Fotokritiek van Rozov: herverdeling van de helderheid in het kader

Deze keer moet ik kritisch kijken naar foto’s die zijn ingezonden voor de Nikon fotowedstrijd van het tijdschrift “Photo&Technika”, waarvan de resultaten zijn gepubliceerd in № 1 44 2013.

Ik moet toegeven dat ik het steeds moeilijker vind om tussen de honderden beste beelden die we uit alle inzendingen hebben geselecteerd, de beelden te vinden die in deze Euroriek passen. Er zijn geen uitgesproken zwakke werken in de lijst. De moeilijkheid is dat de fotografische geletterdheid van onze lezers gestaag toeneemt: zij leren denken in fotografische categorieën, zij componeren hun foto’s zo duidelijk en correct dat het voor mij moeilijk wordt om met mijn rationalisatiesuggesties in hun werken door te dringen.

Ik ben er erg blij mee. Ik weet zeker dat ik op een dag geen enkele foto kan vinden in onze post voor de Euroriek Kritiek… Maar deze keer stel ik voor dat u aandacht besteedt aan de niet helemaal nauwkeurige mincorrectie, de plaatsing van het hoofdonderwerp in het midden van het kader met een stopmotion, de herverdeling van de helderheid in het kader, de kadrering en de kleurenharmonie, de kadrering met tonale scheiding van de plannen en toenemend microcontrast, en de keuze van de scherptediepte.

“Wachten op de storm.”. Alexey Glyva r. Saratov .

De foto over het wachten op de storm is volgens mij een zeer treffend voorbeeld van fotografisch understatement. De auteur heeft alles correct gedaan. Ik dacht na over de compositie en harmoniseerde de kleuren, waarvoor ik de bovenste helft van de foto volledig verkleurde. Ik verhoogde het contrast van de wolken, en toen kwamen de wolken recht op de bange kijker af… Kortom, ik vond de foto zo mooi dat ik er een beetje fotografische kruiden aan wilde toevoegen, om hem op het eerste gezicht memorabel, opvallend en pakkend te maken. Daarvoor heb ik alleen de helderheidsverhouding van enkele spots veranderd.

De weg op de voorgrond – verduisterd.

Gedempt en verkleurd het groen van het water links.

Gedrukte onderbuik van wolken aan de linkerkant van de hemel.

Ik heb de lucht nabij de horizonlijn in de rechterhelft van de foto donkerder gemaakt tot middengrijs. Nu lijkt het echt op onweer.

Gele streep rechts van de horizonlijn – opgehelderd. Dit is vaak het geval aan de vooravond van een zomerse onweersbui, wanneer een zonnestraal net door de sombere wolken breekt.

Linker voorgrond – verbeterd microcontrast. Het gras is dan boller, en het hele beeld heeft een diepere ruimtelijke diepte.

Het landschap, dat al vrij dramatisch was, ziet er nu dreigend uit. Ik had het niet willen missen.

“Sombere heldere dag.”. Alexey Ogloblin Kirov . Kirov .

Minus correctie met verlies van belangrijke details

Een klassiek voorbeeld van hoe een bronbestand door verschillende mensen verschillend kan worden gelezen. In het origineel, dat ons werd toegestuurd door de auteur van de foto, zou men geen heldere dag kunnen zien al zou men dat willen. Maar er is een realisatie van een oude fotografische techniek… In mijn jeugd was dit een bekend cliché. Een rood filter werd op de lens bevestigd, en de foto werd genomen met min-correctie. De zon veranderde op magische wijze in de maan, en de dag in de nacht… Het “wow-effect” zoals ze tegenwoordig zeggen werd bereikt door eenvoudige technische manipulaties.

Ik weet niet met welk doel Alexey “Een bewolkte heldere dag” veranderde in een landschap met een opkomende maan, maar een mincorrectie van niet minder dan twee stops veranderde de hele onderste helft van de foto in een gebied waar bijna geen details meer te zien zijn.

Ondertussen is het genoeg om enkele details uit schaduwen te halen, en het beeld wordt, vanuit mijn standpunt, bijna symbolisch. Ik herinner me nog goed zulke beelden van visuele verwoesting die ik dertig jaar geleden zag in vele noordelijke steden zoals Dudinka, Igarka, Yeniseisk. In de straten van dergelijke nederzettingen, volgebouwd met “zeer gehorige” barakken die plechtig herbergen werden genoemd, voelde ik me als een klein machteloos radertje in een enorm zielloos Systeem, opgezet om iets ijzers te produceren. Er is niets menselijks in de buurt: palen, draden, hekken van prikkeldraad, roestende bouwmachines, verwarmingsbuizen die een meter van de grond hangen, ijskoude kranen uit de rivierhaven en een dorpswinkel met wodka voor 2 roebel per fles… 87 agent. met een sprot in tomatensaus als voorgerecht..

Ik kan niet zeggen dat ik dolblij was met deze opname, die bijna vergeten beelden opriep, maar hij prikkelde me wel en deed me op mijn toetsenbord stampen.

