De lessen van Rozov: wat je camera kan doen?

Moderne digitale camera

–

Een ware opslagplaats van kennis. Degene die het krijgt is de fotograaf. Nou ja, of bijna een fotograaf –

het enige wat ons nog rest is de bagage die we geleerd hebben op de juiste plaatsen en in de juiste combinaties te gebruiken, en het leven te bespioneren op manieren waarvan de mensen om ons heen zich niet echt bewust zijn. Laten we het vandaag hebben over de bagage van een cameraliefhebber…

Foto 1. Je kunt geen honger lijden.

Olympus OM-D E-M5

M lens. ZUIKO DIGITAL ED 75-300mm 1:4.8-6.7

Gevoeligheid 200 ISO

Sluitertijd 1/800 sec

Diafragma f/5.6

Belichtingscompensatie van -0,3 EV

Brandpuntsafstand van 150mm film standaard.

Om de meest interessante fase van de beweging vast te leggen, zette ik de burst-modus aan. De mussen waren zo agressief en zo onvoorspelbaar dat je op de sluiter moest drukken lang voordat de vogel besloot zijn prooi aan te vallen. Dus de uitbarstingen waren erg lang. Maar daarom slaagde ik er heel snel in – letterlijk bij de derde poging – precies vast te leggen wat ik wilde.

Geheugenbuffer en opnamesnelheid

De buffer is het in de camera ingebouwde snelle geheugen, dat automatisch werkt en geen tussenkomst van de fotograaf vereist. Het apparaat is verborgen in de camera en er zijn geen knoppen op het lichaam om het te verraden. We zouden niet eens van zijn bestaan weten als hij honderd keer zo groot en een paar keer zo snel was.

Maar momenteel doet de buffer ons denken aan de beruchte graanschuren van het moederland waar de collectieve boeren hun oogst van de velden haalden. Om een of andere reden zijn deze opslagplaatsen altijd onvoldoende geweest om de vruchten van de Sovjetgrond te bewaren. Ongeveer hetzelfde gebeurt met de buffer. Bij het filmen in bursts, wanneer u dringend veel en snel moet filmen, gaat de camera plotseling in staking en begint alarmerend te knipperen.

De ontspanner was nutteloos, de stapels liepen over. De processor van een camera werkt hard, door beelden van tijdelijke schappen naar een permanente geheugenkaart te trekken. Tot er ruimte was voor een nieuwe uitsnede, werd de ontspanknop geblokkeerd…

Verschillende camera’s hebben processoren met verschillende capaciteiten en snelheden. Professionele camera’s kunnen de klus snel klaren. Met de Nikon D3S kun je opnames maken in bursts van maximaal veertig beelden. Alleen dan loopt de buffer over, maar – vreemd genoeg! – soms was zelfs die geheugenreserve niet genoeg. Ik heb nooit de kans gehad om de buffer van de Nikon D4 te vullen.

Langzamer denken voor een gemakkelijkere camera. Ik heb het fotograferen in RAW-formaat moeten opgeven omdat de camera na twee of drie opeenvolgende opnamen vijf of tien seconden bleef stilstaan, een ongepaste pauze voor een foto van de burgerlijke stand. De jonggehuwden wisselen de trouwringen uit en de fotograaf wacht tot de “bevroren” camera uitdooft zodat hij verder kan fotograferen.

Buffercapaciteit en RAW-opnamesnelheid worden zelden genoemd in advertenties en technische beschrijvingen, maar spelen een belangrijke rol bij het bepalen van de opnamesnelheid van een camera.

Opname in bursts en scherpte

Motoren bestaan al sinds de tijd van de film. Het werd vooral gebruikt door sportfotografen en “parkettes” fotografen die foto’s mochten maken van politiek belichte personen . In beide gevallen was het belangrijk om het beslissende moment zo betrouwbaar mogelijk vast te leggen: de zegevierende traan van de pas gekroonde kampioen of het krassen van het puntje van de neus van de president.

In het Westen werden filmmotoren gebruikt door modefotografen, paparazzi en verslaggevers die het kunstzinnige publiek fotografeerden. Deze functie wordt niet gebruikt door amateurfotografen, meestal om economische redenen. Slechts 36 frames in film. De motor van een professionele camera kon ze in 8 seconden afspelen, waarna de film moest worden teruggespoeld en vervangen door nieuw beeldmateriaal. Deze operatie verspilde minstens een halve minuut en wat beelden die niet waren opgenomen… En film was duur.

