JVC DLA-X900R projector: Hottabych, trek echte Hi End uit een haar!

En waarom gaf de oude man Hottabych Volka een telefoontoestel?? Zwart, met een zware buis – het rinkelde nog steeds niet. En hoe ik het wilde laten rinkelen. Hallo, Hottabych?!.. Maar, helaas. Maar als ik Volka was, zou ik Hottab vragen om een echte Hi Ehd projector – zoals de JVC DLA-X900R, die cooler is dan welke buitenlandse auto dan ook… Let wel, je zult je favoriete jeugdfiguur een behoorlijke dosis optica en halfgeleiderfysica moeten uitleggen. Nou, ik zal mijn best doen, Hottabych en ik zullen zorgen dat het lukt!

Leer, oude man!

Een van ons zal zeker een academisch natuurkundige moeten worden – of genie of ik, of allebei tegelijk… Om een echte Hi End uit een grijze haar te halen, moet je wennen aan LCoS-technologie Liquid Crystal on Silicon , die de kern vormt van de beste bioscoopprojectoren.JVC noemt deze technologie D-ILA Direct Drive Image Light Amplifier . Hoe dan ook, je moet alles begrijpen en voelen..

Op het eerste gezicht werkt de D-ILA projector heel eenvoudig: een extern videosignaal wordt toegevoerd aan de microchip aan de ene kant, en de lichtstroom van de kwiklamp aan de andere kant. Op de microchip is er een ‘Elba rendez-vous’ en teruggekaatste lichtstralen komen binnen, geladen met filmbeelden… Op het scherm zien we een echte film met een prachtig beeld, zoals in een grote bioscoop met een live monteur.

Zo simpel is het! Maar ik ben bang dat Hottabych die Hi End eenvoud niet kan reproduceren. Je moet je verdiepen in de details.

Dus, de kwiklamp in de projector flitste fel… De lichtstroom spoedt zich naar de optische eenheid, waar het een zeer belangrijke transformatie ondergaat.

Een anisotroop lenssysteem zet het natuurlijke licht van de lamp om in gepolariseerd licht. Je zou kunnen zeggen dat de lenzen de “room” uit gewoon wit licht “persen”. De oude jenever vroeg zich onmiddellijk af of deze “room” kon worden gebruikt in plaats van melkroom? Nee, natuurlijk niet. Omdat de “crème” helemaal geen crème is, maar gefilterde lichtgolven die het rendement van de kwiklamp verhogen.

In het algemeen wordt het licht van de lamp ontleed in gepolariseerde S- en P-componenten – de eerste absorberen alle kracht van het witte licht, waardoor de flux “elastischer” en homogener wordt, wat het projectorbeeld uiteindelijk helderder en meer verzadigd maakt. En de meer inerte P-component gaat in dit stadium uit het spel en wordt uit de machine geleid.

Optische verwerking van de lichtstroom

Vervolgens gaat de S-stroom door de dichroïsche prisma’s, waardoor hij zich splitst in de hoofdkleuren van de regenboog RGB-componenten : rode, blauwe en groene stralen. Een dergelijke metamorfose van de lampstraling is nodig om een zeer nauwkeurige kleurweergave in het beeld te bereiken.

Laten we nog een belangrijke eigenschap van de S-component opmerken: dit deel van gepolariseerd licht divergeert in de ruimte “staand”, dat wil zeggen loodrecht op de horizon, en kan daarom niet “de douane passeren” – speciaal PBS-prisma: de eerste keer wordt het geactiveerd op de lichtstroom invoer op de matrix, en de tweede keer – op de uitvoer, wanneer de gemoduleerde stroom in de lens en op het scherm vloog.

Zeer belangrijke eigenschap van gepolariseerd licht: de S-stroom van de oppervlakken van het PBS-prisma kan alleen worden gereflecteerd als van een spiegel zonder enige kans om uit de projector te geraken. En daarmee worden JVC bioscoopprojectoren beroemd om hun diepste zwartwaarden en daardoor een uniek beeldcontrast.