Ik moet vermelden dat de “sombere dag” na de “manifestatie” een interessant object bleek te zijn voor onderzoek naar details en analyse van compositorische verbanden tussen vlekken en lijnen die het vullen.

Ik herinner u eraan dat de meeste foto’s die gebouwd zijn op de opstelling van de hoofdpunten strikt parallel aan de kadergrenzen, dood zijn. Het leven raakt op. De beweging hapert. De enige uitzondering op deze regel zijn volgens mij technische architectuuropnamen die worden gemaakt voor een architect of een bouwbedrijf, die een exacte weergave van het beeld van het driedimensionale object op het scherm of in de foto willen zien.

De compositie van “Gloomy Clear Day” is zeer knap opgebouwd. Het is alsof toevallig alle horizontalen in het kader niet horizontaal zijn: kabels, daklijnen, walmende rook, verwarmingsbuizen – alles staat schuin ten opzichte van de horizon. De verticalen – de palen en de meeste muren van de gebouwen – zijn opgestapeld. Strikt verticaal georiënteerd alleen de figuur van een man die een zak proviand naar huis draagt. Straat, straat, je bent dronken, broer!

De diagonale lijn van de weg en de sporen van de sleeën geven het beeld dynamiek en levendigheid. Als u beter kijkt, ziet u misschien de contouren van een moderne roadster of terreinwagen in het midden van de foto. Het dossier is dus niet opgenomen in de tijd van het opbouwcommunisme maar pas onlangs, wat de geest nog harder raakt dan een simpele herinnering aan het verleden. Felicitaties aan de auteur. Hij heeft een onvergankelijk werkstuk gemaakt! Document van het tijdperk!

Samenvattend zou ik de verwerking van het bestand veel gemakkelijker hebben gevonden als de min-correctie met één stop was uitgevoerd in plaats van met twee.

“Wimpers.”. Kirill Kotov pos. Lesnoy Gorodok .

Bijsnijden, tonale scheiding van beelden, microcontrast vergroten

Observatie is een van de deugden van een goede fotograaf. Alle ziende mensen kunnen kijken, maar slechts enkelen van ons kunnen zien… De auteur zag die wimpers. Niet alleen dat, maar hij was zelfs te lui om te schieten. Toen wist hij uit de vele passen dit specifieke bestand te kiezen en nam de tijd om het te verwerken. Het is al lang bekend dat het materiaal zich verzet tegen de fotograaf: of het licht is verkeerd, of er zijn geen wolken in de lucht, of, integendeel, er zijn wolken. Kortom, er is geen perfectie in de natuur. In dit geval paste het onderwerp niet in het gebruikelijke raam… Naar mijn mening heeft het schenden van de gulden snede regel bij het bijsnijden de foto geholpen… Ik verwijderde alles wat overbodig was – en de wimpers werden de hoofdzaak. Ik moest het contrast verhogen en de lucht lichter maken om de rand van de sneeuwjacht van de horizon af te rukken. De foto was onmiddellijk leesbaar, zelfs zonder het verklarende bijschrift.

Maar toen rees er een vraag: is kleur in dit geval noodzakelijk?? Misschien zal volledig bleken of koud kleuren de indruk van de scène versterken? De beslissing is aan de auteur.

“Gewoon een zomerregen.”. Yevgeny Turkov d. . Penza .

Herverdeling van de helderheid in het frame

Een mooie genreshot genomen met een fisheye van onder het bladerdak boven een bushalte. Je kunt het onderwerp niet met een andere lens fotograferen, want er is geen ruimte om je terug te trekken: het regent overal. Dankzij de grote hoek zien we de hele bus en de ruimte eromheen, samengevoegd door mistige regendruppels. De sluitertijd was goed gekozen.

De loop aan de randen van de lijst maakt de foto bijzonder schilderachtig. Vervorming in het midden van het frame wordt geminimaliseerd. De auteur is zich terdege bewust van deze eigenschappen van de lens, en heeft er handig gebruik van gemaakt door de hoofdpersonen op de voorgrond te plaatsen, in het midden van de compositie. Ik had me graag beperkt tot de constatering dat ik de roos 100% had geraakt en de genrejager gefeliciteerd met de uitstekende opname, maar door mijn streven naar perfectie heb ik geprobeerd het gebied boven de bus, het gezicht van het meisje op de voorgrond en het microcontrast links van de dame met de paraplu lichter te maken. Het beeld is nu luchtiger en natter.

“Uitzicht vanaf het dak”. Nastya Guban Amsterdam .

Bijsnijden, selectie van de scherptediepte

“Gelukkige mensen,” dacht ik bij mezelf toen ik voor het eerst naar deze foto keek. Even dacht ik dat de auteur echt op het dak van het Uffizi Museum mocht rondlopen. Maar toen ik de beroemde Ponte Vecchio in Florence beter bekeek, besefte ik dat de foto door glas was genomen. Reflectie van binnenverlichting tegen de lucht. Ramen in steden zijn zelden schoon, dus er doorheen fotograferen is als het gebruik van een zachte filter. Het is duidelijk dat dit de contouren van de pannen op het dak van de galerij en alles in het kader doet zweven.

