Fotocriticus Rozov: daar, boven de horizon, is de kaderlijn…..

Ik heb geprobeerd om uit de foto’s die naar de redactionele fotowedstrijd zijn gestuurd, de foto’s te kiezen die het waard zijn om enthousiast op te reageren! “Het ging niet goed”, zoals ze tegenwoordig zeggen! Wat jammer: de foto’s zouden kunnen worden samengevoegd met spijt over nog niet volledig benutte kansen.

Toch trokken de foto’s mijn aandacht en bleken ze het bespreken waard. Helemaal niet slecht, ik vergeet de meeste beelden in een seconde. En niet alleen ik, maar de meeste potentiële kijkers van onze foto’s… Er zijn te veel foto’s. Ze zijn vervelend en ze moeten anders zijn dan de meeste anderen om aardig gevonden te worden. Een fotograaf moet leren de kortste weg naar het hart van de kijker te vinden…

Een beroemd fotograaf en leraar, auteur van populaire boeken over fotografie technieken en kunst is een columnist voor “Photocriticism”

Georgy Rozov

.

Deze wedstrijd omvat foto’s die zijn ingezonden door lezers van het tijdschrift “Photo&Technique”, waarvan de resultaten zijn gepubliceerd in nummer 1 41 2012.

“Zilver van de winter” door Evgeny Bulin, 65, pos. Tomilino, regio Amsterdam. .

Degene die volgens mij het dichtst bij het ideaal kwam, was de auteur van dit winterlandschap. Ik bewonder de technische perfectie van het beeld. Het dynamische bereik van de camera is volledig gerealiseerd, waarbij alle tonen van wit tot pikzwart zachtjes in elkaar overlopen. En de compositie van het frame is foutloos. Ik hou van winterfoto’s omdat ik niet graag bevries, en ook niet graag mijn uitrusting bevries… Ik weet heel goed hoe moeilijk het is om zulke schoonheid te fotograferen en daarom heb ik respect voor elke goede winterfoto.

In dit geval word ik echter gestoord door rechthoekige khrushkas in het rechterbovengedeelte van het kader en boven de hut. Als ik de auteur was, zou ik ze “afgeschoren” hebben. Dat zou de foto ten goede zijn gekomen. Technisch gezien is het niet moeilijk om. Vooruitlopend op verwijten van voorstanders van “zuivere” fotografie, wil ik u eraan herinneren dat retoucheren altijd een gangbaar instrument is geweest in de niet-evenementenfotografie.

“Beach Soccer”. Pavel Kostitsyn, 46 jaar oud Amsterdam, Nederland . Rybinsk, regio Jaroslavl. .

Deze zeeschuim figuur doet me niet denken aan een voetballer maar aan krokodil Geno zonder romp maar op benen. Het lijkt op een enigszins ingekorte versie van een kindertekening over het gegeven thema. De foto kan interessant zijn voor een deel van het publiek. Ik zou alleen de lege ruimte rechts van de hoofdpersoon verwijderen. De auteur maakte de fout die de meeste beginnende fotografen maken: hij plaatste zijn onderwerp in het midden van het kader. Waarschijnlijk niet omdat ik het zo wilde, maar omdat de AF-sensor in het midden van het frame het beste is en automatisch wordt geactiveerd. Door deze compositie lijken alle opnamen op elkaar en sterft de beweging in het kader uit.

“Over moed en schaamteloosheid.”. Vladimir Palchik, 44 St. Petersburg .

Juist, dat is geen slechte manier om het te bekijken! Klopt, als het aan mij lag, zou ik aan de titel werken. Het ding is dat enige professionele schaamteloosheid van de fotograaf zichtbaar is voor het blote oog… Wat ik niet zag was moed. De “kosmonauten” in maskers. Er is niets om bang voor te zijn. Je herkent hem niet aan zijn ogen. En je kunt niet onbeleefd zijn: je bent bevolen om te verdragen! Volgens mij gaat deze foto over het conflict tussen professionals. Het is als een conflict tussen een koper en een verkoper: zij staan tegenover elkaar en dat is de essentie van het conflict.