En hier is de tweede, P-component, verspreidt zich in een ander vlak – evenwijdig aan de horizon en “passeert de douane met een fluitje”: de P-vector doordringt een PBS-prisma in elke richting, als een inheemse sleutel in een sleutelgat. Het is waar dat in het eerste stadium, wanneer de stralen net begonnen zijn aan hun weg van de kwikdamplamp naar de matrix, de P-flux buiten spel wordt gezet, maar op de terugweg van de matrix is het de P-oriëntatie van de gemoduleerde lichtstroom die het beeld op het scherm brengt..

Ik denk dat we het eerste deel van de reis achter de rug hebben. De optische eenheid werkt in de “daar” richting. Ik hoop dat Hottabych ons ook niet teleurstelt, en de belangrijkste technologische nuances precies op tijd kan reproduceren. En toen gebeurde er iets verbazingwekkends.

In de matrix. Reboot als de zin van het leven

De S-component van elke kleur – blauw, rood en groen – wordt dus gereflecteerd door het PBS-prisma en gaat naar de D-ILA-matrix, waar de lichtflux wordt gemoduleerd en de P-component wordt gevormd voor de weergave van het videobeeld.

En dat is een echt wonder, onbekend bij geesten aller tijden! Om het industriële geheim te ontrafelen, stelde ik Hottabych voor ten minste mentaal een klein kristal – alias microchip, alias D-ILA-matrix, alias LCoS-microdisplay – in zijn handpalm te plaatsen. En bekijk het door de microscoop.

En wat zag de geest? Een glad oppervlak, vergelijkbaar met een zonnecel, maar strikt geregeld in een minuscule cel. Elk van die cellen – een onafhankelijk nano-apparaat, in de volksmond – de pixel, maar in feite is de pixel – een miniatuur LCoS-transistor met meerdere lagen, die onmiddellijk elk commando van de videobron uitvoert.

Samen doen de pixels enigszins denken aan de live beelden op het stadionveld die door de Olympische cheerleaders tijdens de openingsceremonie worden “geschilderd”… Alleen “tekenen” de pixels hun beeld niet op een voetbalveld, maar op een wit scherm..

Terwijl ik me verdiepte in nano-pixels, vroeg ik me af of alles tot Hottabych was doorgedrongen? De beeldkwaliteit van mijn toekomstige projector hangt rechtstreeks af van hoe goed de pixels samenwerken. En zo werkt de nano-wonder microchip?

D-ILA microchip met eigen drielaagse sandwich

Elke pixel in doorsnede ziet eruit als een sandwich bestaande uit drie lagen: er is een siliciumsubstraat aan de basis, een spiegellaag van controle-elektroden en een laag vloeibare kristallen bovenop alles.

JVC gebruikt kristallen van het nematische type: zonder in het doolhof van deze natuurkundige term te treden, merken we op dat de belangrijkste eigenschap ervan de synthese van grijswaarden op analoge wijze is. Dat wil zeggen dat er natuurlijk veel tonen in alle kleuren zullen voorkomen en dat de kleuren zelf praktisch niet van echt te onderscheiden zijn. De analoge grijstinten, die schitterende beelden opleveren, verliezen het inderdaad van de digitale concurrenten op het gebied van signaalrespons. Voor films maakt deze “generieke vlek” niet veel uit, maar in coole 3D-spellen zal het beeld af en toe bevriezen..

Bovendien garandeert de sandwichconstructie van de microchip zelf ook de best mogelijke beeldkwaliteit, omdat alles in de sandwich is opgeborgen. Geen interne processen overlappen of heffen elkaar op zoals in een lumenmatrix: Lichtstromen komen van bovenaf op een dunne en homogene LC-laag, stuurcommando’s van externe signalen bereiken de elektroden van onderaf, en alles loopt op rolletjes.

Het enige wat u moet doen is begrijpen hoe filmbeelden van de videospeler naar de interne stream van de projector “springen” en dan verschijnt de gekopieerde film op het grote scherm in Hi End kwaliteit? Het is een prachtige technologie, als een vliegend tapijt..

