Het testen van de Raysonic CD 168 CD speler

Voor wie houdt van algemene zachtheid en comfort zal de muziek op de Raysonic CD 168 goed klinken, maar een liefhebber van gedetailleerd geluid zal er waarschijnlijk niet van onder de indruk zijn. Het krachtige geluid dat deze draaitafel voortbrengt kan worden vergeleken met de nachtelijke zee, wanneer een grote, onzichtbare kracht voelbaar is, maar men niet ten volle van de schoonheid kan genieten omdat er bijna niets te zien is.

Kenmerken

Opgericht in 2000. Raysonic is een Canadees bedrijf dat buizenapparatuur maakt in zijn eigen fabriek in China.De eindtrap van deze platenspeler is opgebouwd uit vier 6922EN triodes van Nederlands makelij. Een Philips VAM1202 optische disc drive wordt gebruikt als transport, en twee Burr-Brown PCM1792 DAC’s zorgen voor de digitaal-naar-analoog conversie.

Het ontwerp is heel slim. Zoals vele andere Hi-End spelers lijkt de Raysonic CD 168 qua uiterlijk op een vinyl platenspeler, omdat hij een magnetisch afgesloten CD-drive heeft met een transparant glazen deksel dat toegankelijk is voor het publiek. Opgemerkt zij dat de schijf volledig stil is…

De combinatie van vinylmotieven, hightech en blauwe verlichting geeft dit toestel een onverklaarbare frisheid, en ondanks het zeer sobere ontwerp oogt het zeer harmonieus.

Het display is klein maar helder en duidelijk en kan op drie verschillende helderheidsniveaus worden ingesteld.

De speler is uitgerust met zowel gebalanceerde XLR als coaxiale RCA analoge geluidsuitgangen, alsmede een optische digitale interface. Alle coaxiale connectoren zijn verguld. Witte handschoenen inbegrepen.

Geluid

Pop, elektronische muziek. Het midden klinkt het meest natuurlijk, diepgaand en gedetailleerd. De bas is niet te uitgesproken of te transparant, en de volle sustain begint door te komen aan de bovenkant van het mid-basgebied. De gelijktijdige balans tussen de bovenste en onderste noten is scheefgetrokken naar het basregister. De top klinkt zeer solide en soms zelfs helder, maar niet altijd luchtig, zodat hij niet altijd de indruk wekt van de bekende pro-space.

Fijne sonische details worden zeer gedetailleerd weergegeven, vooral in het midden- en laaggebied. De bovenste geluiden zijn ook duidelijk en te onderscheiden, maar worden in iets minder reliëf weergegeven, zodat ze minder levendig zijn.

De punch klinkt overal goed behalve in het basregister – de baspulsen zijn merkbaar verzacht en missen montage. Hetzelfde kan gezegd worden van de aanval van het geluid. De midden- en topbeats worden soms benadrukt door de prominente hoge frequentiecomponent. De combinatie van een zachte bas en een stijve top is enigszins raadselachtig.

De speler accentueert de probleemgebieden van de opnamen eerder dan dat hij ze verzacht, bv. klankkleurvervorming is prominenter dan gewoonlijk.

Hoewel niet alle elektronische werken in voldoende detail en diepte worden weergegeven, is het geluid over het geheel genomen verstoken van enig merkbaar ongemak, zodat uw favoriete composities uitstekend klinken.

Jazz

. Low-end en lower-midrange klinken zacht, onscherp maar punchy, terwijl de upper-midrange hard is, goed gedefinieerd maar niet overheersend. Wat een paradox.

Vage baspulsen kwamen tot uiting in het gebrek aan nadruk bij het spelen van de contrabas. Zelfs kleine hoeveelheden bas, zoals een contrabas die solo speelt, kunnen ervoor zorgen dat de bas overdreven massief klinkt. Hierdoor kan het zelfs lijken alsof de balans van het geluid naar de lage frequenties wordt verschoven. Metalen percussie klinkt wat onvast op de achtergrond van de krachtige bas, waarvan het stereobeeld kunstmatig een grotere afstand aflegt dan in de werkelijkheid.

Ik vond het midden het mooist, het klonk gedetailleerd en soepel. Pas tegen de top verliest de muziek haar natuurlijkheid – de xylofoon en triangels klinken hier minder, en ook de topnoten van de piano zijn droog. Bijzonder teleurstellend is het ontbreken van luchtige “vlieg”-noten van de blazers, zonder welke het zonnige en opzwepende geluid van het jazz-ensemble merkbaar afneemt.

Rock

. Het basgeluid was even krachtig als ondoorzichtig. Basdrumimpulsen worden soms volledig vervaagd tot een zeer onnadrukkelijk, maar zeer merkbaar geluid. De bas klinkt veel beter, vooral aan de bovenkant van het bereik.

In het algemeen, figuurlijk gesproken, biedt de draaitafel veel “vlees” van de bas, maar niet dun gesneden, maar eerder in grote stukken gehakt. De meeste energie gaat naar de lage tonen, waardoor de top vaak aan diepte verliest. Bijvoorbeeld, alleen de sterkste slagen blijven over van het bekkengeluid.

Het middengebied klinkt minder gedetailleerd dan normaal, en is gierig in zijn naschokken. Er zijn weinig kenmerkende, bekende en herkenbare nuances, waardoor de levendigheid van bekende composities afneemt.

Klassiek

. Het ontbreken van het laagste register is zeer opvallend, met de tuba’s en de grote trommels die plotseling naar de achtergrond zakken, waardoor de verhoudingen van de scène merkbaar worden verstoord.

Over het algemeen, niet slecht in het midden. Tegelijkertijd ontbreekt het een beetje aan details. Het geluid voelt soms aan alsof het door stof is gehaald, wat resulteert in een verzacht en versluierd geluid. Tegelijkertijd zijn de solo-instrumenten goed bewerkt, misschien komt het door de dynamische eigenschappen, en daardoor verliest het achtergrondgeluid zijn helderheid.

De top leeft in de luidste klanken van triangels, bellen en bekkens, en meestal in climaxen; in gewone momenten van de compositie zijn de hoge-frequentiecomponenten nauwelijks waarneembaar.

Over het algemeen tekent de Raysonic CD 168 grootschalige muziek met zware streken, verre van maximaal gedetailleerd, en lijkt eerder op een impressionistisch doek dan op een meesterwerk uit de klassieke school, en is zeker geen hyperrealistisch meesterwerk.

Prijs

Gemiddelde prijs van ongeveer 87.400 roebel.