Ahmet Burak Gegemlu: Fotovakschool op het strand

We hebben al artikelen van Gheorghe Rozov gepubliceerd over het werk van beroepsfotografen. De vorige twee waren gewijd aan de toegepaste fotografen Maxim Poluboyarinov en Igor Sacharov. Deze keer deelt de Turkse fotograaf en ondernemer Ahmet Burak Gegemlu de geheimen van zijn professionele keuken met ons.

Foto 1. Fotograaf Ahmet Burak Hegemlu.

De Olympus E-M1 camera

Zuiko 45/1 lens.8

Diafragma f/2.2

Sluitertijd 1/3200 s

200 ISO

Op de Turkse stranden, die al lang Nederlands resorts zijn geworden, is alles ingericht op de wensen van de Rus. “All Inclusive” laat je eten en drinken zonder je ergens toe te beperken. Het maakt niet uit als je maag niet groot genoeg is, als hij maar vrij is..! Onze man maakt graag foto’s bij de grillen van de snoek, gratis dus

Turkse fotografen hebben manieren gevonden om op de zwakheden van mensen in te spelen en verdienen daar goed geld mee. Ik denk dat het zinvol is voor binnenlandse fotografen om op zijn minst de ervaring van hun Turkse collega’s te overwegen en er misschien van te profiteren. Zaken doen op het strand is een echte zaak.

Dit voorjaar had ik het geluk Joni Hoferia te ontmoeten, een jonge fotografe uit Georgië. Hij bracht me in contact met zijn eigenaar Ahmet Burak Gegemlu foto 1 , eigenaar van abg, die graag mijn vragen beantwoordde.

Blijkt dat het bedrijf nog in de kinderschoenen staat. Ahmet werkte en studeerde aanvankelijk enkele jaren bij zijn oom, een fotograaf uit Istanbul, en pas toen hij zich zeker voelde registreerde hij zijn eigen bedrijf. Het is niet dat hij het beroep van fotograaf koos uit roeping. Het toerisme is gewoon sneller gegroeid dan andere industrieën in Turkije, en de mensen verdienen hier meer geld dan in de industrie of op het platteland.

Het vijfsterrenhotel waarmee Ahmet een kantoor had gehuurd een ruimte van 30 vierkante kilometer was. m , – groot en gespecialiseerd in familievakanties. 2.000 potentiële klanten wonen hier tijdens het seizoen. De huur en de exclusieve rechten op de dienst kosten 40.000 euro over zes maanden.

Drie andere fotografen en een retoucheur werken samen met Ahmet. Ahmet voorziet hen van onderdak, voedsel en uitrusting. De royalty’s voor de verkochte foto’s worden gelijk verdeeld. Elke werknemer krijgt 10 procent als hij de camera en andere apparatuur van zijn baas gebruikt. Maar u kunt ook uw eigen uitrusting kopen – dan verdubbelt de vergoeding. Ik weet niet waarom, maar geen van de ingehuurde fotografen is zelfvoorzienend geworden. Bijgevolg gaat 50% van het van de klant ontvangen geld nu naar het werk voor het maken en verkopen van de foto’s.

Joni bekende dat hij als fotograaf 1500 euro per maand verdiende, terwijl hij daarvoor als barman in hetzelfde hotel 800 euro kreeg.

Fotografen worden hier gerespecteerd. Alleen leerverkopers verdienen vergelijkbare lonen. Geen van de werknemers van het bedrijf werkt in de winter. Ze vertrekken allemaal naar hun eigen land. Ahmet, bijvoorbeeld, woont in Istanbul en heeft ook genoeg zomergeld.

Ahmet vond alle fotografen zelf. Hun fotografische vaardigheden worden helemaal niet in aanmerking genomen. Als werkgever was hij geïnteresseerd in heel andere kwaliteiten van een werknemer: fysieke aantrekkelijkheid, charme, kennis van een of twee talen Russisch en Duits zijn een must , het vermogen om meisjes te ontmoeten, small talk te houden en al bij de tweede ontmoeting met een klant zijn eigen persoon te worden, het vermogen om vertrouwen te wekken, het vermogen om cool professioneel over te komen en gewoon een goed opgeleide man met kennis van zaken.