Om blij te zijn voor de uitvinders en de eigenaars vooral de toekomstige van Hi End projectoren, laten we precies drie stappen en één conclusie maken.

Stap een.Wanneer een externe bron een zwart signaal naar een bepaalde pixel stuurt, wordt er helemaal geen elektrische spanning op het LCD-oppervlak gezet. Daarom valt de lichte S-golf die de laag vloeibare kristallen binnendringt op de spiegel van de spanningsloze elektrode en wordt deze in de tegenovergestelde richting gereflecteerd, d.w.z. in S-richting. En wat de kijker ziet? Heel eenvoudig: Een pixel stuurt een “zwart teken” – een puntje diep zwart – naar het scherm. Zoals wij reeds hebben vastgesteld, geeft de “douane geen groen licht”: de gepolariseerde S-straling die uit de microchip komt, kan de terugweg door het PBS-prisma niet passeren en zal dus langs de lens en het scherm “vliegen”.

Stap twee.Wanneer een externe bron een wit signaal naar de pixel stuurt, gedraagt de microtransistor zich heel anders. De S-component van de lichtgolf gaat opnieuw door de LC-laag en wordt opnieuw gereflecteerd door de spiegelelektrode. Maar deze keer worden de elektroden elektrisch aangedreven, de lichtgolf treft de torsiedruk van het elektrische veld tweemaal – vóór de reflectie van de matrix en erna.

Er is geen uitweg, de gepolariseerde flux begint rond zijn as te draaien, waarbij de oriëntatie 90 graden verandert: van S-vlak naar P-vector. En wat de kijker deze keer op het scherm ziet..? De pixel zal een witte stip maken – witter dan de eerste sneeuw, omdat de gedraaide lichtstroom naar de P-vector, als een mes in boter, door het PBS-prisma gaat, veilig in de lensoptiek terechtkomt en op het scherm wordt geprojecteerd.

Stap drie.En als een pixel van een externe bron een signaal ontvangt van elke grijstint..? Juist, de elektrische velddruk op de licht-S-stroom zal minder zijn, hij zal niet in zijn volle omvang worden gedraaid, een deel van het licht dat op de terugweg van de matrix wordt gereflecteerd zal voorbijvliegen, en een ander deel zal nog door het PBS-prisma gaan en er zal een stip met een of andere grijstint op het scherm verschijnen. En hoe meer tinten de pixels kunnen weergeven, hoe koeler het beeld van de projector zal zijn.

En nu de conclusie.Aandacht, die een live kleurenbeeld op het scherm vormt. Vanuit drie microchips reflecteren elk moment miljoenen pixels miljoenen gesplitste RGB-stralen in het PBS-prisma, en in een grote verscheidenheid van tinten. In het gekruiste dichroïde prisma smelten deze miljoenen rode, blauwe en groene stralen samen tot één kleurenstroom, die rechtstreeks in het optische systeem van de projector terechtkomt en de vorm aanneemt van een interessante film met een verbluffend beeld.

In deze nuances van licht en schaduw liggen de belangrijkste voordelen van de LCoS-technologie: de snelheid en het enorme kleurengamma, die in de specifieke functies en instellingen van Hi End projectoren zijn geïmplementeerd.

Ik wil eerst twee diensten benadrukken: Clear Motion Drive 3, dat de overdracht van snel bewegende scènes verbetert, en de x.v.Kleur, die essentieel is voor de weergave van een grotere kleurruimte en een nauwkeurigere kleuraanpassing in verschillende delen van hetzelfde kader.

Ik heb het nog niet over nauwkeuriger kleurkalibratie, want over het algemeen is de functie x.v.Kleur is ingebouwd voor de toekomst – voor toekomstige Ultra 4K-video-inhoud. Dus de Hi End in zijn huidige versie zal nog lang niet verouderd zijn. Dus, Hottabych kan nu gerust een haar trekken..

Mijn projector hangt aan een zijden draadje..

