat het hele frame zichtbaar is. Als u de sluitertijd instelt op bijvoorbeeld 1/350 seconden, wordt slechts een deel van het beeld belicht. De verlichte rand kan slang worden als u de sluitertijd instelt op bijvoorbeeld 1/4000 sec.

Professionele en amateur DSLR-fabrikanten zorgen ervoor dat de sluittijd in het menu wordt aangevraagd. Dertig jaar geleden hadden alle hoogwaardige professionele DSLR ‘ s een synchronisatietijd van ongeveer1 / 60ste van een seconde. Vandaag zijn ze er helemaal voor gegaan, en 1/250 is de norm. Groeiend met slechts twee blootstellings stappen in het leven van de generatie van technische geesten die computers, mobiele telefoons en digitale fotografie! Maar waarschijnlijk hebben de ingenieurs al zoveel mogelijk uit de mechanische lamellen sluiter geperst. De verdere ontwikkeling zal een nieuwe, elektronische weg inslaan.

Opmerking voor de nieuwsgierigen: de meeste cameratelefoons en soaps zijn uitgerust met centrale sluiters die onbeperkt synchroniseren met flitsen bij elke sluitertijd, omdat de flitser alleen afgaat als de sluitervleugels volledig open zijn en de sluiter zo is ontworpen dat hij bij elke sluitertijd volledig opengaat.

Maakt de sluitertijd echt uit voor de praktische fotograaf?? Ik herinner me nog goed dat ik jong was en fotografeerde met een Zenit, die synchroniseerde op 1/30 seconde, wat betekende dat wanneer je de flitsers ingeschakelde, de sluiter precies een derde van een seconde afging. Deze sluittijd wordt als gevaarlijk beschreven bij namen uit de hand met een half-pint of een TV-toepassing, zelf een portret. Flikkering en scherpte kunnen alleen worden verondersteld als speciale zorg wordt besteed aan. Maar de flits is vlucht. Gemiddelde belichtingstijd studioflitser: 1/500 s. Het is dus alleen wanneer het onderwerp snel beweegt in het kader dat je de smering van de flare kunt krijgen. Maar het kaderster was precies op 1/30 s volledig geopend, en gedurende die tijd had het beeld dat getrokken werd door de hoofdhalogeen en alle andere lichtbronnen die eromheen branden de tijd om het scherpe beeld dat door het flitslicht werd getrokken te overlappen. Bij synchronisatie op 1/250 s verandert de positie dramatisch. De flitser staat nog steeds op 1 / 500s en de halogeen op 1 / 250ste van een seconde. Het halogeenlicht is nu onduldende om in zo ‘ n korte tijd een eigen beeld te schetsen. In de praktijk, als u in de studio op minimale gevoeligheid fotografeert, zal het warme licht van de halogeen geen invloed hebben op de Scherpe van de foto of de kleurtemperatuur ervanfoto 7 .

Foto 2. Portret.

Camera: Nikon D2X

Objectief: af-S Nikkor 17-55 / 2.8 ED

Gevoeligheid: 100 ISO

Synchronisatie sluittijd: 1/250 s

Diafragma: f / 7.1

Brandpuntsafstand: 85 mm film standaard

Cirkelflitser

Een voorbeeld van het gebruik van de ringflitser voor een portret van een vrouw. Ondank het breken van diepe schade heeft het beeld het gevoel van driedimensionaliteit niet verloren.

Foto 3. Gedenkpenning ter ere van het huwelijk van keizer Nicolaas II en prinses Alice Van Hessen.

Camera: Nikon D3

Objectief: af Mikro Nikkor 105/2.8

Gevoeligheid: 100 ISO

Foto 4. Nat.

Camera: Nikon D2X

Objectief: Micro-Nikkor 55/2.8

Gevoeligheid: 100 ISO

Timing sluitertijd: 1/250 s

Diafragma: f / 11

Ringflitser

Een balsembloem die we jaarlang op onze vensterbank hadden staan. Toen ik een ringflitser in handen kreef, testte ik meteen zijn charmes op deze lieve plant. Slecht 2cm in diameter. De afstand van de frontlens van de macrolens is ongeveer5 cm, tot de achtergrond 20 cm. Je kunt duidelijk zien hoezeer de kleur van het groen is veranderd door de lichtval.

Foto 5. Redheaded Fetus uit de “Fruits of Love” serie .

Camera: Fujifilm FinePix S2 Pro

Objectief: af-S Nikkor 17-55 / 2.8 ED

Gevoeligheid: 100 ISO

Sluitingstijd: 1/160 s

Diafragma: f / 11.3

Brandpuntsafstand van 70mm film standaard

Portretfotografie in de studio. Slechts één mono-eenheid gebruikt. Het vermogen van de ” zon ” is 400 Joule, het licht is gericht op het plafond en het bovenste deel van de muur aan de linkerzijde van de personages. De schaduwen werden opgevuld door de weerkaatsing van het licht van de witte muren van de kamer.

Foto 6. Over de zaklamp en een pooldag in Petrozavodsk.

Camera: Nikon D2X

Objectief: af-S Nikkor 17-55 / 2.8 ED

Gevoeligheid: 100 ISO

Sluitertijd: 1 / 50s

Diafragma: f / 7.1

Brandpuntsafstand 28mm film standaard

In Petrozavodsk, gemaakt voor de fotobank van Russian Utility Systems. In het opnameplan stond een punt over het in orde houden van de straatverlichting. Maar dit is het probleem: ze doen alle stadslichten uit in de zomer… De zon schijnt bijna de hele dag, want het is pooldag. De zon gaat ‘ s nachts onder de horizon, maar hij maakt ook vanaf daar. Wat moet een arme fotograaf doen?? Kom niet naar Petrozavodsk in de herfst vanwege deze… Ik moet een Nikon radiogestuurde systeemflitser gebruiken… Om het met warm gloeilicht te laten schijnen, heb ik een groenblauwe filter op de flitskop gezet…

Foto 7. Een lentekleurtje.

Camera: Nikon D3

Objectief: af-S Nikkor 24-70/2.8 ED

Gevoeligheid: 200 ISO

Sluitingstijd: 1/250 s

Diafragma: f / 11

Brandpuntsafstand bij 48mm

Ik zette een studio op in een half verstuisterde arena in Charkov… De lentezon die het lichaam van de hoofdpersoon zo levend beschilderde, kwam nooit door. Aan de linkerzijde van het hoge statief staat alleen een monoblok met een kleine softbox, en aan de rechterzijde staat een grote witte lichtschijf om schaduwen te verlichten. Tijdens het wachten op de temmer maken we een paradeportret van haar assistente. Opmerking: noch de halogeenverlichting, noch het diffuse licht dat door de spelletjes van het chapeau naar binnen dringt, heeft de kleurweergave beïnvloed. Het vermogen van de flitser bij maximale sluitertijd elimineerde de vloed van strooilicht.

Wordt vervolgd.