Foto 2. “Madeliefjes.”.

Nikon D3S camera

AF-S Nikkor 14-24/2.8 ED objectief

800 ISO

Sluitertijd 1/6400 sec

Diafragma f/5

Belichtingscompensatie van +0,67 EV

Brandpuntsafstand 15mm

Vliegende meisjes – de klasgenoten van mijn kleinzoon. Ze vroegen me om ze tijdens de vlucht te fotograferen. Ik moest de “motor” aanzetten op de hoogste snelheid voor mijn camera, zeven beelden per seconde. Dit is de enige manier om de juiste fase te vangen. Ik maakte het mezelf moeilijker door rechtop tegen de zon in te schieten, in een poging het exacte moment te pakken waarop de zon werd geblokkeerd door een van de actiefiguren die in de lucht zweefden.

Met de komst van moderne digitale reportagecamera’s is het gebruik van de motor, die nu continu-opname of burst-stand wordt genoemd, veranderd. de oude zijn niet weg, maar er zijn nieuwe toegevoegd… Nu zijn er geen financiële remmen om de verspreiding van deze functie tegen te houden.

Er moet geen rekening worden gehouden met de afschrijving van de sluiter: tegenwoordig zijn camera’s al lang verouderd voordat het sluitermechanisme versleten is. Bovendien maakt de full-size professionele DSLR opnames tot negen beelden per seconde. De kans om de juiste fase te pakken in een snel bewegende actiesequentie is vier keer groter dan met filmcamera’s foto 2 .

De capaciteit van een enkele flitser is nu evenredig met het aantal opnamen van ongeveer veertig films. De framerate heeft niet langer dezelfde invloed op de kosten per frame als voorheen. Daarom is de houding van fotografen tegenover de continu-opnamestand drastisch veranderd.

Vroeger werd een motor alleen gebruikt om het beslissende moment te vangen, maar nu is continu fotograferen ook een manier om de effecten van trillingen tegen te gaan. Fotograferen met lange lenzen is lastig, zelfs bij goed licht. De hoge hoeksnelheid van de onderwerpen die binnen het kadervenster bewegen bij het schudden van de camera resulteert bijvoorbeeld in gebrekkige out-of-frame beelden. Camera schokt meestal door plotselinge beweging van de wijsvinger bij het indrukken van de ontspanknop. U kunt natuurlijk uw duim op de camera houden en uw adem inhouden om te voorkomen dat de camera beweegt… Maar het gebruik van snelle continu-opnamen is een betrouwbaardere manier om scherpe foto’s te maken.

U moet in korte bursts van twee of drie opnamen elk fotograferen, de eerste opname is meestal onscherp precies omdat u de ontspanknop indrukt, maar de tweede en derde opname zouden scherp moeten zijn precies omdat de ontspanknop volledig is ingedrukt en de camera stilstaat. Uw vinger omhoog bewegen als u klaar bent met filmen kan geen kwaad voor uw beelden foto’s 3 en 4 .

Foto 3. Christus Pantocrator.

12e-eeuws mozaïek.

Palatijnse kapel in Palermo.

Nikon D3S camera

De lens

AF VR Nikkor 80-400/4.5-5.6 ED

Gevoeligheid 2500 ISO

Sluitertijd 1/15s

Diafragma f/5.3

Belichtingscorrectie -0,67 EV

Brandpuntsafstand: 210 mm

De mozaïeken zijn hoog geplaatst. De verlichting is opzettelijk spaarzaam, om het verguldsel van de kapelmuren helderder te laten branden. Je moest fotograferen met een snelle telelens, met een zeer bescheiden brandpuntsafstand… Een sluitertijd van 1/15e seconde is vier keer zo lang als de minimale sluitertijd van 1/250e seconde. Ik zou een volledig onscherpe foto hebben gehad als ik de functies continu sluiter en mechanische stabilisatie VR niet had gebruikt. Het eerste bestand in de reeks was een voorbeeld van een gebrek aan scherpte, maar het tweede was perfect scherp. Gemakkelijk geverifieerd.

Foto 4. Land veiligheid.