Hoe je het ook bekijkt, maar elke geest uit een oud schip, ook al is hij gevangen in de Moskva rivier, is een oosters karakter. En in een oosterse bazaar springt niemand op het eerste ding dat zijn aandacht trekt. Vrijwel iedereen wandelt rustig de hele bazaar rond en pingelt er op verschillende plaatsen over. Had ik gelijk om Hottabych te vragen de JVC DLA-X900R uit mijn haar te trekken, en heb zelfs met niemand onderhandeld?

Geloof me, mijn keuze is weloverwogen en niet vervangbaar. Ik kan de volgende verklaring op tafel leggen: het voetbal Bayern heeft geen rivalen in het binnenlandse kampioenschap, terwijl er op het Europese toneel maar één is: Real Madrid. Een soortgelijk geval deed zich voor met de JVC bioscoopprojector. Er is niets koelers in het JVC assortiment. En in de rest van de markt in dezelfde niche, met dezelfde LCoS-technologie en op een vergelijkbaar niveau van Hi End is alleen Sony.

Er is slechts één verschil tussen de projectoren van de twee gerespecteerde elektronicagiganten: JVC gebruikt vloeibare kristallen met analoge besturing in een microchip, terwijl Sony vertrouwt op andere, ferro-elektrische LCD-chips die digitale grijsschaalsynthese toepassen. Een van de belangrijkste voordelen van zulke kristallen is een snellere signaalrespons, cool speelgoed blijft niet hangen..

Wat is de beste optie voor gebruikers? Zelfs natuurkundigen kunnen hier niet over beslissen. Een absoluut gelijkspel. Maar sommige mensen willen Bavaria, en sommige mensen willen Real Madrid. Persoonlijk kies ik in deze fase van mijn leven voor de analoge signaalverwerking van JVC. Waarom? Vraag fotografen waarom ze teruggaan naar 35mm film? Het beeld, zie je, is zijdezacht en zachter in halftonen. Dus, Hottabych deed niet eens moeite met zijn oosterse praatjes..

Ik heb andere troeven achter de hand die verplicht moeten worden gekopieerd bij het trekken van een projector uit een jeneverhaar. Ik zal niet ingaan op details en uitleg, maar ik geef u een concrete opsomming

Eerst.Ik wil de nieuwe 6e generatie D-ILA processor… Wat het voordeel ervan is ten opzichte van het vorige model blijkt uit illustratie 1. Als je een microchip duizend keer vergroot, zouden de pixels op het oppervlak lijken op keramische tegels met extreem gereduceerde voegen. Minimale pixelafstanden zijn heel, heel gaaf! Omdat de beeldvormende matrix een nog groter effectief oppervlak heeft, meer dan 95%. En dat betekent sterkere helderheid, fijnere en soepelere controle van halftonen en kleurtonen, hogere resolutie en bijna absolute zwarttinten met een bijna perfect contrast. Geen pixels en rasterlijnen op het scherm! Een scherm kan worden verward met een open raam..

Tweede. Ik wil een 4K projector voor de prijs van een gewone… De nieuwe e-shift 3-technologie maakt dit mogelijk en zet 2D Blu-ray kwaliteit om in 4K door een elegante hardware-softwareverschuiving in de optiek. De beeldkwaliteit en visuele details benaderen Ultra HD-resolutie. Tegelijkertijd lijkt het beeld door de visuele afwezigheid van een pixel-“raster” vanaf dezelfde kijkafstand op een “film”-beeld wat betreft de vloeiendheid van de overgangen.

U kunt de schoonheid van deze technologie in één oogopslag zien in de figuren 2 en 3. Het punt is dat elke gemoduleerde lichtstraal op zijn weg terug van de sensor wordt “vermenigvuldigd” in klonen: één subframe was er, maar de lens krijgt er vier bij. Het geheim van de kloonlens is dat hij een “kopie” neemt van het originele subframe en de gekopieerde lagen aan alle vier de zijden 0,5 pixels verschuift. Daardoor neemt de pixeldichtheid in het beeld toe met een factor 4, terwijl de resolutie van het beeld 4K wordt.