Ahmet hield de Georgische barman een heel seizoen in de gaten en bood hem een carrièreswitch aan. Hij leerde al zijn jongens op dezelfde manier als zijn oom hem leerde – in het geniep. In het begin liepen ze er gewoon mee over het strand. De eigenaar begroette vreemden, vertelde hen dat hij een plaatselijke fotograaf was en stelde hen vragen. Waar komen ze vandaan, hoe voelen de kinderen zich, wat hebben ze gezien in Turkije, houden ze van de plaatselijke sauna?. En Ahmet is goed in het onthouden van zijn nieuwe kennissen en alles wat ze hem over zichzelf vertellen. De volgende dag, wandelend op het strand, zwaait en glimlacht hij naar hen als een goede vriend, en op de derde dag biedt hij misschien aan om gratis een fotoshoot te doen. Ik bedoel, het is helemaal gratis. Het is erg moeilijk om zo’n verleidelijk aanbod af te slaan, maar niet iedereen gaat bij de eerste poging akkoord. Maar vroeg of laat geven ze het op.

In de loop van de shoot blijkt dat de foto’s aan het eind van de dag klaar zijn. Ze zijn te zien op een grote computermonitor in het kantoor van de firma en als ze bevallen, kunnen ze voor 5 dollar worden gekocht. Het bedrag, hoewel schijnbaar buitensporig, is niet bezwaarlijk, omdat u het niet hoeft te betalen!

Nieuwsgierigheid brengt onvermijdelijk de mooie jonge meisjes, de moeders en zelfs de oudere vrouwen naar de ontmoetingsplaats bij het door de fotograaf aangegeven scherm. En dan gebeurt er een wonder: de geretoucheerde portretten laten een blijvende indruk achter bij de klanten. Het is begrijpelijk dat na gebruik van Liquifiy en Portraiture filters, de onderwerpen eruit zien als de cover van een glossy magazine. En dan blijkt dat veel van de foto’s die je mooi vindt en wilt krijgen.

Eerst legt de klant zich neer bij het betalen voor vijf shots… En meteen krijgt hij een prijs – twee gratis foto’s, hij ontdekt dat als hij tien foto’s koopt, de prijs groeit – nog eens drie gratis foto’s. En als twintig..? Het prijzengeld groeit tot het enthousiasme wegebt, maar gemiddeld brengt elke sessie de firma honderd dollar op, en de gemiddelde dagelijkse vangst van een vriendenteam is dertig familiesessies! Iedereen kan zelf rekenkundige berekeningen maken, en het is niet moeilijk om conclusies te trekken.

Ahmet ziet graag rijke families met kleine kinderen op het strand. Eerst schiet hij ze neer met een verborgen camera, zonder de tijd te tellen. Nadat hij in drie dagen een verzameling goede foto’s heeft verzameld, nodigt hij zijn ouders uit om het voltooide werk te zien. Men slaagt er niet alleen in om veel van het bespioneerde te verkopen. Duizend dollar is de normale vangst van zo’n operatie, plus het bijzondere plezier van het proces van gokken met het risico te verliezen.

Het opleiden van toekomstige werknemers is zeker niet alleen maar kijken naar de baas. Zij moeten de fotografische grondbeginselen beheersen, de Nikon D300s, een cameraflitser en een universele kitlens voor alle gelegenheden kunnen gebruiken. Opgemerkt moet worden dat fotografische lekkernijen niet de zorg zijn van deze jongens. Het belangrijkste is dat de klant er goed uitziet… Het recept voor verlichting is dus altijd, op elk moment van de dag of nacht, hetzelfde: flits naar het voorhoofd foto 2 .