Olympus OM-D E-M5

M lens. ZUIKO DIGITAL ED 75-300mm 1:4.8-6.7

Gevoeligheid 250 ISO

Sluitertijd 1/500 s

Diafragma f/5.9

Belichtingscompensatie van -0,3 EV

342mm brandpuntsafstand van film standaard.

Nog een voorbeeld van alleen continu fotograferen om betrouwbaar scherpe opnamen te maken.

Zelfontspanner tegen trillingen

Iedereen weet hoe hij de zelfontspanner moet gebruiken om foto’s van zichzelf en zijn vrienden te maken. Je moet de camera op een statief zetten, je vrienden op een rij zetten met een hek, een plekje voor jezelf vrijhouden, de zelfontspanner aanzetten en, nadat je op de knop hebt gedrukt, naar de plek rennen waar je bent geboekt. Na het ingestelde aantal seconden vliegt er een vogel uit. Schiet ten minste twee keer opnieuw – voor het geval iemand knippert, zich afwendt of de eerste keer claxonneert. Zo wordt de zelfontspanner meestal gebruikt…

Hoewel elke handleiding voor een camera, van een goedkope point-and-shoot tot een professionele spiegelreflexcamera, suggereert de zelfontspanner te gebruiken tegen verscherping, kun je in de praktijk zo’n vreemde, op het eerste gezicht, methode van vechten voor scherpte nodig hebben als je een foto moet maken met een langzame sluiter en je de ontspanner niet bij je hebt. Als je geen statief hebt, moet je een stevige steun voor je camera vinden, bijvoorbeeld een borstwering van een dijk. Een ander goed idee is om een plastic zak vol zand op de borstwering onder de camera te leggen. Pas daarna kunt u een opname componeren, een testopname maken, het histogram controleren, belichtingscompensatie toepassen, de zelfontspanner inschakelen en de sluiter voorzichtig indrukken om te voorkomen dat er iets verschuift. Na de ingestelde tijd gaat de sluiter uit foto 5 .

Als u fotografeert met een point-and-shoot of handheld camera met een centrale sluiter, is de kans groot dat de camera niet beweegt. Als je een DSLR hebt, is er kans op wat licht vet. De spiegelstoot naar boven is bij sommige camera’s zo sterk dat je hem met je handen kunt voelen terwijl je fotografeert en het is niet ongewoon dat de sluitertijd onder de 1/30e van een seconde zakt.

Scherpte is geen belangrijke vereiste voor fotografie van goede kwaliteit. Er zijn momenten waarop met deze deugd moet worden geworsteld… En toch wordt een wazig beeld meestal gezien als een gebrek… Daarom is de camera ook ontworpen om trillingen tegen te gaan – de spiegel vooraf optillen.

Foto 5. Een avond in Antalya.

Nikon D3 camera

AF-S Nikkor 24-70/2.8 ED lens

Gevoeligheid 200 ISO

Een sluitertijd van 1/15e van een seconde

Diafragma f/8

Belichtingscompensatie -1,33 EV

35mm brandpuntsafstand

In plaats van een statief en kabel gebruik je een bankje en een zelfontspanner. Overigens zijn sluitertijden van 1/15e van een seconde bijzonder gevoelig voor vet.

De spiegel vooraf omhoog doen, of

Doodsteek om te schudden

Ik activeer de spiegel pre-lift in de volgende gevallen:

• Tenzij u absoluut zeker weet dat de camera volledig stabiel is;
• Als ik met een zeer lange lens fotografeer;
• wanneer je perfecte scherpte wilt en de andere methoden dat niet garanderen.

Macrofotografen met zeer lange zoom gebruiken deze stand altijd omdat de hoeksnelheid van het onderwerp in het kader nog groter is dan met de zoomlens.

Een draadloze trigger of kabelschakelaar moet aan de camera worden bevestigd. Met deze aanpassingen kunt u de camera op afstand bedienen, zonder hem aan te hoeven raken. U kunt nu de ontgrendelingsknop op de kabel indrukken. De camera doet gehoorzaam zijn spiegel omhoog en wacht… Druk de ontspanner na enkele seconden opnieuw in wanneer de statieftrilling door de spiegelinslag is afgenomen. De sluiter wordt losgelaten, de foto wordt gemaakt en pas dan keert de spiegel terug naar zijn oorspronkelijke positie.