Gezien de fotografische verdiensten van het beeld kan ik niet nalaten op te merken dat de horizon scheef staat en de ruimte boven de hoofden van de “astronauten” zeer agressief is door ritmisch herhaalde donkere vlekken van ramen tegen een lichte achtergrond. Ze trekken de aandacht van de kijker, leiden af van de hoofdzaak – de botsing tussen de fotograaf en de politieman. Amputatie van dat gebied maakt het beeld laconieker en soberder. De informatieve en emotionele boodschap is gemakkelijker te lezen.

“De ijzige woestijn”. Leonid Ogarkov, 22 St. Petersburg .

Ik hield van de opname met zijn ingetogen kleurbereik, volumineuze verlichting en vakkundig geplaatste accenten. Kortom, een mooi landschap. Maar ik zou niet lang naar hem kijken, want er ontbreekt iets… het belangrijkste. Alle objecten in het kader pretenderen in gelijke mate de aandacht van de kijker te trekken. Ik noem zulke foto’s “matten”.

Sierlijk en zelfs mooi, maar als alle voorwerpen op dezelfde manier worden uitgelicht, op elkaar lijken, zoals de Chinezen in de ogen van de Europeanen , dan is het heel moeilijk te begrijpen waar de foto over gaat. Nu is het gewoon een visualisatie van de naam – Ice Desert. Als je echter iets anders dan het ijs een mens, een hond, een beer, een zeemeeuw… aan de “mat” toevoegt, krijgt de foto nieuwe betekenissen en associatieve verbanden.

“Op de bank.”. Maxim Bogdanov, 31 St. Petersburg . Gelendzhik, regio Krasnodar .

Wat een echt gemist onderwerp! Veel fotografen nemen veel onnodige dingen in het kader op. In dit geval is alleen het deel van de foto dat ik rechtsonder heb gemarkeerd interessant en zelfs amusant. Er is een humoristische vergelijking tussen de benen van een jonge man en delicate vrouwenvingers, die lijken op een bloeiende bloem. Het gebrek aan vertelling laat de kijkers vrij om hun eigen liefdesverhaal te bedenken.

De auteur begreep het onderwerp intuïtief uit het omringende leven, maar hij slaagde er niet in de boodschap correct en fotografisch over te brengen: het idee ging verloren in de massa secundaire vlekken. De figuren boven de bank zijn overbodig omdat de man in het frame altijd de leiding heeft. De horizontalen van de planken van de bank – zwaar, donker – zijn ritmisch repetitief en nemen veel ruimte in beslag. De verticalen van boomstammen die het bovenste deel van het kader verscheuren voegen niets toe aan de boodschap.

Kortom, na het inlijsten wordt het idee blootgesteld… Het uitzoeken van het belangrijkste in het kader had moeten gebeuren bij het nemen van de foto. Je had ook een standpunt moeten zoeken dichter bij de voeten van de personages en lager. Dichterbij, omdat in dit geval de benen groter zouden zijn, en de achtergrond onscherp door de verminderde scherptediepte. Een laag standpunt in dit geval zou meer aandacht hebben getrokken naar de delicate benen van het meisje.

Vergelijk voor en na het retoucheren

“Wachten”. Evgeny Zhernakov, 24 Amsterdam . Dnepropetrovsk, Oekraïne .

Links: Originele foto

Rechts: na bijsnijden en retoucheren

Ik hou van foto’s die de aandacht trekken, die je aan het denken zetten… “Waiting” is zo’n plaatje. Wij waarderen honden om hun loyaliteit en onbaatzuchtige liefde voor hun baasjes. En daarom laat de foto me niet onverschillig. Bovendien heeft deze foto nog andere voordelen. Ze is fotografisch! De driedimensionale wereld wordt knap omgezet in een tweedimensionaal beeld. Illusie van de diepte van de ruimte gaat niet verloren. Helaas is het beeld technisch niet perfect. Ik moest de foto retoucheren.

Allereerst heb ik al het overbodige verwijderd. De lantaarn moest bijvoorbeeld worden weggelaten omdat deze een zeer heldere plek in het frame vormde en de aandacht van de kijker trok. Door een deel van de voorgrond bij te snijden is de hond naar de voorgrond gehaald en is hij echt het belangrijkste in het kader geworden.