Minus-correctie van de flitser overdag, wanneer schaduwen van de verticale zon worden verlicht. Zonsondergang straalt in gezichten op volle kracht. Kijkend naar de reeds bewerkte, kant-en-klare abg-bestanden ben ik tot de overtuiging gekomen dat hier vlak licht wordt gebruikt, niet uit onwetendheid of gebrek aan smaak, maar uit technologische overwegingen. Massaproduktie, in-line produktie moet worden verenigd. Anders wordt het onaanvaardbaar tijdrovend, traag en te duur voor de echte massaconsument van de dienst.

Het platte flitslicht lost twee problemen op. De eerste is het verkrijgen van een bestand van goede kwaliteit zonder gaten in de schaduw of overbelichting, ongeacht wanneer of waar de foto is genomen. Dit bespaart de retoucheur tijd en arbeid bij de verwerking van de bestanden. RAW-bestanden worden hier niet gebruikt, ze zijn rechtstreeks in JPG opgenomen. Dezelfde bestanden vereisen in wezen geen speciale creatieve bewerking en lenen zich voor batchgewijze automatisering van basisbewerkingen.

Laten we niet vergeten dat elk van de fotografen gemiddeld tien gezinnen per dag fotografeert… Als er drie of vier personen in het gezin zijn en iedereen individueel gefotografeerd moet worden – allemaal samen en in verschillende combinaties, dan is er in het hoogseizoen veel werk voor de retoucheur. De klant is ongeduldig en houdt alleen van warme broodjes… Tegen de avond moeten alle beelden klaar zijn. Na het eten moeten we de oogst verkopen. Voor de ochtend zal het product verrot zijn, omdat de indruk van de sessie zal vervagen, en het verlangen om het te kopen kan smelten onder een laag van nieuwe indrukken.

Foto 2. Storm.

Ik bekeek het werk van de fotograaf van een afstand. De zon ging rechts onder en benadrukte de spetters prachtig. Mensen werden gezien als silhouetten. Ik ving per ongeluk de flits van mijn collega. Nu kunnen we duidelijk zien hoe het lichtprobleem op het strand wordt opgelost.

De Olympus E-M5 camera

Zuiko 75-300/4.5-6.7.

Diafragma f/7.1

Sluitertijd 1/320 sec

Gevoeligheid 200 ISO

Foto 3. Vliegende!

Ik schoot deze in continue modus. Met negen beelden per seconde kon ik het beste moment kiezen. Joni heeft de burst-modus niet aangezet. Zijn klanten sprongen drie keer. Ik moet zeggen dat ze de oefening erg plezierig vonden.

Olympus E-M1

Zuiko 12-40/2 lens.8.

Diafragma f/4.5

De sluitertijd is 1/1600 s

Gevoeligheid 200 ISO

Het tweede voordeel van vlak licht is zijn vlakheid. Zulk licht wordt veracht door studio portrettisten. Het geeft geen schaduwen, het geeft geen volume, het verbergt veel huidimperfecties… Gezichten worden zo glad als een vel schrijfpapier. Geen kuiltjes, rimpels, wallen onder de ogen, diepe schaduwen van de middagzon… Zelfs de grote poriën en het fijne pluisje boven de lippen van een meisje lossen op in de schittering van de frontale flits… De retoucheur hoeft alleen de puistjes te verhelpen, het gezichtsovaal bij te stellen, de benen op te rekken, de armen en de hals te ontbloten, het blauw van de huid te overschilderen met een perzikfilter… Maar zelfs het gelijkschakelen van de belichting alleen lost niet alle problemen op om de arbeidskosten te drukken… Retoucheren blijft een cruciaal onderdeel van de productiecyclus in de strandbusiness. Er bestaat niet zoiets als een lelijk persoon op een strand. Alleen een ongeschoolde fotograaf of retoucheur kan dat laten gebeuren.

Zorgvuldige, nauwgezette workflow dwingt de fotograaf identieke onderwerpen niet te dupliceren. De retoucheur heeft geen tijd om de opnames door te nemen en te kiezen welke de beste is. Dat is waarom ze op het strand één pose per keer schieten, zeker. En als er iets misgaat, wordt het bestand onmiddellijk gewist. Alleen geretoucheerde beelden die het waard zijn om geretoucheerd te worden, mogen in de bestandslijst staan. De klant mag geen onvolkomenheden zien.