Meestal zijn professionele modellen van reflexcamera’s voorzien van dit kenmerk. De camera’s zonder spiegel staan begrijpelijkerwijs niet op de lijst van favorieten omdat ze niets te boosten hebben: geen spiegel. Amateur-DSLR’s zijn niet zo gelukkig met deze functie vanwege de zuinigheid, het is belangrijk voor de fabrikant om dergelijke modellen zo licht, klein en goedkoop mogelijk te maken foto 6 .

Foto 6. Beweging op verschillende hoogtes.

Monorail bij Ostankino.

Mamiya 645 AFD III

Blad Aptus-II 6

Mamiya Sekor 35/3.5 lens

Gevoeligheid 50 ISO

Sluitertijd 1/60s

Diafragma f/4

Het was bijna zonsondergang. Het werd behoorlijk donker voor handheld middenformaat spiegelfotografie… Ik moet zeggen dat de spiegelschok van de Mamiya behoorlijk solide is. Ik heb de camera op een statief gezet, maar dat is licht, niet geschikt voor zware camera’s. De enige manier om de onvolkomenheden weg te werken was de spiegel lift functie te gebruiken. Zoals je kunt zien wel.

Foto 7. Pierrot de Strandmeester.

Nikon D3S camera

Nikkor 35/1.4 lens

Gevoeligheid 200 ISO

Sluitertijd 1/6400 s

f/2 diafragma

Belichtingscompensatie -0,67 EV

De ruige buitenkant van een Siciliaanse afstammeling van de Normandische veroveraars verbergt een afgrond van zoetheid en gastvrijheid. Pierrot zong Bella Ciao en Ochi Chernye voor ons, serveerde koffie en prees de Nederlands literatuur aan, in het bijzonder Boelgakov, die hij kende van de serie “Meester en Margarita” die hij net had bekeken. Ik mailde hem een paar foto’s en kreeg een beleefde uitnodiging om nog eens naar het strand te komen voor koffie en een sing along.

Ik brak enkele wetten van portretfotografie. In de boeken wordt afgeraden portretten te maken met een groothoeklens, maar ik doe het toch vaak, in dit geval met een niet zo conventionele lens. De oude Nikkor 35/1.4 is onlangs bijgewerkt en autofocus gemaakt, maar zelfs in de oude versie tekent hij uiterst fraai. Let op de gebieden van maximale focus: daar ringen elk haartje van Pierrot’s glamoureuze stoppelbaardje. En het puntje van zijn neus, dat slechts drie centimeter dichter bij de camera staat, is zichtbaar gaan zweven… De strandparaplu achter het hoofd van de held heeft zijn objectivering verloren en leidt helemaal niet af van de brute zanger. Ik zou een nog kleinere scherptediepte kunnen krijgen als ik het diafragma helemaal openzet, en nog steeds perfect scherpe details hebben. Ik had het diafragma op 8 kunnen zetten en een bijna scherp beeld van een paraplu kunnen krijgen.

Knop voor diafragmaherhaling

Het aantrekkelijkste kenmerk van DSLR’s is de mogelijkheid om door de lens naar het onderwerp te kijken en elke seconde te zien van wat de camera vastlegt. om niet alleen de kaderranden te zien zelfs de eenvoudigste kaderzoekers kunnen dit toch al bieden , maar ook perspectiefvervormingen die inherent zijn aan verschillende lenzen en de mate van scherpte van verschillende objecten in het kader.

Voor het eerst verscheen er een knop voor diafragmaherhaling op een DSLR, samen met automatisch verspringen van het diafragma. Het LCD-scherm bevindt zich bij spiegelreflexcamera’s meestal rechts of links van de lens, zodat u het met uw vingertoppen kunt aanraken wanneer u een opname maakt. Er zijn niet veel plaatsen op het camerahuis waar de knoppen zo ergonomisch handig zijn. Je stopt hier niet zomaar iets in. Een dergelijk demonstratief respect is niet zonder reden.

Veertig jaar geleden bouwden de Japanners lenzen met een speciale ring voor het snel handmatig openen en sluiten van de iris. Ik herinner me ze. Ik had een portretcamera. Het hielp echt met het probleem van een blinde zoeker. Want als u het diafragma van de lens ook maar half indrukt, wordt het vensterbeeld van de zoeker erg donker en wordt het erg moeilijk om handmatig scherp te stellen. Daarom moesten fotografen eerst het diafragma openen, scherpstellen wanneer de foto maximaal verlicht was en dan het diafragma sluiten met behulp van een speciale ring.