De auteur heeft de horizonlijn slechts 0,6 graad gekanteld… Maar het was ook genoeg voor de muren van de huizen om te draaien en de huizen om te vallen. Ik amputeerde een deel van de voorgrond aan de rechterkant, en ik wenste dat de auteur de camera naar links had bewogen tijdens de opname. In dit geval kon de hele brug in het frame passen.

Ik moet zeggen, het focuspunt klopt niet helemaal. Je moet hem precies op de dakpannen van de galerij richten, niet op de ramen van de voorgrond die ik heb bijgesneden. In dit geval zou de auteur door het diafragma slechts twee fracties wijder in te stellen een tastbare vergroting van de scherptediepte krijgen. De Ponte Vecchio brug zou heel duidelijk te lezen zijn geweest. Ik ben erg blij met het standpunt van de auteur en de tijd die hij koos…

Avond. De lucht is nog licht, maar de elektrische lichten zijn al aan… De architectuur ziet er feestelijk uit zonder overdreven opzichtig te zijn.

Het spijt me dat de kans niet volledig benut is.

“Speedway. Gennady Chuprugin dm . Korolev .

Centraal geplaatst in het frame

De meest gemaakte fout door amateurfotografen: het onderwerp in het midden van het kader plaatsen. De eigenaar gebruikt een centrale autofocussensor die de vorm heeft van een kruis en die gemakkelijk kan scherpstellen op zowel horizontale als verticale objecten.

Aan de rand daarentegen kunnen horizontaal gerichte sensoren zitten, waarmee gemakkelijk alleen verticale objecten kunnen worden gevolgd. Maar als je bijvoorbeeld wilt scherpstellen op een draad die in de lucht hangt, zou het moeilijk zijn om een dunne strook draad te raken met de horizontale sensor.

Maar in dit geval maakte de auteur het zichzelf iets moeilijker… Speedway is een dynamische sport. Het is gebruikelijk om met een draad te fotograferen om de achtergrond onscherp te maken terwijl de motorrijder zelf scherp genoeg blijft. Dit wekt de illusie van snelle beweging op het beeldvlak en benadrukt het belangrijkste in het kader.

Het principe van wire-framing en accentuering volgens het principe “scherp op het onscherpe” wordt al lang door fotografen toegepast en is een bekend cliché geworden. Niemand is tegenwoordig verbaasd om zulke foto’s te zien, en ik beschouw ze als werk van studenten.

Nieuwe generaties fotografen moeten zich zoveel mogelijk de technieken van hun voorgangers eigen maken. Pas dan, hoopt men, zal de synthese van de verzamelde ambachtelijke vaardigheden zijn eigenaar in staat stellen om met iets nieuws te komen. In dit geval is de auteur erin geslaagd de techniek te herhalen, maar slechts gedeeltelijk. De bedrading zelf en de belichtingsberekening zijn correct: de achtergrond is volledig uitgesmeerd, de renner is gedeeltelijk uitgesmeerd, maar de beweging is vreemd genoeg bevroren.

Een motorrijder lijkt in het midden van de compositie te hangen. Hij kan nergens heen. Om duidelijk te maken hoe men precies de illusie van beweging creëert, heb ik de foto verplaatst. Nu is de sportman verschoven naar de linkerzone van de derde. Dit geeft hem ruimte om snel vooruit te komen, en hij aarzelt niet om daarvan te profiteren.

Het beeld na deze ingreep bleef echter slechts een correct uitgevoerde etude over het overbrengen van beweging in het kader. Om de verfijnde kijker te verrassen, moet de auteur iets bedenken dat duizenden andere fotografen niet zomaar voor elkaar krijgen.

“Gierzwaluwen”. Alexander Tutaev geb. Dolgoprudny, MO .

Bijsnijden en kleurenharmonie

Nog een zeer goede foto ingezonden voor de wedstrijd. Naar mijn mening staat het echter niet helemaal terecht scheef ten opzichte van het plein: de rechterhelft van de foto met het raam en de dakuitbouw overstemt de linkerhelft. De combinatie van geel en blauw is op zichzelf niet controversieel. Een ongebruikelijke helderheidsbalans is echter storend: het onderste deel van de foto is meestal donkerder dan het bovenste deel de grond is donker, en de lucht is licht . Hier is het andersom: tonaal wegen de lucht en de dakband zwaarder dan de lichte muur. De correctie van onevenwichtigheden is vrij eenvoudig: de lucht lichter en helderder maken en de muur donkerder en met meer textuur. Een foto links en rechts bijsnijden en tegelijkertijd verticalen corrigeren.

Om niet ongefundeerd te zijn heb ik dit gedaan. Het beeld is evenwichtig. Het huis is verouderd en heeft een verhaal. Zo verandert het gezicht van een man met de jaren: de tekenen van leven kleuren het.