Terwijl het licht voor de Turkse strandfotograaf ondergeschikt is, concentreert hij zich op de poses van de modellen. Zijn cliënten zijn geen acteurs, het lichaam weet slecht, en moet hen daarom eerst precies laten zien hoe ze moeten staan, zitten, liggen, waar ze moeten kijken, waar ze hun handen moeten plaatsen, hoe ze hun buik moeten opdrukken, hun kont moeten uitsteken, hun benen moeten kruisen… De jongens hebben zelf geleerd deze vrouwelijke poses te doen, en ze doen het artistiek, amusant en zeer beeldend. Twee weken lang zag ik de fotografen omgaan met hun klanten en ik was ervan overtuigd dat ook de “modellen” van het fotograferen konden genieten.

Een van de belangrijkste dingen die een fotograaf moet doen is het tonen en benadrukken van de uitstulpingen, de schoonheid van een vrouwenlichaam en de mannelijke uitstraling van een man, terwijl hij de onvolkomenheden vakkundig verbergt. Obese meisjes worden gevraagd op hun buik te gaan liggen… Je moet je hoofd optillen, wat de plooi in je nek oprekt, de dubbele kinnen zijn slechts een herinnering. Het is leuk voor de meisjes en minder werk voor de retoucheur. Als een man bijvoorbeeld een bierbuik heeft, zet de fotograaf meteen een slanke vriendin voor hem neer… Probleem opgelost. Oudere tantes worden aangemoedigd om te gaan zitten en hun voeten omhoog te doen om hun buiken te verbergen. Als je vanuit een laag punt fotografeert, helpt dat je figuur visueel te rekken en je navel te verbergen. Dankzij zulke eenvoudige maar doeltreffende oplossingen raken de strandbewoners er al snel van overtuigd dat Joni geen enkele vrouw heeft ‘verwend’..

Ooit keek ik naar een sessie met een grote groep van tien mensen… De fotograaf nam de ene na de andere foto en veranderde voortdurend van houding en camerapositie, afhankelijk van de leeftijd en het geslacht van de klant. En aan het eind van de algemene vergadering maakte hij ook nog een groepsportret foto 3 .

De smaak van Nederlands meisjes verandert altijd. Een zon op de palm, die nog niet zo lang geleden door bijna alle Nederlands schoonheden werd gekocht, wordt dit seizoen zeer zelden besteld, maar de silhouetten zijn in vriendschappelijke liefde foto 4 .

Ik moest meteen leren hoe ik zonsondergangen kon fotograferen zonder verlichting. Onze meisjes zijn ook dol op close-up zwart-wit portretten met plukjes haar op hun gezicht… Bij het afscheid vroeg ik Ahmet om voor ons magazine een aantal bestsellers uit de promotieportefeuille van het bedrijf te kiezen foto’s 5-10 .

Samenvattend de “waarneming” van de externe toerist, dacht ik dat er in Nederland, Oekraïne en overal elders waar de lezers van ons blad wonen, veel mensen zijn die hun brood zouden willen verdienen met hun favoriete fotografie. Ik ben er zeker van dat de ervaring van Turkse fotografen de eerste stap in het beroep kan helpen. Dat het werk van een huisfotograaf verre van hoge kunst is, staat buiten kijf. Maar het valt voor mij ook niet te ontkennen dat een enthousiast, creatief persoon op elke locatie een manier vindt om “voor de ziel” te fotograferen. Ik ga twee keer per jaar naar Turkije, en elke keer kom ik terug met een fotografische trofee.

Foto 4.

Een zon op de palm.

Vorig jaar heb ik bij verschillende gelegenheden het proces van het vastleggen van de onvergankelijke postzegel vastgelegd. Niet vooruitlopen op de mode van het volgende seizoen: silhouetten.

Olympus E-M5 camera

Zuiko 75-300/4 lens.5-6.7

Diafragma f/7.1

Sluitertijd 1/320s

Gevoeligheid 400 ISO

Foto 5.

Foto 6.

Foto 7.

Foto 8.

Foto 9.