De jumpers, of automatische iris, hebben een revolutie teweeggebracht in de hoeveelheid tijd die u besteedt aan het klaarmaken van foto’s. Het diafragma is nu altijd open en veel camerabezitters weten niet eens dat het bestaat, omdat het voor de fotograaf onmerkbaar sluit voordat de sluiter opengaat en vervolgens even onmerkbaar en snel opengaat om het mogelijk te maken te kadreren en scherp te stellen zonder het oog te belasten. Snelheid van acquisitie en nauwkeurigheid van focus zijn verzekerd.

Maar toen we de optie kregen om snel te fotograferen, konden we ongemerkt een groot voordeel van DSLR’s ten opzichte van andere camera’s verliezen. Het diafragma is niet alleen een variabele opening om de lichtopbrengst te regelen, het regelt ook de scherptediepte denk eraan: een klein diafragma betekent een grote scherptediepte en omgekeerd . Als je altijd door de zoeker kijkt met het diafragma volledig open, kun je niet zien wat scherp is en wat onscherp en in welke mate.

Het overwinnen van zoekerblindheid had een te hoge prijs en camera-ontwerpers moesten onmiddellijk een manier bedenken om de fotograaf tenminste de verloren voordelen terug te geven. Zo verschijnt de diafragmabegrenzer – het is een klein knopje naast de lens. Als je hem hebt ingedrukt, slaat het diafragma dicht… Het maakt het zoekerbeeld donkerder en laat de fotograaf beoordelen wat scherp is in het beeld.

Dit is een zeer belangrijke functie, bijvoorbeeld bij het maken van portretten met snelle lenzen en zachte focus, waarbij het beeld lijkt te ademen. Het scherpe en het bevrorene liggen zo dicht bij elkaar, de mate van onscherpte van het onscherpe verandert zo grondig, dat een verandering van slechts één f-stop in de diafragmawaarde de grafische structuur van het beeld, en ook de tonale structuur, drastisch kan beïnvloeden foto 7 .

Ik moet zeggen dat ik mijn eigen relatie met de diafragmaregelaar ben gaan analyseren toen ik over dit hoofdstuk nadacht. Aan het begin van mijn carrière gebruikte ik het altijd, maar naarmate ik meer ervaring kreeg, begon ik het steeds minder te gebruiken. Niet omdat ik de brandpuntsafstand niet vooraf hoef in te schatten, maar omdat ik de eigenschappen van de lenzen al goed ken en kan voorspellen wat scherp zal zijn en in welke mate foto 8 .

Foto 8. Vogel kersen glazuur.

Nikon D2X camera

33/2.8 monoculaire lens

100 ISO

De sluitertijd is 1/400 seconden

Diafragma f/4

Dubna rivier werd genomen met zelfgemaakte groothoek-monocle. Ik brak een taboe: je schiet geen kleuren met monocles. Veel mensen doen dit, maar daarna moet je lang vechten tegen chromatische aberratie. In dit geval waren de bomen aan de rand van het bovenste deel van het kader bijna blauw. Het paste niet bij de groenige algemene toon van de foto. Ik moest de bomen bleken.

Monoculairen zijn moeilijk te fotograferen omdat je niet gemakkelijk kunt scherpstellen, en er is geen autofocus. De elektronische afstandsmeter, die bevestigt dat je de scherpstelling goed hebt, komt goed van pas. Helaas is deze functie niet beschikbaar op alle DSLR’s, alleen op professionele modellen. Eigenaars van amateurcamera’s moeten vertrouwen op ervaring en goed zicht. Ik moet zeggen dat de onnauwkeurige verscherping van een toch al zacht beeld het pijnlijk maakt om naar te kijken. Het verkleinen van het monoculaire diafragma beïnvloedt merkbaar de scherptediepte. Als je het diafragma verkleint tot de helft van het diafragmabereik, krijg je een redelijk scherp beeld. Waar, met een volledig boeket van alle mogelijke afwijkingen beschreven in de boeken. De zachtheid van het beeld, waar het bij een monoculair om gaat, zou verloren gaan.