Dan heb ik het gebied achteraan in het frame verlicht waar ik de silhouetten van de mensen nog kon zien… Tenslotte heb ik de contouren van het hondensilhouet scherp gemaakt. Het ding is dat het hele beeld “bewogen” is, dat is onscherp. Cru gezegd, het is een huwelijk. Iets in het frame moet scherp zijn. Anders verwerpt het menselijk oog op enkele uitzonderingen na wazig beeld.

“Ochtend aan het Baikalmeer”. Pavel Dedyukhin, 30 jaar oud Amsterdam . Irkutsk .

Er is een heel boeket van compositorische en picturale fouten.Een object op of nabij het punt waar diagonalen elkaar kruisen wordt automatisch het onderwerp van de aandacht van de kijker.

De visser is aan het roeien, dus de boot in het midden van het frame zou moeten bewegen, maar hij is bevroren.

Er is meestal geen beweging in het midden van het kader, dus ervaren fotografen plaatsen rustige, symmetrische en evenwichtige onderwerpen die niet mogen bewegen.

“De voorgrond is altijd de voorgrond” – dit is een van de canons die door de ervaring van vele generaties fotografen is geleerd. In dit geval is er een strook land op de voorgrond die scherp afsteekt tegen de algemene toon van de foto. De bank is donkerder en moet, volgens de bedoeling van de auteur, de compositie dieper maken. De auteur slaagde erin, maar er was een conflict tussen de boot en de voorkant. Het conflict wordt in het voordeel van het centrum opgelost omdat de persoon altijd de leiding heeft. Daarom stel ik voor een strook land te amputeren.

De compositie is verbeterd na het bijsnijden, maar heeft niet aan diepte ingeboet: de golven op de voorgrond zijn nog steeds tonaal donkerder dan het water achteraan.

Nu kreeg ik het gevoel van een overvloed aan blauwe lucht bovenaan het kader. Ik heb dat blauw uitgehold. Het beeld is nu nog slanker, maar tegen alle regels in wordt het beeld nu gedomineerd door een vliegend eiland. Ik ben bereid te geloven dat de mist er precies zo uitziet, dat de helderheid en de plaats ervan niet zijn veranderd toen het bronbestand werd bewerkt. De miststrook is echter de helderste plek in het kader, en de boot is gemarkeerd volgens het principe “donker op licht”. Ik was geneigd de auteur voor te stellen de helderheid wat af te zwakken om het gevoel van verbondenheid tussen het eiland en het water te herstellen.

Er is echter een andere goede oplossing: hernoem het plaatje “Flying Island”.

“Reeds”. Zonsondergang”. Mikhail Meshkov, 38 Amsterdam, Nederland . Pavlovsky Posad, regio Amsterdam. .

Het onderwerp is niet nieuw, maar elke fotograaf is vast en zeker in vervoering geraakt door het spel van het licht bij zonsondergang. Het probleem is dat het een moeilijk onderwerp is. Het is contrasterend, en het is niet gemakkelijk om in zo’n situatie details in zowel schaduw als licht vast te leggen. De auteur is erin geslaagd.

Het tweede probleem dat hij moest oplossen was de compositorische verdeling van de afbeelding in tweeën: hemel en aarde. Elke helft is goed op zichzelf, maar ze leven niet samen… De oplossing voor het probleem werd lang geleden uitgevonden: het frame werd opgevuld met een soort verticale lijnen die de bovenste en onderste helften van het frame met elkaar verbinden. De auteur gebruikte deze truc ook. Er moet nog worden besloten aan welke van de helften prioriteit wordt gegeven.

De horizon verdeelt het beeld in tweeën en laat de kijker met het probleem zitten om te beslissen wat mooier is? Dit soort keuzes is moeilijk werk en moet door de auteur worden gedaan, maar aangezien de auteur zich heeft teruggetrokken, geef ik mijn mening: er zit meer moois onder. Daarom stel ik voor het bovenste deel van de lucht bij te snijden.