Ik heb zelf videobeelden bekeken in deze nep 4K – het effect is verbluffend! Een virtuoos visueel bedrog! Inderdaad, e-shift 3 heeft een paar beperkingen: het werkt niet op 3D-opnamen, en het signaal van de bron moet Full HD en zonder defecten zijn, anders verschijnen er artefacten op 4x het scherm..

Derde. Ik wil nieuwe polariserende coating op PVS prisma/ Hoewel Hottabych en ik nooit optische natuurkundigen zijn geworden, beseften wij tijdens ons alfabetiseringsproces duidelijk hoe belangrijk het is gewoon wit licht te polariseren om de krachtigste S-component van de lichtgolf naar de matrix te sturen. De helderheid en het contrast van het beeld zonder gepolariseerd licht van de lamp zullen eenvoudigweg mislukken.

Dus hebben Japanse chemici de productie opgezet van polariserende film op basis van nieuwe polymeren, die de lichtstroom verder “afromen” dan in vorige generaties projectoren. Helderheid, contrast, kleurweergave en tinten hebben een nieuwe wetenschappelijke en technische impuls gekregen.

Vierde. Ik wil bijgewerkte Multiple PixelControl technologie. Simpel gezegd heeft deze technologie al eerder een zoete deal kunnen maken van een illegale kopie van een vrij behoorlijke video-inhoud. En nu heeft het een “automatische piloot” modus: “Pixel Control” analyseert verschillende gebieden van het frame op helderheid, kleur, tinten en corrigeert mislukte gebieden afzonderlijk op de voor- en achtergrond.

Het is een fascinerende technologie die in drie fasen werkt. Eerst wordt het videosignaal gevangen in het volume van een enkel frame en geprojecteerd op het LCD-scherm voor analyse. Het gebied van 21 x 21/ Extended wordt gebruikt voor “diagnose”. In de eerste fase is het alsof het systeem een gedetailleerder, maar “onvolledig” beeld schetst van een groter aantal pixels. Het beeld wordt merkbaar groter; u hoeft het alleen nog maar goed te “kleuren”.

Daarom omvat de tweede fase 8-band kleuranalysator, die drie basiskleuren RGB en enkele gemengde kleuren omvat, waardoor het beeld zeer echt en natuurlijk is: het is magenta, geel, grijs-paars, lichtblauw en zwart. Het belangrijkste doel van deze stap is te bepalen welke kleuren moeten worden “bijgevuld” en in welke pixels die al in de vergrote tekening zijn aangebracht.

De derde stap is in wezen die van een kunstenaar met goede smaak en een scherp oog: hij loopt bijvoorbeeld eerst over de achtergrond om de blauwe lucht en de cumuluswolken te onderzoeken, en gaat dan over naar de nabije achtergrond. Als je gezicht bijvoorbeeld geen natuurlijke tinten heeft, zal het systeem onmiddellijk de juiste pixels identificeren en ze een kleurtje geven, zodat je na de ‘make-up’ het stofje poeder op je tuit ziet..

Het resultaat is een zeer scherp, mooi bewerkt beeld met veel natuurlijke toonverlopen en tinten. De kleurweergave is verbazingwekkend! Welke scènes ook over het scherm flikkeren, de bijgewerkte Multiple PixelControl ‘scheert’ ze onmiddellijk op de automatische piloot en brengt ze zowel in kleur als resolutie op 4K-niveau.

… Op dit punt komt de lijst van must-have gadgets voor mijn toekomstige projector tot een einde… Denk niet dat ik gedachteloos een heleboel andere diensten en instellingen ontzeg, die alleen inherent zijn aan het echte Hi-End. Ze zijn allemaal uitgeprobeerd en hebben een ware sensatie veroorzaakt bij cinefielen.

Het probleem is dat op het meest interessante punt, wanneer de geest in slechts een paar paragrafen een echte topprojector uit het haar zou trekken, het op dit punt was dat ik… wakker werd. Hottabych is verdwenen. Het sprookje is weer voorbij. En het verlangen naar Hi End blijft.